El Camino (2019, hoofdrol: Aaron Paul)

3 juni 2025 – Weer: bewolkt met lichte motregen, 20°C

Als ik het charmant ouderwetse pensionnetje La Mar in de haven van Castro-Urdiales verlaat, blijk ik niet de enige fietser in het hotelletje te zijn. Een groepje Spanjaarden vertrekt op elektrische fietsen naar Santiago de Compostela. De leidster van de groep vraagt hoe ik in Castro ben gekomen. “Met het vliegtuig naar Bilbao. Gaat dat goed met de fiets in het vliegtuig?” “Ik ben komen fietsen,” antwoord ik. Ze begint te lachen en vertaalt het voor de hele groep in het Spaans. Allemaal duimpjes omhoog.

Vandaag fiets ik van het charmante Castro-Urdiales naar het bruisende Santander. Ik volg daarbij grotendeels de Camino naar Santiago de Compostela. Hier is het wandelen van die route ongeveer net zo druk als de gemiddelde avondvierdaagse. Rijen dik lopen wandelaars langs de weg met hun rugzak op, meestal met een regendekje eroverheen. De ochtend is ook nog vrij vochtig. Niet dat het regent, maar de wolken hangen zo laag dat je van de hangende druppels nog steeds nat wordt. De weg slingert een beetje ruim rond de snelweg. Regelmatig passeer ik de drukke weg en wijk er dan weer ruim vanaf. Heuvel op, heuvel af.

Mijn benen beginnen toch een beetje te sputteren na de zoveelste dag van klimmen. Het gaat niet hoog, maar het zijn er wel veel. Maar wat is het landschap fraai hier in Cantabrië, zelfs bij miezerig weer. Bij de groene doorgangen tussen San Miguel de Meruelo en Guemés fiets ik door een woud van eucalyptusbossen.

Na een lange afdaling naar Loredo kan ik weer langs de kust rijden. Mijn route leidt naar het westen van Loredo. Daar zou een ferry moeten zijn. Er wijst een bordje de bosjes in. Ik volg het smalle paadje met platgetrapte struiken en kom op het strand uit. In de verte staan vijf mensen bij een vlag. Ik ploeg met mijn fiets door het rulle strandzand om 500 meter verder bij de vlag uit te komen. Ja, het klopt, zegt een van de wandelaars. “De ferry komt er net aan.” Er komt een wit met rood houten omgebouwd visserbootje, rondom behangen met oude autobanden, dat zijn bootje strak aan het strand aanlegt. De vlag staat altijd ergens anders, zegt een van de wandelaars, “afhankelijk van het getijde.”
De schipper legt een smalle loopplank op het strand en voor 4 euro brengen ze mij en de fiets naar de overkant. Wat een relaxte manier om de monding van de Asón over te steken!

In Santoña pak ik een kop koffie met een cookie bij Panadería Gallof & Co. Het is nog vroeg, maar overal in Santoña word je lekker gemaakt met hun beroemde ansjovis. Maar 11 uur is nog een beetje vroeg voor de lunch met gefrituurde vis. Ik fiets verder Santoña uit via San Miguel de Meruelo en Carriazo, via het kustpad langs marismas (zoutwatermoerassen) naar Noja, om vervolgens rond lunchtijd in Pedreña aan te komen.

Bij de kruising waar ik even stop om me te oriënteren, zie ik visrestaurant La Caracola. Het is er heel rustig. Een enorme serre en misschien vier tafels bezet. De ober komt gelijk op me af en begint het hele menu door te nemen. Ik zeg hem dat ik al een uur de gefrituurde ansjovis in mijn hoofd heb die ik in Santoña zag. “Als ik u was… als ik u was… zou ik de boquerones (de ansjovis) nemen, maar een halve portie. Dan doe ik de andere halve portie de gefrituurde inktvis.” Ik vind het een goede tip. Zeker als iemand nadenkt in termen als “als ik u was”. En hij heeft gelijk: knapperig, luchtig en heerlijk van smaak. De ober komt nog zes keer navragen of het een goed advies was.

Ik maak nog een rondje door de schilderachtige haven van Pedreña en scheur dan over een lange pier richting mijn volgende ferry bij de aanlegsteiger in Somo. Het laatste stukje naar Santander hoef ik niet te fietsen. Voor €3,80 brengt de ferry mij in 20 minuten de haven van Santander binnen. Mooie bijkomstigheid is dat ik een prachtig uitzicht heb op wat wel een van de mooiste baaien van Spanje wordt genoemd.
Binnen 15 minuten ben ik in mijn prachtige, ruime appartement in het centrum van Santander. Vijf minuten lopen naar het hart van de stad, tien minuten fietsen naar mijn boot naar Engeland, a.s. donderdag.

Ik ben op de helft van deze trip. Geografisch heb ik nu mijn uiterste punt van deze reis bereikt en fiets voor mijn gevoel de komende weken weer huiswaarts. Al ga ik daar ook nog eens een goede vier weken over doen. Mooie gelegenheid om eens te contempleren over hoe het nu met me gaat: of het meeviel, of het tegenviel, was het eenzaam of alleen maar alleen, was het lijf nog fit of viel het tegen.

Ik ga nu eerst de was doen en zal er morgen eens over nadenken als ik eindeloos over de mooiste baai van Spanje tuur.
Wie weet… kom ik er nog op terug. Maar nu eerst, na vijf dagen trappen door Spanje… een dagje rust.

Link naar video: https://youtu.be/MM4emTTh1eIRead more