Zucht

’t Is vroeg in Featherbed Lane, Kinsale. Het bed is er zo een waarbij als de één beweegt, de ander vanzelf meebeweegt. Gezellig, of licht beangstigend.

Pat heeft een heerlijk ontbijtje voor ons klaargemaakt: gerookte zalm, scrambled eggs, jammetje, toast, verse meloen, versierd met ander fruit dat zó fijn is gesneden dat je het met een vork nauwelijks kunt opprikken. Veel werk voor een esthetisch resultaat.
Pat houdt wel van een babbeltje en voorziet ons van veel tipes en een korte geschiedenis van haar leven.

We lopen Featherbed Lane helemaal uit en komen zo op de weg naar Charles Fort. Het fort is een immens, stervormig bouwwerk dat ooit de Ieren moest beschermen tegen Spanjaarden en Fransen. Dat waren nog eens tijden: de vijand kwam meestal per schip. Niks geen drones.

Een paar flinke klimmetjes doen ons zweten, terwijl de zon ons probeert te bereiken, half verscholen achter de wolken. In de haven vlak voor het fort schreiden 4 bejaarden uit het koude zeewater om zich op de kade zonder schaamte om te kleden. Achter hun staat een enorm houten vat op wielen. Een mobiele sauna.

Na een uurtje lopen komen we aan bij het Fort. Gesloten. Alleen vandaag. Groot onderhoud. Natuurlijk.

We lopen terug, langs de rand van de baai. De zon breekt af en toe door en het uitzicht over het water en op Kinsale is prachtig. Kleine huizen, scheefgezakte muurtjes, en de geur van zout en diesel in de lucht.

Een kort rondje door Kinsale, kopje koffie met lemon meringue pie — zo’n combinatie die in Nederland niet zou werken, maar hier perfect klopt. Daarna stappen we weer in de auto. Geen lange route vandaag: 50 kilometer, maar wel een juweeltje langs de Wild Atlantic Way.

Smalle weggetjes, links een donkergrijs muurtje begroeid met mos, varens en wilde bloemen, en daarachter baaien, kliffen en de open Atlantische Oceaan. De ene bocht nog mooier dan de andere — het soort weg waar je langzaam móét rijden, uit noodzaak én bewondering.

In Clonakilty stoppen we even bij de lokale zuurdesembakkerij. Een sneetje brood met rundvlees van de BBQ, een sausage roll, en een broodje met prei en ricotta. Op de toonbank staan de rijsmanden al klaar voor de volgende dag. Er wordt hier nog gewerkt met geduld en desem.

Ons huisje ligt zo’n tien kilometer onder Clonakilty, net ten zuiden van Ardfield. Aan een afgelegen landweggetje ligt de Wild Atlantic Hideaway: een klein huisje, helemaal alleen, met uitzicht over de weilanden en, in de verte, de oceaan. Onder ons raam loopt het Ierse rundvlees van straks al te grazen. Zalige plek. Doodstil. En dat allemaal voor nop — we doen dit via huizenruil.

’s Avonds nog een kleine boodschap bij de SuperValu. Wat een supermarkt — eerder een soort mini‑souk: een kruidenhoek, een visboer, een rij (nep)foodtruckjes met buitenlandse specialiteiten en een counter vol Ierse kazen.
Na een hapje uit eigen keuken lopen we nog even naar de oceaan, vanaf ons huisje maar tien minuten lopen. Daar, omringd door kliffen, zie je het water eindeloos rimpelen. De zon hangt laag.

Hier blijven we de komende dagen.Read more