The Englishman Who Loved Rain (2018)

Datum: zaterdag 7 juni 2025. Weer: regen en motregen, gemiddeld 18 °C

Oh, wat een fijne rit vandaag—ondanks het weer. Engelser dan dit wordt het niet.

Vlak voor mijn vertrek bij Casandra wil ze me nog graag stevig verwennen met een Fulltime English Breakfast. Een beetje onbeleefd om daar nee tegen te zeggen. Dus: een goede bak koffie en een bord vol worst, gebakken ham, omelet, witte bonen in tomatensaus, hashbrown en halfgebakken champignons. En natuurlijk twee stukjes toast. Het ziet er niet uit, dat bord. En wie dit ooit bij elkaar bedacht heeft—ik verdenk een dronken mijnwerker—maar goed, het smaakt wél. Griekse yoghurt met golden syrup na, en ik ben klaar voor de dag.

De ochtend is droog. Dat is al wat. Ik rijd via de mooie haven van Plymouth de stad uit, richting Ivybridge, een stuk landinwaarts. Bij Hettie’s COFFEE drink ik rond 10 uur mijn eerste bakkie van de dag, met een heerlijk (veel te groot) cinnamon-cookie erbij.

Naast me zit een echtpaar van in de zeventig. De man heeft een heerlijk onverstaanbaar accent en een opvallende bos haren in z’n oren. Hij begint meteen tegen me te praten. Z’n accent is zó sterk dat z’n vrouw alles nog eens moet herhalen wil ik er chocola van kunnen maken. Omgekeerd verstaat hij mij ook niet, en moet zijn vrouw ook dat weer herhalen.
Ze willen alles weten: data, plaatsen, kilometers, vrouw, kinderen. En alles met een dikke olijke grijns op hun gezicht.
Dan begint de vrouw te vertellen. Zij en haar man kunnen niet fietsen. “We vallen steeds om.” Nooit geleerd. Op een vakantie bij Padstow (waar Rick Stein z’n beroemde restaurant heeft), zagen ze mensen op driewielers met een comfortabele zitting en rugleuning: “You can’t fall off.” Dat leek hun ideaal. De rit van 10 kilometer naar het dorp (bergafwaarts) ging prima. Maar terug, toen ze bergop moesten met die loodzware fietsen… “Toen belde ik de fietsverhuurder,” en zei: ‘Do you want your bikes back before it gets dark? Yes? You have to come and get us now’.” Ze gieren het allebei van het lachen, met het geluid van een tevreden kettingroker.

Omdat de route vandaag niet al te lang is, besluit ik vlak na Ivybridge van mijn route af te wijken en wat extra kilometers te maken om richting Dartmoor National Park te fietsen. Het betekent een paar flinke klimmen, maar oh, wat is het daar mooi. Dartmoor is een wild en mystiek gebied met dramatische heuvels, moerassen, granieten rotsen en prehistorische overblijfselen zoals stone circles en menhirs.
De wegen zijn nog nat van de buien van de afgelopen dagen. Het groen om en over de wegen is groener dan groen. Dat maakt de sfeer alleen maar Engels-er.

Bij South Brent kom ik weer terug op de route.

De enkele auto, wielrenner of ruiter (dat zijn er verrassend veel) die ik tegenkom, houdt serieus rekening met mij, stopt doorgaans en geeft alle ruimte om te passeren. Eenmaal gepasseerd volgt altijd een “Sorry”, een zwaaiende hand en een dikke vette glimlach. Mooi volk, die Engelsen.

Langzaam begint het een beetje te druppelen. Eerst nog kleine buitjes, net kort genoeg om daarna weer droog te fietsen. Net wanneer het serieuzer dreigt te worden, rijd ik langs een pub—The Union Inn. M’n redding. Een echte Engelse pub: wit oud pand met een nep open haard en gezellige groepjes mensen die aan het eten en drinken zijn, oude foto’s aan de dikke grijze stenen van de muur, bruine balken aan het plafond. Ik bestel een heerlijke maar overdadige Ploughman’s Lunch: een plank vol kazen, ham, chutneys, coleslaw en brood. Ik moet er flink tegenaan eten. Geen straf, want buiten stort de regen zich inmiddels onbeschaamd naar beneden.

Pas na twee uur neemt de regen iets af. Intussen zijn de straatjes die heuvel op en heuvel af gaan (totaal vandaag zo’n 1000 meter geklommen) veranderd in kleine riviertjes. Nog langer wachten heeft geen zin; droog wordt het pas tegen de avond. Dus ik trap flink door, dwars door de regen.

Vlak voor ik mijn einddoel bereik, moet ik nog een stuk langs de rivier, over een gravelpad. Maar midden op het pad is over een lengte van honderd meter alles weggeslagen door een eerdere vloedgolf. Er loopt nog een paadje door de struiken eromheen, duidelijk gevormd door plaatselijke wandelaars. Ik waag het erop. De regen heeft er een modderpoel van gemaakt, en ik zak tot aan mijn enkels in de prut.

Zeiknat en onder de modder kom ik aan bij mijn logeeradres. De oudere man van het huisje, dat een aanbouw is aan zijn eigen huis, ziet me aankomen. “You are wet,” zegt hij lachend, en leidt me via een klein zijpaadje naar binnen. Schoenen uit, natuurlijk.
Heerlijk klein huisje met keukentje, woonkamertje, slaapkamer en badkamer. Alles erop en eraan, inclusief melk, boter, eieren en brood voor de ochtend.

Vanavond eet ik Smoked Haddock en een lemon&lime-posset uit de plaatselijke supermarkt. Heerlijk. Een warme douche later ben ik weer klaar voor morgen.
De verwachting: droog. Maar dat zeiden ze vandaag ook.

Filmpje: https://youtu.be/KN9mD0wytEIRead more