Alles is Liefde (2007, met Gaite Jansen

27 juni 2025 — Zon, 18 °C, stevige westenwind langs de kust

Gisterochtend fietsten we in alle vroegte, tussen auto’s, caravans en motoren door, de Hollandica van Stena Line op voor de overtocht naar Hoek van Holland. Erica had – heel luxe – de lounge gereserveerd, dus zaten we prinsheerlijk in twee comfortabele fauteuils aan het raam, pal onder de kapiteinsbrug. Hapjes, drankjes, cakejes en snacks in overvloed, en de lunch keurig geserveerd op onze plek.
Bye bye Engeland, tot gauw.

Tegen vijven meerde de Hollandica aan in Hoek van Holland. We hebben direct aan de haven een hotel geboekt, met een uitstekend restaurant: de Torpedoloods. Ooit, in 1886, gebouwd voor torpedoboten als onderdeel van de verdediging rond het Fort aan den Hoek van Holland – strategisch belangrijk voor de bescherming van de Nieuwe Waterweg en de haven van Rotterdam.

Het hotel zelf zit in het oude badhuis, destijds de plek waar militairen die van zee kwamen konden douchen en zich omkleden. In 2013 is de torpedoloods nieuw leven ingeblazen, en sindsdien doet het dienst als restaurant en hotel. Prima plek, en het restaurant is nog beter dan het bed.

Vanmorgen, kwart over acht, draaien we vanuit het hotel rechtsaf het fietspad op. Daarna volgen zeker veertig kilometer strak asfalt over keurig onderhouden fietspaden door een prachtig en afwisselend duinlandschap. De vroege ochtend en het weer werken mee: stevige wind, maar pal in de rug. De zon op onze rechterwangen. Zonder al te veel inspanning genieten we van de Nederlandse kust.

Iedereen die beweert dat Nederland kapot, failliet of ‘verrot’ is, zou eens door Europa moeten fietsen en dan bij Hoek van Holland het fietspad op moeten draaien. Alles ligt er strak bij. Alles werkt. Alles onderhouden. Alles aangeharkt. Alles heel. We hebben het allemaal goed geregeld in ons verwende landje.

Bij Strandtent 14 in Den Haag ontbijten we op het strand met French toast, en in Katwijk drinken we koffie aan zee bij SandCbar (ja, woordspelingen genoeg hier aan zee). Dan rijden we via Katwijk en Sassenheim naar Aalsmeer. Het eerste stuk is even doorbijten – veel woonwijken, snelwegen, omgevingslawaai – maar eenmaal aan de oevers van de Westeinderplassen ontvouwt zich een ansichtkaart die Hollandser dan Hollands is: polders, molens, slootjes, bootjes en fietsers. Véél fietsers. Vooral wielrenners. Een peloton op zichzelf.

In Aalsmeer wacht onze laatste overnachtingsplek: een B&B met uitzicht op het Molenhoekmeer. Indiaas eten om de hoek als laatste avondmaal.

Morgen rijden we de laatste etappe naar huis. Dan zit het erop: twee maanden fietsen door Europa, van 3 mei tot en met 29 juni. Nog twee dagen schema’s, foto’s, filmpjes en notities uitwerken, en dan begint het werkleven weer.

Het was een bijzondere reis. Vooral omdat ik nog nooit zo lang alleen ben weggeweest, en nog nooit zó lang op de fiets heb gezeten. Alles wat ik hoopte dat het zou zijn, was het. Alles waarvan ik vreesde dat het zou kunnen zijn – te zwaar, te saai, te eng, te eenzaam, te ver, te overmoedig – was het niet.

Erica vroeg me eergisteren: “Wat zou je, achteraf gezien, anders hebben gedaan tijdens de reis, met de kennis van nu?”
“Ik zou een standaard hebben laten monteren onder mijn fiets… Verder niets. Alles was precies goed. Of beter.”

Het was één van de leukste dingen die ik in mijn korte leven tot nu toe heb gedaan. Smaakt naar (veel) meer. Of zoals mijn collega Jan het voor mijn reis al zo mooi verwoordde: “Het zet een luikje open.”

Dank voor het meelezen, het reageren, het aanmoedigen. Ook het schrijven was leuk om te doen.
Het was me een waar genoegen.

En hier het laatste filmpje: https://youtu.be/Vx-RZbwWZ4w?si=Nt3sfTAEGzYNZNHgRead more