Kingsman: The Secret Service (2014)

8 juni 2025 – Wolken en zon, 21 °C

Bloedmooi zou het worden. Het weer en de route. Allebei blijken waar.

Vandaag volg ik Nationale Fietsroute 2. De hele route is 378 mijl lang en verbindt Dover met St Austell in Cornwall, en voert door het hart van historisch Zuid-Devon.

’s Ochtends neem ik afscheid van de eigenaar van het appartement. Hij vindt alle apparatuur op mijn stuur fascinerend en wil er alles van weten. Als ik hem vraag hoe je de plaatsnaam Kingsteignton uitspreekt, krijg ik op weg naar de garage een mini-college: 11.000 inwoners, monding van de Teign-rivier, een geschiedenis die teruggaat tot de middeleeuwen toen het nog ‘Teigntun’ heette. De toevoeging “King” zou te danken zijn aan de koninklijke connecties van het gebied.
“Anyway, I’ll stop you. You go cycling.” zegt hij, en ik mag op pad.

De Nationale Route 2 volgt oude verbindingen tussen marktstadjes en havenplaatsen. Ik begin meteen met een flinke klim en kom uit in het East Devon National Landscape: weidse uitzichten, bossen met bomen van meer dan 300 jaar oud, en her en der een koe in de wei. Op sommige plekken is gisteren zóveel regen gevallen dat de wegen nog blank staan. De viezigheid aan mijn fiets groeit weer gestaag.

Ik daal af in de Teign-vallei. Op veel plekken is de erosie van duizenden jaren goed zichtbaar: roodbruine aarde steekt fel af tegen het groen. De zon laat zich inmiddels lekker zien, afgewisseld met wat wolken, bij een aangename 21 graden.
Ik fiets verder oostwaarts en bereik de streek East Devon. Een hoogtepunt is het stuk rond de Exe-monding. Ik kan kiezen voor het pontje, maar besluit de riviermonding helemaal af te fietsen en aan de andere kant terug te keren. Het is een detour van 20 kilometer, maar de Exe Estuary Trail is het waard. Rechts van me ligt – vanwege eb – de drooggevallen Exe, links een prachtig natuurgebied met vogels, rietvelden en zelfs een paar herten, alles tegen de achtergrond van een statig kasteel.

De uitzichten zijn spectaculair. En de dorpjes die ik passeer zijn Engelser dan Engels. In elk dorp denk ik: waar is de moord gepleegd, wie heeft het gedaan, en waar is de morsige detective (die natuurlijk worstelt met zijn privéleven, te veel drinkt en niet met collega’s kan samenwerken)? U kent de clichés…
Na Exeter keer ik terug naar de kust via de oostelijke oever van de Exe, waar ik een compleet ander perspectief krijg op hetzelfde water. Halverwege is er een boerin die op zondag haar erf omtovert tot theetuin. Haar zelfgebakken scones zijn perfect: knapperig van buiten, boterzacht van binnen. Clotted cream, jam, koffie en een werelds uitzicht erbij over de Exe.

Via Exmouth naar Budleigh Salterton volg ik deels een oude spoorlijn – een rustige, vlakke route.
Sidmouth is een elegante badplaats met statige Georgian en Regency architectuur. Je ziet meteen: dit was ooit een aristocratisch oord toen zeebaden plots in de mode kwamen. Nu is het zondag, het weer is goed, en ook de moderne Engelsman wil naar zee. Gelukkig zijn ze er weer: de felrood verbrandde Engelse lads met zonnebrillen en ontbloot bovenlijf.

Het strand van Sidmouth is indrukwekkend, met 250 miljoen jaar oude rode rotswanden aan weerszijden van het stadje. Bij de oude wachttoren speelt het plaatselijke orkest ABBA-melodieën. Ik drink een enorme beker aardbeien-ijsthee en eet mijn zelfgesmeerde kaasboterhammen in de bloementuin.

Dan staan me nog twee verrassingen te wachten. Voordat ik Seaton bereik, mag ik nog twee keer serieus omhoog. De eerste keer een klim van 12% over zo’n 3 kilometer. De tweede is zelfs 20%. Dat red ik niet met m’n volle tassen, dus ik moet het laatste stuk mijn fiets over de berg duwen. De wegen zijn supersmal, met aan weerszijden hoge hagen. Dus elke auto moet wachten op een passeerplek als ik op de smalle stukken m’n fiets vooruit duw.

De tocht eindigt in Seaton. Volgens de reclameborden is het de enige plek ter wereld waar je bewijs kunt zien van twee geologische tijdperken in één kustlijn: aan de westkant rode kliffen van 200 miljoen jaar oud, aan de oostkant witte krijtrotsen van zo’n 100 miljoen jaar. Ik geloof het meteen. Ziet er indrukwekkend uit.

Het stadje zelf is gezellig, met een lang kiezelstrand en een drukbezochte boulevard.
Mijn slaapplek is een tiny house, midden in een woonwijk in het noorden van Seaton. Iemand heeft een deel van huis en tuin omgebouwd tot een compacte maar slimme 15 vierkante meter.

De toeristen vertrekken rond vijven. Veel cafés en eettentjes sluiten. Zoekend naar een eetplek valt mijn oog op een kleurrijk reclamebord: “Ragini – 4 jaar op rij beste Aziatische restaurant van Southwest England.” Bengaals. Ik zit alleen in het restaurant en bestel de “Oh Calcutta” (volgens de kaart noemen Bengalen het ‘Panchforon’, maar dat helpt ook niet). Wat helpt: het smaakt fantastisch. En het knoflook-naanbrood is by far de lekkerste die ik ooit gegeten heb.

Heb ik nog iets te klagen vandaag? Helemaal niks. Deze dag staat met stip in mijn top 3 van deze reis.

En een filmpje: https://youtu.be/pJoSvodp1L4Read more