The Queen (2006, Helen Mirren)

17 juni 2025 – Weer: zonnig, 24°C

Ik probeer om 8 uur ’s ochtends Londen uit te komen. Ik had er even niet op gerekend dat half corporate Londen op racefietsen, leenfietsen, bakfietsen, steps en eenwielers massaal naar het werk gaat. Het begint al gelijk in Hyde Park: prachtig om doorheen te fietsen, maar alertheid is geboden met alle verstokte én occasionele fietsers. Hyde Park, ooit het podium van publieke debatten en vrije meningsuiting, voelt nu als een peloton van de vrijheid: iedereen in beweging, ieder op z’n eigen manier. Ik rijd langs de tijdelijke wall of fame van artiesten die allemaal ooit eens in Hyde Park hebben gestaan. Het is schier eindeloos.

Het voordeel van de enorme drukte met fietsers is dat ik met de stroom mee kan – zij lijken precies te weten waar ze heen gaan, kennen de bochtjes, overgangen naar andere fietspaden en op welke plekken je dwars door het rode licht kunt. Tenminste, als ze dezelfde route kiezen. Mijn navigatie sputtert een paar keer als ik me iets te meegaand laat meevoeren, terwijl mijn route eigenlijk de andere kant op moet.

Ik fiets langs alle Londense clichés: Buckingham Palace, Trafalgar Square, Big Ben, Westminster Bridge, The London Eye, The Thames – ik tik ze allemaal af. Een soort toeristenbus (Hop-onhoudbare-off), maar dan op eigen kracht.

Daarna duurt het zeker twintig kilometer voordat ik de metropool echt achter me laat. Ik zie vervallen havens die zijn omgetoverd tot chique lofts, volkswijken met smoezelige pubs en minimarkten, wijken vol met gesluierde vrouwen, yuppenbuurten waar je met een gondel over de Thames zo het kantoorpand in glijdt, volledig verwaarloosde industriegebieden, desolate achterafstraten, enorme winkelcentra waar je verdwalen kunt – een kakofonie van contrasten.

Na het voorstadje Brentwood, net buiten Greater London, verandert alles abrupt. Uit een slaperig nieuwbouwwijkje duik ik ineens een grindpad in, midden in een zacht glooiend natuurgebied. Een plotselinge overgang van stedelijk beton naar Kentse heuvels. Daarna is het lieflijk, agrarisch platteland. In Brentwood een snelle pasta met worst (bij een Italiaan die Engels spreekt met een Italiaans accent, grappig, net The Godfather) geeft me net genoeg pit om door te rijden naar Chelmsford, mijn einddoel vandaag.

Ik rijd iets meer doorgaande wegen dan andere dagen. Komt omdat ik twee fietsroutes aan elkaar wil knopen om richting Harwich te kunnen.

Vlak voor Chelmsford geniet ik nog vijf kilometer door een fraai park. En daar, vlak achter het centrum, ligt mijn verblijfplaats: een narrowboat. Je weet wel, van die smalle ijzeren kanaalbootjes uit de 18e eeuw, ooit gebouwd voor goederenvervoer over smalle waterwegen. Nu zijn het vaak charmante drijvende tiny houses voor wie ‘slow living’ letterlijk neemt. Ik kom er nét doorheen – neerknielen, hoofd laag – en nestel me op het kleine achterdek. Komende nacht wieg ik zo in de haven van Chelmsford.

Net even een niet onverdienstelijke rendang gegeten met een biertje erbij. Had ik hier nog niet eerder op de kaart gezien.

Nu tik ik dit stukkie op het achterdek, terwijl ik het water zacht hoor klotsen tegen de romp.
Morgen: een lange rit naar Harwich om Erica op te halen van de boot. En daarna een week samen de Engelse wind fietsen (en een stukje Nederland om thuis te komen).
En hier een filmpje: https://youtu.be/I7hhRTGp0wsRead more