The Ladykillers (1955, Alec Guinness)

Datum: 19 juni 2025
Weer vandaag langs de route: Overwegend helder, warm met een maximum rond 27 °C.
The Ladykillers (1955, Alec Guinness)
Vandaag hoeven we niet vroeg op: de ferry van Harwich naar Shotley Gate vertrekt pas om 09:50. Net voor vertrek valt de stroom uit in onze wijk in Harwich. Alarmen gaan af en wij pakken onze koffers op de tast. De Poolse nachtportiers proberen in gebrekkig Engels uit te leggen wat er aan de hand is. Veel snappen we er niet van. Zal wel goed komen. Een halfuurtje later is het weer gefikst en kunnen we op pad.

Op de pier in de leuke oude haven van Harwich, bij de ferry, halen we een scone en een kop koffie als ontbijt. Kort voor tienen worden we opgeroepen om aan boord te gaan van een klein geel “schipje”. Via een steile trap naar de kade worden de fietsen de boot op getild. Zeven minuten later staan we aan de overkant.

We rijden vandaag 55 km door zacht glooiend landschap, van het ene pittoreske dorpje naar het andere. Mooie kasteelachtige kerken, veel oude huizen (vaak roze geschilderd) met dikke lemen muren en de prachtigste herenhuizen.

We komen langs een heel bijzonder landgoed met een school: de Royal Hospital School bij Alton Water. Het is een kostschool voor kinderen van 11 tot 18 jaar en ligt op 200 hectare prachtig Suffolk-platteland en bossen, met uitzicht op de River Stour. De school heeft een unieke maritieme erfenis, namelijk een eigen Sailing Academy. Elke leerling krijgt vanaf dag één zeillessen en de school levert hofleveranciers aan de Britse zeilploegen.

In Capel St Mary stoppen we bij een tuincentrum – in Engeland vaak dé plek voor een tearoom met zelfgebakken taarten. En inderdaad: we delen een walnut-coffeecake van de koffieshop-uitbater.

De grootste plaats onderweg is Hadleigh, met een High Street vol gezellige pubs, eethuisjes en winkeltjes. Weer een plaatje van een stad. Bij The Fork lunchen we met gefrituurde inktvis met kimchi en een garnalen-chili-rarebit. Opnieuw verrassend goed.

Daarna volgen we een lange bosrijke track over een oude spoorlijn richting Langham. De zon brandt inmiddels fel (27 °C) en de heuvels maken dat onze hoofden rood aangelopen zijn bij het bereiken van elke top. Maar dan komen we aan bij The Old Bakery: een voormalige bakkerij, nu een huisje met een immense tuin vol bijenkasten, sierduiven, boomgaard en boomschommel. Hier gaan we een week afkicken van langeafstandsfietsen en alleen zijn.

De ontvangst is groots: een mand met cava, chocolade van de plaatselijke chocolatier, honing van eigen bijen, koekjes, jam, eieren van eigen kippen en melk uit de buurt. “To start with…” zegt Jo, de eigenaresse, met een knipoog. Het huisje is Engels-truttig op z’n charmantst.

Langham zelf bestaat uit vier lange straten. De enige winkel is een “community shop”. Na het douchen fiets ik erheen voor wat boodschappen. Het winkeltje – gerund door vrijwillige vrouwen uit het dorp – lijkt nog het meest op een kampwinkel op een te kleine camping. Elk product moet van een papieren lijst worden opgezocht om de prijs te bepalen. En alleen basisproducten zijn te koop.

Het avondeten wordt daarom: nieuwe aardappelen uit Essex, sperzieboontjes en een sausage – het enige wat er is.
Nu lekker uitzoeken wat we de komende week gaan doen. Te voet, en op de fiets, vanuit dit heerlijke plekje.

En het filmpje: https://youtu.be/fT2otHThxB4?si=Q5RxLyCzu6aLsnP2Read more