Groundhog Day (1993 – Bill Murray)

Datum: 11 juni 2025
Weer vandaag: zon en een paar wolken, zo’n 22 °C

Rustdag nummer zoveel. Ik ben de tel inmiddels kwijt. Net als de dagen en de datum. Tijdens deze trip slaap ik als een roos, maar ben toch elke ochtend klokslag 6 uur wakker. Bakje yoghurt, de was opruimen (gisteren m’n was gedaan in een wasmachine op de parkeerplaats van Morrison – de Albert Heijn van Engeland). Kopje koffie komt uit een zakje. Tot nog toe is duidelijk: Engeland is een theeland. Elke overnachtingsplek voorziet in een paar zakjes poederkoffie, terwijl Frankrijk en Spanje standaard een koffiemachine hadden staan.

Om 8 uur toch maar even de fiets uit m’n appartementje gereden en vanuit mijn cottage in Wookey (ja, dat heet echt zo – en nee, het is niet vernoemd naar Chewbacca’s neef) naar het nabijgelegen stadje Wells gereden. Engelands kleinste stadje met eigen stadsrechten. En dat allemaal omdat de bisschop hier zijn paleis heeft staan. Sinds het jaar 1300 al.

En wat een leven hadden ze. Een enorm landhuis met een klassieke middeleeuwse waterslotgracht eromheen, compleet met zwanen die zijn getraind om een bel te luiden als ze eten willen. Geen grap. Het paleis en de tuinen liggen midden in de stad, wat de binnenstad – die sowieso al sfeervol is – een nog mooiere uitstraling geeft. De tuinen zijn prachtig aangelegd, met die typisch Engelse mix van “we doen alsof dit natuurlijk is gegroeid”, terwijl elke struik militaire precisie vertoont.

Aan de voet van het paleis ligt het marktplein, vol met kleine kraampjes. In één van die kraampjes zie ik een verplicht nummer bij een bezoek aan Engeland: een Scottish Egg. Voor wie dit culinaire wonder nog niet kent: een hardgekookt ei, gerold in gehakt, gepaneerd en gefrituurd. Groningers zouden het een eierbal noemen. De verkoper heeft allerlei variaties, en ik ga voor een gewaagde: met Black Pudding.

Rond de markt wemelt het van de terrasjes die lekker vol zitten. Bij Niche, direct onder de poort van het paleis en met uitzicht op de markt, neem ik als eerste ontbijt in vaste vorm een koffie en een stuk elderflower-lime cake. Super luchtig. Super lekker fris. De zon schijnt, dus ik blijf nog even zitten en mensen loeren.

Nog een paar onderhoudsspulletjes voor de fiets gescoord bij een Chinese alles-voor-1-pond-winkel, en dan terug op de fiets naar Wookey.

Als lunch warm ik mijn Scottish Egg op en peuzel hem op in het grastuintje voor de cottage. De tuinman van minstens 80, die naast mij woont, loopt al de hele dag hetzelfde melodietje fluitend voorbij mijn plekje. Telkens met een ander stuk tuingereedschap. Als hij ziet dat ik een Scottish Egg naar binnen werk, wil hij toch even weten of wij in Nederland ook zoiets lekkers kennen. Ik zeg maar gewoon: “No.”

Even later, met koptelefoon op, luister ik naar een podcast in de luie stoel in de zon. Onbewust val ik in slaap, en word pas drie podcasts later weer wakker.

Na die powernap toch wat beweging nodig om die egg te verteren. Ik trek mijn (niet-)wandelschoenen (All Stars) aan en maak een wandeling van twee uurtjes naar Split Rock Quarry – een oude steengroeve. De route voert over het groene Engelse platteland in volle glorie, compleet met hekjes en klimtrapjes om van weiland naar weiland te komen. Onderweg alleen maar locals met honden. Elke Engelsman heeft volgens mij een hond. En elke Engelsman groet beleefd met een “Afternoon!” – alsof we elkaar toevallig tegenkomen bij de supermarkt, en niet op een modderig voetpad in the middle of nowhere.

Split Rock Quarry zelf is fascinerend: een oude kalksteengroeve waar ooit flink gehakt is. Natuurlijk hebben de Engelsen er een heel verhaal bij verzonnen – waarschijnlijk inclusief spook – want niets is zo Engels als een volkomen praktische steengroeve tot iets mystieks bombarderen.

Tegen zessen terug bij de pub annex cottage. De keuken gaat net open. Ik bestel mijn eten aan de tap. De barman vertelt alle stamgasten over mijn fietstocht. De grappen zijn niet van de lucht. Net als de sterke verhalen. Pas 30 minuten later mag ik met mijn pint naar de tuin.

Daar eet ik, met de zon fel op het bolletje, twee heerlijke pulled-pork-kroketten en natuurlijk de Engelse klassieker Bangers & Mash. Klinkt alsof je naar een autogarage gaat, maar het is gewoon worst met aardappelpuree. Maar dan wel twee fantastische worsten “and a silky smooth mash”. Sally, de boxer van de eigenaar, blijft stil aan m’n voeten liggen in de hoop dat er iets van tafel valt.

De Engelsen mogen dan veel dingen fout doen (aan de verkeerde kant rijden, melk in de thee, Brexit), maar comfort food maken kunnen ze als de besten.

Nu weer inpakken voor de volgende rit: naar Devizes, langs het kanaal. Mooie vlakke route… alleen de weersverwachting is dramatisch. Maar vandaag was weer zo’n perfecte zonnige Engelse dag.Leia mais