A Room with a View (1985, Helena Bonham)

15 juni 2025 – Zonnig en deels bewolkt, 24 °C

Ik start de dag vroeg – het krappe kamertje bij de Indiase familie is warm en gehorig. Oma kookt nog tot laat met de mixer, en vroeg in de ochtend schreeuwt de baby het uit. HONGER. Ik neem snel wat voorgesneden fruit uit de supermarkt en om half 8 zit ik op de fiets. Eerste doel: Windsor.

Door bossen, langs meren en parken kom ik aan bij het eindeloze hek van Eton College. Deze elite‑kostschool – ruim 440 ha groot – is de alma mater van premiers als Boris Johnson en David Cameron, en prinsen William en Harry. Sportvelden, kapellen, roeivijvers, rugbyvelden, golfbanen, voetbalvelden, atletiekvelden – alles passeer ik.

In Windsor stuit ik op de triatlon. Wegen zijn afgezet, duizenden juichers staan langs de route. Ik zie een grote groep Chinese toeristen die zo te zien per ongeluk op de triatlon stuiten en zo enthousiast klappen dat lopers ervan schrikken – waarna ze elkaar lachend aankijken. Zodra ik het parcours passeer, fiets ik om het kasteel. De vlag wappert hoog: Charles is thuis. Windsor Castle is het oudste nog bewoonde kasteel ter wereld, gebouwd in de 11e eeuw.

De weg terug voert via onverharde paden door weilanden en bos. Ik kom bij het Grand Union Canal, ooit de levensader tussen Londen en Birmingham, nu een groene corridor. Het is fraai om Londen eens heel anders binnen te komen.
Langs het kanaal zijn honderden narrowboats aangemeerd; sommige uit de 1800s, andere moderne woonboten, enkele verrot, soms prachtig opgeknapt. De traditionele ‘roses and castles’-schilderingen kleuren het water. Dit drijvende leven is een creatieve oplossing voor Londense woondruk.

Ik sla af naar het Regents Canal en rol Nothing Hill in. Dan heb ik er denk ik toch zeker 15 kilometer kanaal opzitten in alleen Londen zelf al.
Wat een sfeer! Mooie panden, gezellige straten, fijne winkeltjes, zwarte taxi’s, rode dubbeldekkers. Ik houd van Londen.

Mijn verblijf ligt een paar honderd meter van Hyde Park. Ik moet mijn fiets drie hoge stenen treden optillen om bij de enorme voordeur te komen. Daarachter ligt een indrukwekkende hal vol ornamenten.

De kamer is een soort Tiny House van 7 m bij 1,5 m, net breed genoeg voor mijn fiets. De douche? Daar moet je dwars instappen – knus maar functioneel. Voor het bed moet ik de ladder op.

Eerst moet ik op zoek naar een wasserette. Ik vind een stomerij/kleermaker/wasserette waar de vriendelijke eigenaar mij door het proces loodst. Drie kwartier later sta ik buiten met schone wielerkleding.

Opgefrist wandel ik via Bayswater richting Hyde Park, dan Nothing Hill en de Portobello Road op. Overal gezelligheid. Bij Julia Roberts’ “deurbelmoment” uit de film hangt een stoet toeristen – met een lichte vraag: wonen daar echte mensen? Die moeten gek worden van al dat Julia‑Roberts‑toneel.
Vanavond trakteer ik mezelf op England’s favoriete snack: Fish en Chips, een enorm stuk gefrituurde kabeljauw met (een beetje fancy, dat wel) zoete‑aardappelfriet. Topafsluiter.

Boodschappen gedaan voor morgen – benieuwd welke kant ik op ga. Morgen hoef ik niet te fietsen…het enige dat ik morgen moet is….naar Bonnie Raitt luisteren (met als kers op de taart Jon Cleary in het voorprogramma) in de Royal Albert Hall.

Londen is gewoon bijna té leuk.

Filmpje: https://youtu.be/y1g2EFWrluM?si=EbeDFmw5AmbQJn1GRead more