Luck of the Draw (2001, Dennis Hopper)

16 juni 2025 – 21 °C, zonovergoten met af en toe een wolkje

Zomer in Londen. Dat gevoel. Hoewel het maandag is, voelt de stad vandaag als een zwoele zaterdag in juli. Overal mensen: wandelend, hangend, etend, drinkend, fietsend, zoenend. En wat doe je dan? Dan ga je lopen. Richting Camden Town, denk ik. Maar de route? We zien wel. Dat is het fijne aan Londen: je loopt zomaar twee uur rond en het verveelt geen seconde.

Van kleine kleurrijke straatjes naar pompeuze gebouwen. Via onverwacht groene parken, langs hippe winkels en eigenwijze horecazaakjes. Na een uur of twee struinen kom ik aan in Camden Town, waar het nog steeds ruikt naar Rock & Roll. De geest van punk en heldin van de buurt Amy Winehouse waart hier nog rond, ondanks de lichte ‘aanharkbeurt’ die de buurt in de loop der jaren heeft gehad.

Ik eet wat op de Camden Market en wandel daarna langzaam richting Oxford Street. Daar lunch ik een geweldige bao-bun, zo’n gestoomd kussen met magie erin. Twee uur later ben ik weer terug op m’n ‘honk’.

Voor het avondeten scoor ik bij de lokale Indiaase afhaal een Chicken Masala – comfort food deluxe. Na een korte opfrissing loop ik door Hyde Park, dat écht een visitekaartje is van Brits parkbeheer, richting Royal Albert Hall.

Toen ik deze reis een jaar geleden plande, stond 16 juni al rood omcirkeld: ik moest dan in Londen zijn. En kijk aan: een half jaar later werd aangekondigd dat ook Bonnie Raitt er die dag zou zijn. In de Royal Albert Hall. En als je alleen boekt, heb je soms mazzel – rij 7, pal in het midden. Ik kan haar bijna aanraken.

Mijn liefde voor Bonnie gaat diep. Heb ik al eens eerder beschreven, dus dat zal ik niet nog eens doen (https://bertjansoetevent.reislogger.nl/traverse…). Kort gezegd: sinds mijn vijftiende loopt ze met me mee. Niemand raakt me zo makkelijk als zij – haar stem, haar wonderschone gitaarspel. Slidegitaar van buitenaardse schoonheid, met een ogenschijnlijk gemak dat je pas begrijpt als je het probeert na te spelen. En bovendien: zonder Bonnie had ik Erica nooit aangesproken (Bonnie was ons eerste gespreksonderwerp), dus was Robbie er nooit geweest – en dus ook geen Lizzy. Bonnie bracht dus alleen maar geluk.

Vanavond is ze opnieuw magisch. Jon Cleary (pianist/zanger) opent de avond – haar oud-toetsenist, maar vooral de New Orleans-troonopvolger van Professor Longhair, Fats Domino en Dr. John (ook al is hij van geboorte Brits). Hij speelt een heerlijke set vol New Orleans grooves.

Na drie kwartier maakt hij plaats voor Bonnie. Bij haar opkomst gaan 4000 man helemaal los in de Royal Albert Hall. Lekker veel ruimte voor ingetogen, akoestisch werk in de set – “de zaal leent zich ervoor,” zegt ze. Ballads, blues, en veel ruimte voor haar gitaar. Duke Levine ruilt z’n Telecaster even in voor een mandoline. Jon Cleary komt nog even terug voor hun duet van lang geleden (https://youtu.be/pV9YbfLIP3s?si=m-QbgPj8qZ34so5D) én ze spelen samen “Woman Be Wise” van blueszangeres Sippie Wallace.

Meer dan eerder improviseert ze in de solo’s – fijne duelletjes tussen haar en Duke. “Angel from Montgomery” sleept lang en prachtig voorbij. Tussendoor verontschuldigt ze zich voor ‘wat er aan de andere kant van de plas gebeurt’ en zegt blij te zijn weer in Europa te zijn.

De toegift gaat recht het hart in: een wonderschone “I Can’t Make You Love Me” – drooghouden is lastig – gevolgd door een stomende “Burnin’ Down the House”.

Ik wil terug lopen via Hyde Park, maar dat is ’s avonds afgesloten. Dus moet ik om het park heen lopen. Is zo’n park toch groter dan je denkt. Geeft niet. Ik gloei nog een beetje na van deze avond. Wat een dag. Wat een avond. Wat een cadeau, deze reis (die gelukkig nog even een paar weekjes duurt).

Morgen fiets ik Londen uit, richting Chelmsford. Een kleine 80 kilometer oostwaarts.Read more