El Lodo (2009)

Maandag 2 juni 2025 – Weer: lichte regen, 17°C

Nat was het, kletsnat. En vies, heel vies. En mooi, heel mooi. En lekker, heel lekker.
In het jeugdhonk annex schoolkantine annex zwerversopvang annex kaartclub annex bar annex hotelreceptie van mijn verblijf neem ik, in gezelschap van twee reeds aangemeerde daklozen, een kop koffie en een broodje. Het is nog vroeg, 7 uur. Ik haal mijn fiets uit het voorraadhok van het instituut en bevestig midden in de kantine/bar mijn tassen aan de fiets. De manke dakloze, met snor, zonder gebit, met wandelstok en twee verschillende schoenen, hobbelt naar de voordeur en houdt die voor mij open zodat ik makkelijk naar buiten kan met mijn beladen fiets. “Buen viaje,” wenst hij mij.

Buiten komt de regen in een dunne maar gelijkmatige stroom naar beneden. Meteen maar de regenjas aan. Het wordt een kwestie van doortrappen. Het maakt de rit er niet leuker op, te meer omdat veel van het eerste deel langs de grote weg gaat (wel een fietspad) of door oud industrieel gebied. Op zich kan zo’n oude industrie leuk zijn om te zien, maar als alles nat is, wordt het er toch somber van.

Wat ook niet helpt, is dat men druk aan het bouwen is aan een nieuwe spoorlijn van Bilbao naar Durango. De historische spoorlijn tussen Bilbao en Durango werd al in 1899 aangelegd, waarbij destijds 28 tunnels (waarvan de langste 1500 meter) en 18 bruggen moesten worden gebouwd. Nu, meer dan een eeuw later, wordt deze belangrijke verbinding gemoderniseerd en uitgebreid. Maar dat betekent dat met grote regelmaat mijn route wordt onderbroken door bouwputten en ik een andere weg moet zoeken. En dan is het kleine schermpje van mijn navigatie, zonder zonnebril met leessterkte, vol met waterdruppels, maar moeilijk leesbaar. Dus veel stoppen, zoeken, kijken, Google Maps erbij en omrijden.

Overigens, meestal is de Baskische regio opvallend fietsvriendelijk. Sinds 2010 heeft men hier zwaar ingezet op het uitbreiden van het zogeheten “bidegorri”-netwerk: fietspaden met een herkenbare rode coating, letterlijk ‘rode weg’ in het Baskisch. Helaas zijn ze niet allemaal bestand tegen bouwputten.

Als ik, waarschijnlijk in zo’n bouwput, ook nog in de regen lek rijd, is mijn ochtend wel klaar. Er is wel een lieve boer die mij ziet rotzooien met m’n reparatiesetje in de regen en aangeeft dat ik even in zijn schuurtje van de auto mag gaan staan. Maar goed, inmiddels zit de hele fiets en tassen onder het zand en de modder.
De weg door Etxebarri brengt me steeds dichter bij Bilbao. De overgang van de landelijke omgeving naar de stedelijke agglomeratie van Gran Bilbao wordt ineens goed zichtbaar. Ooit een verzameling vissersdorpjes en industriële buitenwijken, vormt Gran Bilbao vandaag een conglomeraat van elf gemeenten die samen een van de economisch sterkste regio’s van Spanje vormen. De transformatie van roestige haven tot modern metropoolgebied is indrukwekkend – al ruik je het staal (overdrachtelijk) nog steeds.

