The Wicker Man (1973, Edward Wood)

10 juni 2025 – in de ochtend lichte regen, in de middag zon, 20 graden Celsius
Soms is het maar goed als je even doorpraat. Gisteravond kwam de eigenaresse van de herdershut nog even buurten. Of alles ‘good’ was, gekke Nederlanders en hun fiets, en andere onbelangrijke zaken kwamen langs (Maarten en Karin komen ook vaak… ook Nederlands… Nee, ken ik niet).
Uiteraard wilde ze weten wat de volgende bestemming zou zijn. Wells, zeg ik. Maar omdat Wells hemelsbreed net veertig kilometer van de herdershut ligt, had ik in mijn planning een uitgebreide detour gepland via het noorden. Dat had ik gewoon thuis in Almere, op basis van het kaartje, leuke plaatsnamen en mijn gevoel gedaan.

“Daar is niks aan,” zegt de eigenaresse. En in een rap tempo noemt ze allemaal plaatsjes op aan de zuidkant die veel aantrekkelijker zijn. En makkelijker te fietsen. Dus: route vanochtend snel omgegooid.

Lekker geslapen in de herdershut annex bouwkeet. Eerst even douchen. In m’n blote toges de caravan uit en snel het houten douchehokje in (waarom krijg je het haakje van de douchedeur nooit snel los als je in je blote reet staat?).
Afgezien van de vliegjes, vlinders en spinnen: een prima hete douche. Snel afdrogen en de herdershut weer in. Het is nog fris buiten.
Er is in geen velden of wegen een winkel of bakker te bekennen, dus met een restje drinkyoghurt achter de kiezen trap ik weg van de herdershut. De twee honden begeleiden me tot aan het einde van de oprijlaan en keren bij het asfalt weer terug naar hun baasje.
Het is droog, maar zwaar bewolkt. Ik rijd een paar bultjes op en daal dan af in het diepe natte land van Somerset. Het eerste dorpje is meteen prachtig: Somerton.

Op de hoek van de straat bij de kerk zie ik een mooi wit pandje, Alfonso’s staat erop. “Open for Breakfast.” De bewolking wordt donkerder, dus net op tijd loop ik naar binnen.
Ik bestel een koffie en twee pancakes met bacon en een plas maple syrup. Ik reken af en de stortbui buiten breekt los. Ik zit lekker binnen. Alfonso’s blijkt niet alleen een kleine bakkerij, maar ook een café, een Italiaanse vleeswarenspecialist, een pizzabakker en wijnhandelaar. Dat allemaal in de catacomben van het kleine bakkerijtje, waarachter een enorme ruimte zit met restaurant en winkeltjes. Grappig hoe multifunctioneel zo’n plek in een Engels dorpje kan zijn.

Castle Cary is mijn volgende grote stop. Daartussen rijgen de mooie dorpjes zich aaneen. Opvallend: in elk dorpje staan grote groepen pubers, gekleed in zwart-witte schoolkostuums – vaak slordig aangekleed, met blouse half uit de broek – te wachten langs de weg. Blijkbaar wachten ze op een schoolbus.
In Castle Cary, alweer zo’n prachtig stadje, is het markt op een pleintje waar al twee eeuwen elke dinsdag markt is. Ik koop voor £2 een enorme doos aardbeien van een lokale boer. Superlekker. Superzoet.

Dan door – en in zekere zin geografisch terug – naar Glastonbury. Het landschap is prachtig. Het doet denken aan een soort Noord-Hollands weidelandschap met veel slootjes, riet en koeien, maar dan omringd door prachtige groene heuvels.

Vlak voor Glastonbury rijd ik over een smalle plattelandsweg waar kilometerslang oude (vaak bont geverfde) caravans staan opgesteld. Sommige met bloempotten eromheen, sommige totaal verwaarloosd, sommige vol met rommel. Het houdt echt kilometers aan. Zijn dit zigeuners (gezien de inrichting lijkt me niet), vluchtelingen zoals in tentenkampen in Frankrijk (lijkt me ook niet, gezien de normale auto’s en hippe fietsen die er regelmatig staan), of zijn het een soort hippies?

Dat laatste lijkt ineens logisch als ik Glastonbury binnenrijd (ook weer een prachtige stad). Ineens is de bevolking volledig anders. Mannen met cowboylaarzen en puntige sikken, vrouwen in gewaden alsof ze uit Harry Potter komen, veel Mexicaanse poncho’s, bloemen in lange blonde haren, batikblouses, veel mannen met weinig haar en toch een staartje, dreadlocks bij witten, leren teenslippers, veel ontblote mannenbovenlijven met kettingen en leren veters, vegan koffieshops, kruidenwinkeltjes, heksentherapie-praktijken, winkels vol zelfhulpboeken en eindeloze gesprekken in het park bij de kerk over “goals in life”, “motivation” en de betere IK. Er zitten werkelijk tientallen mensen op iets te harde toon in tweetallen hun levensproblemen te bespreken op het groene gras van het park voor de kerk

Deze moderne hippies zijn in de loop der jaren naar Glastonbury getrokken. Deels terug te voeren op de New Age Traveller-beweging. Glastonbury is al millennia lang een bedevaartsoord en trekt christenen, new age-enthousiastelingen, heidenen en liefhebbers van de Arthur-mythe aan. De spirituele betekenis van de plaats – inclusief de Glastonbury Tor – trekt mensen met alternatieve levensstijlen. De geschiedenis van de stad als locatie voor vroege vrije festivals heeft haar aantrekkingskracht op de tegencultuur en nomadische gemeenschappen verder versterkt. Het huidige Glastonbury-festival heeft veel baat bij deze groepen omdat zij ook jaarlijks een deel van de arbeiders zijn die het enorme festival opbouwen en dragen.

Ik lees in het café waar ik lunch dat ongeveer 300 mensen wonen in busjes of caravans in en rond Glastonbury. Dat geeft natuurlijk problemen: omdat ze wonen op plekken die daar niet voor zijn gemaakt, maar ook omdat een deel toch weer terug naar mama en paps gaat als het alternatieve leven toch een beetje tegenvalt of bloementherapie toch niet alle geluk van de wereld brengt – terwijl de caravan blijft staan.
Ik eet een jacket potato met kip in de pub met de mooie naam The Who’d A Thought. Binnen hangen posters van Glastonbury-festivals van decennia terug, met een line-up waar je nu alleen nog maar van kunt dromen.

Nog 15 kilometer fietsen, een stukje rond de Tor van Glastonbury die hoog boven het landschap uittorent op een enorme berg, en ik ben bij mijn volgende stek voor twee dagen. Achter de pub van The Burcott Inn in Wookey zijn twee gezellige huisjes ingericht. Met mijn rug slaap ik tegen de pub. Ideaal.

En de eigenaresse van de herdershut had in ieder geval gelijk: dit was een prachtige route, met nog leukere dorpjes en stadjes.

En een filmpje: https://youtu.be/CLQrlw8HYdMLes mer