The Lady in the Van (2015, Maggie Smith)

Datum: 14 juni 2025 – zonnig en deels bewolkt, 24 °C, lichte wind mee

Hotel Travelodge zal mij niet lang bijblijven, vanwege z’n volstrekte inwisselbaarheid. Prima plek, maar niks bijzonders. Of het moet zijn dat ik met fiets en al de lift in mocht, en de deuren pas dicht kreeg door m’n fiets te laten steigeren door het voorwiel de lucht in te gooien. De mensen op de begane grond keken bij het opengaan van de liftdeuren toch een beetje vreemd op – het had iets van een onbedoelde circusact.

Vandaag fiets ik van Newbury naar Burnham, via Reading. Ik pik de oude, vertrouwde EuroVelo 2 weer op. Vanuit Newbury volg ik het rustige jaagpad langs het Kennet & Avon Canal. Onderweg: een ketting van pittoreske sluisjes, vredige dorpjes en zo nu en dan een zwaan die denkt dat ‘ie het voor het zeggen heeft en het pad blokkeert.

Ik passeer Thatcham, een van de oudste permanente nederzettingen van Groot-Brittannië – al bewoond sinds de prehistorie. Verder langs Aldermaston Wharf, waar het kanaal gevuld is met permanent afgemeerde woonboten; het lijkt wel een drijvend dorp.

Het pad zelf is afwisselend: soms strak aangelegd, soms een schelpenpad, en af en toe slechts één spoor in het gras. En dan moet je dus gevaarlijk dicht langs de waterkant manoeuvreren. Ik vraag me af hoe vaak per jaar onervaren fietsers hier met fiets en al in het kanaal verdwijnen.

Net voor de lunch arriveer ik in Reading – stedelijk, druk, met een levendig studentenleven. Ik parkeer mijn fiets tegen de muur van Picnic Foods, een charmant koffiezaakje in een zijstraatje van High Street, bestel koffie en een punt amandeltaart met bosvruchten (ja, alweer taart – maar deze is echt top), en ga buiten zitten. De man naast me waarschuwt meteen dat ik m’n fiets in het oog moet houden, want in Reading worden ze bij bosjes gejat. Welkom in de verstedelijkte regio.

De EuroVelo 2 volgt vanaf hier de Theems. Het Thames Path National Trail is weliswaar meer gericht op wandelaars, maar voor de fietser goed te doen. Veel joggers, honden en wandelaars. De honden zijn doorgaans beheerst, maar vandaag een paar enthousiastelingen die besluiten een stukje mee te rennen – lief, maar best onhandig zo vlak aan het water.

Langs de oevers wordt het licht heuvelachtig en krijg ik prachtige vergezichten. Door Sonning-on-Thames – een dorpje dat Dickens nog inspireerde – slingert de route verder. Witte herenhuizen met rieten daken spiegelen zich in de rivier. Bij Shiplake zie ik ijsvogels als blauwe flitsen over het water scheren.

In Wargrave lunch ik bij Daisy Love, een modern zaakje in een pittoresk dorpje. Ik bestel een Ruben Sandwich en een versgemaakte milkshake. Prima energieboost.

De laatste etappe gaat door Burnham Beeches, een oud bos waar mosbedekte eiken en beukenstronken een bijna sprookjesachtige sfeer creëren. Het fietspad gaat steil naar beneden en af en toe voelt het meer als mountainbiken dan fietsen.

Dan rijd ik Burnham binnen. Een Victoriaans station met houten luifels en een vriendelijk hoofdstraatje met winkels en horeca vormen de ontvangst.

Ik slaap vanavond bij een Engels-Indiase familie. De kamer is over the top ingericht: prullaria in Trumpiaans goud, een zilveren toilettafeltje, grote witte nepbloemen, blauwe veloursgordijnen met gouden rand en als hoogtepunt een 3D-foto van rennende paarden in een donker-gouden lijst. Vlak voor aankomst krijg ik een lijst met huisregels, vermoedelijk religieus geïnspireerd: geen alcohol, geen varkensvlees of vis, geen ham, geen schoenen aan, geen feestjes op de kamer. Beetje onhandig: de douche is naast de familiekeuken. Maar goed, daar komen we wel uit.

Voor m’n biertje moet ik dus terug naar de hoofdstraat. Bij The Red Lion is het druk en gezellig op het terras. Er wordt geroepen, gelachen, op elkaars rug geslagen en gekust. De mensen om me heen vormen een bonte verzameling: witte Engelsen in voetbalshirts, korte broeken en iets te veel bloot. Modegevoel lijkt hier optioneel. Maar het is levendig en echt – en daar houd ik van. En bij het uitdelen van de genen voor schoonheid hebben ze ook niet vooraan gestaan. Bijna iedereen op het terras zou het prima doen in Little Britain.

Na een lekker hartige Vietnamese pho bij “Em Pho” wandel ik terug naar m’n kamer. In het Burnham-park zie ik hoe de culturen in Burnham zich nog grotendeels gescheiden lijken te bewegen. Terwijl de witte Engelsman zich bij de pubs bezat, zitten de van oorsprong Indiase gezinnen te picknicken op het gras.

En weer bewegend beeld: https://youtu.be/0xhg7dTxVW4Читать далее