Atonement (2007, Keira Knightley)

13 juni 2025 – Zonnig, 24°C met een briesje uit het noordwesten

Soms gaat een dag gewoon soepel. Alles zit mee, easy peasy.

Ik vertrek rond half acht uit mijn omgebouwde paardenstal bij The Pelican Inn. Ben heel vroeg wakker, omdat ik vergeten was het Veluxraam in het dak te blinderen. Rond vijf uur schijnt er al een heerlijk zonnestraaltje in mijn gezicht. M’n biologische klok denkt: tijd om op te staan.

Gelijk om de hoek zit een leuk bakkertje/cafeetje. Een verse scone met een beetje boter (clotted cream vind ik nog wat te heftig zo vroeg) en aardbeienjam, plus een potje koffie: mijn ontbijt.

Dan trap ik m’n fiets aan en rol ik al snel de North Wessex Downs National Landscape binnen. Een glooiend landschap van krijthellingen, oude bossen, traditionele downland-dorpjes en een netwerk van paden dat al eeuwenlang wordt gebruikt door handelaren, pelgrims en legers. Het is allemaal niet spectaculair, maar wel heel lief en mooi. En de zon schijnt zachtjes – na gisteren is het een verademing.

Ik trap zo lekker door dat ik al snel 40 van de 66 kilometer erop heb zitten, nog voor het 11 uur is. Geen moment gestopt of gepauzeerd, alleen wat water uit de bidon. Gewoon omdat ik er lekker in zit.

Mijn enige zorg: m’n fiets kraakt nog steeds na gisteren. Ik heb ‘m wel kunnen schoonmaken, maar blijkbaar zijn de sporen van modder en regen dieper gegaan. Het fietsen wordt er niet door beïnvloed, maar soepel klinkt het niet. Ik kijk op Google en zie dat Newbury een paar fietsenmakers heeft. Dus besluit ik door te trappen en te kijken of iemand tijd heeft om even naar mijn fiets te kijken.

Ondertussen geniet ik van het landschap en de dorpjes die ik passeer: het charmante marktplaatsje Pewsey, het ‘almost perfect’ Wiltshire-dorpje Wootton Rivers, het kleine Little Bedwyn, de Tudor High Street van Hungerford en het oude industriële erfgoed van Kintbury. En natuurlijk het laatste stuk langs het kanaal van gisteren.

Iets na twaalven arriveer ik in Newbury en rijd rechtstreeks naar Halfords (ja, hier leeft die keten nog). De monteur zet mijn fiets op de stelling, kijkt en zegt dat er best wat aan moet gebeuren, maar dat hij pas op 1 juli tijd heeft. Daar heb ik niks aan.

Door naar de volgende: “Banjo Fietsenmaker.” Goede naam. Ik kom binnen en word gelijk gewenkt om mijn fiets naar binnen te rijden. De monteur ziet de bui al hangen. “Als je haast hebt, dan heb ik wel even tijd.” Ik word in de koffiehoek gezet met een Americano. Hij bekijkt de fiets en komt terug met een paar opties: de goedkope (ik maak wat schoon) en de iets duurdere (ik kijk alles na en vervang wat nodig is). Drie kwartier later sta ik buiten met een fiets die weer loopt als een zonnetje.

Op het terras bij Restaurant Bill op de markt schuif ik aan. Een supergemaakte toast met daarop zalm, twee perfect gepocheerde eieren (het zo’n warm lopend eidooiertje), daaroverheen een frisse citroen-hollandaise en erbij een puntzakje knapperige frietjes (met mayo, zónder azijn!). Echt top.

Als ik naar m’n hotel loop, stuit ik op een standbeeld van beertje Paddington op een bankje. Het staat daar omdat Michael Bond, de bedenker van Paddington, hier in Newbury is geboren. Het originele beeld werd vorig jaar gestolen. Bewoners begonnen toen dagelijks potten marmelade en marmeladesandwiches achter te laten op de lege bank. Tot het beeld uiteindelijk werd vervangen. Een prachtig voorbeeld van typisch Britse burgerlijke koppigheid met een vleugje humor.

Newbury is een gezellige stad met een rijke geschiedenis, wat te zien is aan de prachtige oude gebouwen. Die worden soms wreed verstoord door zielloze nieuwbouw, maar het blijft een levendige plek vol terrassen en mensen.

In de namiddag wandel ik naar mijn formulehotel aan de rand van het centrum. De dame aan de receptie zegt: “Neem de fiets maar mee naar boven, anders wordt hij gestolen. U slaapt op de tweede verdieping, achterin de gang.” Dus ik, met bepakte fiets, in de lift, door alle deuren en gangen. Daar staat ’ie dan: mijn opgeknapte schat, gezellig aan het voeteneinde van m’n bed.

’s Avonds eet ik in het park achter het hotel uit een kartonnen bakje heerlijke Chinese afhaal. Soms is het leven simpel. En goed.Read more