The Straight Story (1999, Richard Farns)

20 juni 2025 – zonnig, zo’n aangename 28 °C

De eerste dag in ons “afkick”-huisje in Langham. Even wennen dat ik niet gelijk de tas hoef te pakken en m’n fiets te laden. Rustig opstaan. Eitje van de kippen uit de tuin eten. Toastje in de broodrooster. Potje koffie maken in de percolator. En langzaam bedenken wat we gaan doen.

Een rondje buurten op de fiets. Als tussendoel geven we de navigatie op om ons naar Flatford te brengen. Het eerste stuk van de route gaat goed, maar daarna worden we een kilometer of vijf over een smal strookje asfalt langs de snelweg geleid. Volgens de bordjes is het echt een fietspad, maar het voelt meer alsof we in de berm van de snelweg rijden. Auto’s en vrachtwagens zoeven rakelings langs ons. Voelde een beetje als een fietsversie van de “gevaarlijkste wegen”.

Zo gauw er een afslag komt, nemen we die. Weg van het verkeer. Dan maar een stukkie omrijden.

In East Bergholt stoppen we even bij een prachtig kerkje: St Mary the Virgin. Het is er een drukte van belang. Groot feest in de maak. Er is een bloemschiktentoonstelling in opbouw en zaterdag gaat iedereen verkleed in Tudorstijl rondlopen. Er lopen en klimmen allerlei oudere vrijwilligers door de kerk, bezig met bossen wildgeplukte bloemen zo te schikken dat ze blijven staan. Dames klimmen op kerkbanken om takken op hoge delen in schuim te prikken, anderen sjouwen met emmers bloemen en water. Eén vrijwilliger had denk ik geen zin om te werken en sprak iedereen aan die binnenkomt met “How are you”… en daarna een persoonlijke vraag.
En iedereen die wij passeren spreekt ons aan met: “It’s going to be a big celebration here!”

Grappig detail: achter in de kerk is een deel achter glas waar een kinderdagverblijf is gevestigd. In het achterste deel staan peuters blokken te stapelen terwijl voorin de vrijwilligers hetzelfde doen, maar dan met bloemen. Symbolischer krijg je het niet.

Dan komen we aan in Flatford. Flatford is een klein dorpje dat vooral bekend is vanwege de schilderijen van de beroemde Engelse landschapsschilder John Constable (1776–1837). Een aantal karakteristieke gebouwtjes liggen aan de rivier de Stour. Flatford Mill is waarschijnlijk het bekendste landmark — de watermolen die ooit eigendom was van Constables vader en die vaak op zijn schilderijen terugkomt, waaronder het iconische The Hay Wain. En ja, het is er ook echt schilderachtig, dus ik snap wel dat het inspireert.

We wandelen wat rond, nemen een flapjack bij de koffie en vervolgen dan de route. Volgens de fiets-app kan dat langs de Stour en zou het voetpad befietsbaar moeten zijn. Dat lijkt in eerste instantie ook goed te gaan. We moeten ons wel tussen de koeien en hun vlaaien door manoeuvreren, maar het lukt. Tot blijkt dat aan het einde van het pad hekken zijn geplaatst waar je niet normaal met de fiets tussendoor past. Dus met veel kunst- en vliegwerk krijgen we de fietsen erdoor getild.

In het bijna even schilderachtige Dedham Vale lunchen we een boterham in het Bakery Café en dalen weer af richting ons huisje. We hebben er toch weer 25 kilometer op zitten. Mooie afstand in het kader van het afkicken, en ook wel genoeg bij deze temperaturen.

’s Middags en ’s avonds genieten we van het uitzicht op de tuin en drinken de laatste glazen bubbels uit de gekregen fles prosecco. Een Sausage-roll van de boerderijwinkel in het dorp met wat verse sla is het avondmaal. En als toetje… de Engelse topper die ik deze reis steeds ben misgelopen: Eton Mess. Want de boerderijwinkel heeft aardbeien, meringue en slagroom. Dus dan is één en één… drie. Zo simpel, zo lekker.Read more