Love Actually (2003, Hugh Grant)

6 juni 2025. Weer: Bewolkt met een flauw zonnetje, 20°C

Hasta pronte España. Good Morning England.

Na een laatste ochtendrit door Santander en een kop koffie met een laatste tortilla in het park bij het museum, meld ik me rond 14.00 uur bij de ferryterminal in de haven van Santander. Het inchecken verloopt soepel. Ik wacht tussen een honderdtal motoren tot het sein komt dat ik aan boord mag. De “Pont-Aven” is een imposant schip, en het voelt wat iel om met mijn fietsje de enorme laadklep op te rijden.

De ferry is nog maar net leeggelopen als wij naar binnen mogen. Binnen is het een drukte van jewelste. De gang waar mijn hut zich bevindt, is gevuld met tientallen Spaanse dames die de kamers schoonmaken. Als razende Roelands vliegen ze door de hutten: beddengoed verschonen, muren en vloeren reinigen, handdoeken wisselen, het toilet afnemen. Als laatste komt juffrouw hoofdmier inspecteren en geeft mij groen licht om mijn hut te betreden. Stipt om 16.00 uur worden de trossen losgegooid en varen we rustig de prachtige baai van Santander uit, nog even langs het zomerverblijf van de Spaanse koning op het schiereiland voor de kust.

Op volle zee laat de Golf van Biskaje zich van zijn beruchte kant zien. De grote boot deint over de golven en maakt harde klappen met de voorsteven tegen de muren van zeewater. Het maakt een immens zwaar geluid en het water spat tot aan de zevende verdieping van het schip. Tot middernacht blijft de boot deinen, en lopen over het dek of in het schip is nauwelijks mogelijk zonder je aan de relingen vast te houden. Bordjes en glazen schuiven over de tafels heen en weer. Pas na middernacht wordt de reis rustiger, en daarmee ook mijn maag en hoofd. Ik val in slaap.

Hello My Love
Om 11.00 uur varen we de prachtige haven van Plymouth binnen. Precies zoals je een Engelse havenstad zou verwachten: hoge rotswanden, enkele rotseilanden voor de kust, vissersbootjes, een rood-witte vuurtoren, een standbeeld van een zeeheld, een groot fort en prachtige oude gebouwen.
Mijn hotel ligt net naast de haven in een wijkje vol Victoriaanse huisjes. Ik slaap op zolder van Cassandra’s Guesthouse.
“Hello, my love,” roept Cassandra als ik aanbel. Alles is “oh lovely”. Met haar wit geblondeerde haar in een stijf boblijntje, kan het bijna niet Engelser.
Ze brengt mijn fiets naar de garage, wijst me de kamer, geeft me sleutels en belooft me morgenochtend een heerlijk ontbijtje te maken.

Het guesthouse ligt op een steenworp afstand van The Hoe Park, een prachtig groen park langs de kust. Het wordt nu een beetje ontsierd door grote hekken van de voorbereidingen voor een festival met Snow Patrol en The Corrs volgende week. Daardoor kan ik niet bij het plekje komen waar The Beatles ooit in dit park hebben gezeten. Daar is een legendarische foto van, en op die plek zijn in brons de handen en voetafdrukken van The Beatles in het gras gemaakt, zodat je – als je je eigen handen erin zet – precies de houding van The Beatles aanneemt. Een veelgemaakte foto dus.
Ik had nog bedacht dat ik dat leuk kon doen door mezelf als de Fab Four te fotograferen en die aan elkaar te plakken. Helaas, dat lukt dus niet.

Thuis in de Barbican

Het mooiste stuk van Plymouth is de Barbican-haven: een prachtige oude vissershaven vol bars en restaurants, straatmuzikanten, ijskarren en gekke winkeltjes. Engeland voelt toch ook een beetje als thuiskomen. Wat een fijne sfeer: de opmerkingen zijn allemaal weer lekker witty, en er heerst een vrolijke stemming. Fijn land is het.

Ik eet een heerlijke, overvolle fish pie vrijwel onder de mast van een replica van The Mayflower. Het originele schip dat in 1620 de Pilgrims van Engeland naar de Nieuwe Wereld bracht, vertrok vanaf deze plek. Het schip naast mijn terras is een exacte kopie en verrassend klein, helemaal als je bedenkt dat The Mayflower 102 Engelse separatisten (nu bekend als de Pilgrims) van Plymouth naar Cape Cod in de VS vervoerde. Ze stichtten de kolonie Plymouth, een van de eerste succesvolle Engelse nederzettingen in Noord-Amerika. Die hebben boven op elkaar gezeten in dat schip en schreven onderweg ook nog even het beroemde Mayflower Compact, een vroeg voorbeeld van zelfbestuur.

Ik struin nog wat rond door de gezellige haven en de winkelstraatjes daarachter, schiet een paar plaatjes en drink een biertje of twee. Nog een kleine hamburger met garnalen en dan vroeg naar de kamer. Ik heb uiteindelijk niet zo veel geslapen vannacht op de boot. Morgen moeten we weer fit zijn voor de eerste meters door Engeland (links, links, links, links).
Weliswaar geen lange rit, maar wel eentje met de nodige heuvels en bergjes.Read more