Grijs

Grijs gewaad

Vandaag is het uitzicht vanuit ons woninkje één potje grijs. De mist hangt dik boven de velden en de regen trekt lange strengen in de lucht.

We trekken alle regenkleding aan bij het ontbijt en stappen in de auto. Onze eerste bestemming: Owenahincha Beach. We lopen over het strand richting de rotsen, in de hoop via een route langs de kliffen bij Warren Beach uit te komen. Maar het weer gooit roet in het eten — wind en regen slaan ons nat, alles loopt en drupt. We geven het op en keren terug naar de auto.

In Rosscarbery valt ons oog op The Drop Shop, een schattig koffiezaakje op een charmant pleintje. Perfect moment om warm en droog te worden met een sterke koffie en een verse scone.

We rijden verder. Het blijft maar regenen, maar in de auto heeft het ook zijn charme: verlaten wegen, dreigende luchten, golven langs de kust die omhoog slaan door de wind. Onderweg maken we een omweg langs een vervallen kasteel, en stoppen we bij de Drombeg Stone Circle, een cirkel van 17 stenen uit de Bronstijd. De steenkring is ook bekend als de Druid’s Altar en staat op een rand langs de kust, met restanten van oude hutten en een fulacht fiadh (een prehistorisch kookvuur). Altijd weer bijzonder om er te staan en je af te vragen: hoe dan?

We glijden verder naar de zeekant en vinden bij Prison Cove toch een moment van droog uitzicht over de ruwe branding. De naam van deze baai verwijst volgens lokale verhalen naar een gevangenis die hier ooit in de buurt moet hebben gestaan, of naar een plek die iets met detentie of bewaking te maken had. Bewijs is er nauwelijks, maar de naam houdt de suggestie van een duister verleden levend. En daar houden ze hier wel van.
Bij een kleine klimpartij verlies ik mijn evenwicht, raak een latje met uitstekende spijker en neem ik een schram en een winkelhaak in mijn broek mee als souvenir.

‘s Middags hadden we gehoopt op de tip van Yvette van Boven: vis eten bij The Fish Basket. Maar helaas — ook op vakantie. We gaan voor de tweede keus: The Glandore Inn. Bij het haardvuur voelen we ons herboren en de fish & chips smaken voortreffelijk.

Maar de regen blijft onverminderd vallen. We besluiten er het beste van te maken en rijden door richting West Cork Distillers Limited voor een rondleiding én een (klein) proefje whiskey. Helaas: ze zijn gestopt met proeverijen en rondleidingen. Bummer.

We maken nog wat toertjes: door Skibbereen, langs Castlefreke House, en langzaam dalen we af naar ons hutje om alles te drogen. Kleren, schoenen, rugzak — alles hangt aan de deuren. Onderweg valt ons trouwens op hoeveel snelheidscontroles er zijn in Ierland: ze noemen ze GoSafe-zones en ze liggen werkelijk overal. Een land dat bekendstaat om zijn kronkelwegen en smalle bruggetjes vertrouwt dus liever op camera’s dan op gaspedaaldiscipline. En dat terwijl je op de smalste weggetjes 100 km mag, en in dorpen vaak nog 60 km mag scheuren.

Ja, het is wat veel auto vandaag, maar we zien kastelen, ruïnes, ruige landschappen en hoekige kustlijnen. Zelfs in mist en regen geeft het iets rauws en waarachtigs.

‘s Avonds toveren we de resten van de eieren om in een gevulde Spaanse tortilla: aardappels, paprika, knoflook — alles gaat erin.

Morgen belooft het iets droger te worden — zo zeggen de weerprofeten.
Overigens is er aan de horizon iets groots gaande: Hurricane Humberto nadert Europa. Mogelijk raakt de storm later deze week ook Ierland, met zware wind en regen. Spannende tijden.Read more