Ik ben zeiknat en kan eigenlijk niet met goed fatsoen ergens binnenstappen. Maar eenmaal in de oude stad van Bilbao staat in elke bar de toog helemaal vol met lekkere hapjes en broodjes. De verleiding wordt net iets te groot en bij een bar die onder een cascade zijn ingang heeft, besluit ik toch mijn fiets neer te zetten, kletsnat aan de bar een koffie te bestellen en een ongelofelijk lekker driehoekje van brood met een pittig tonijnmengseltje erop.
Ik kijk nog eens rustig op mijn iPhone en zie dat het tussen 1 en 3 uur droog zal blijven. Dat geeft me twee opties:

Uitgebreid in Bilbao blijven en dan maar zien hoe ik later in de middag op mijn eindbestemming kom (er is nog zoveel lekkers te doen in Bilbao), of
Doorfietsen en dan, terwijl ik mezelf en m’n kleding droogfiets, genieten van de spectaculaire kustlijn van de Golf van Biskaje.

Ik kies dat laatste. Goede keuze, zo blijkt.
Ik fiets nog wel even een rondje rond het prachtige Guggenheim Museum Bilbao, ontworpen door Frank Gehry. Dit iconische gebouw van glanzend titanium is spectaculair. Ben er ooit ook al eens binnen geweest. Ik vind de buitenkant mooier dan de binnenkant. Het gebouw ligt strategisch aan de rivier de Nervión en die volg ik door de prachtige oude haven van Bilbao.

Na 7 kilometer arriveer ik op de kustroute naar Castro Urdiales. Deze route langs de Cantabrische Zee is volgens velen een van de mooiste fietsroutes van Noord-Spanje. En mooi was het zeker. Het is een soort van droog geworden en de wind maakt dat mijn kleding en fiets redelijk goed opdrogen.
De kustroute biedt adembenemende panorama’s over de ruige kliffen en het woelige water van de Golf van Biskaje. De wind van zee, gecombineerd met het slechte weer, maakt de rit extra uitdagend, maar goed, het hoort ook wel een beetje bij het authentieke karakter van deze wilde kuststreek.

De route heeft nog een paar gemene klimmetjes van 10% in de aanbieding voordat ik Castro Urdiales binnenfiets. Het is een betoverend vissersdorp met een rijke geschiedenis en een adembenemende kustlocatie. Sfeertje “oude haven met kasteel”. De plaats was al in de Romeinse tijd bekend als “Flaviobriga” – ooit een handelscentrum voor ijzererts en ansjovis. Vandaag is het vooral een geliefde weekendbestemming voor stedelingen uit Bilbao.

Ik kijk naar mijn fiets en mijn tassen (en mijn benen). Alles zit onder de modder en viezigheid. Op zich geen ramp, ware het niet dat de pensionhouder had gezegd dat mijn fiets vannacht wel bij hem op kantoor mocht staan op de eerste verdieping. “Even fiets in de lift.” Maar ik schaam me om dat te doen met deze gore fiets. Ik fantaseer hoe ik de fiets snel wat schoner krijg; ergens een waterbron vinden en schoonspoelen, in de supermarkt even een spuitbus allesreiniger en keukenpapier halen. Op dat moment rijd ik langs een autowasserette met twee zelf-schoon-spuitcabines. Voor 1 euro spuit ik mijn fiets en de tassen brandschoon.

Mijn Pensión La Mar bevindt zich in het centrum van Castro Urdiales, aan het begin van een rustige voetgangersstraat parallel aan de haven. Perfecte uitvalsbasis voor de rest van de middag.

De middag en avond gebruik ik om in verschillende barretjes de tapas en pintxos te proeven, ijsje te eten, kasteel te bekijken en biertje te drinken.
Toppertjes waren de venusschelpen en de gegrilde tentakels van inktvis (boterzacht).
De middag is nog rustig in de haven, maar na 6 uur loopt Urdiales massaal naar de cafés en zit alles vol en wordt er gelachen, gepraat, geschreeuwd, gedronken en gegeten. En het weer? Het is nagenoeg droog gebleven.

Morgen mijn laatste rit door Spanje. In Santander neem ik een rustdag en vertrek daarna met de boot naar Groot-Brittannië.
Inmiddels liggen al mijn spulletjes door mijn Niels-kamertje verspreid te drogen. Er was toch iets meer nat geworden dan gedacht.

https://youtu.be/-UEir8NeRssRead more