Bui

Hier en daar een bui … maar dan letterlijk, hier EN daar. De hele dag … één lange aanhoudende bui. Soms hard, soms aaiend zacht. We lezen wat, hangen een beetje rond, luisteren een podcastje in onze Hideaway. Terwijl we uit het raam kijken, loopt er een vosje rustig door de tuin, alsof hij ons wil herinneren dat hij in de Ierse mythologie symbool staat voor sluwheid én bescherming.

Rond de middag lunchen we bij Café On The Lane, met de grappende serveerster, met een broodje en een kop koffie. We zitten tenminste droog, het broodje is lekker en de koffie warm. Nog even een tiramisu halen, als toetje voor vanavond, bij onze Italiaanse bakster van gisteren.

Daarna lopen we naar de overdekte attracties van Clonakilty: de Clonakilty Distillery. We zitten op drie krukjes rond een groot whiskeyvat en proeven. De gids strooit met woorden als “houttonen, citrus, vanillezoetheid, hints van demerarasuiker, citrusschil en kiwi, gekarameliseerde peer en appel, donkere chocolade en sinaasappel.” Je kent het wel. Wij knikken, alsof we in een cursus wijnjargon voor beginners zitten en de beste leerling willen uithangen.

Na drie whiskey’s volgt nog een gin (gemaakt van melk!), dan weer whiskey … en nog één. Uiteraard nemen we een fles mee. De smaak: eikenhout, donkere chocolade en blauwe bessen.

De distilleerderij is nog jong, opgericht door de familie Scully die hier al generaties lang graan verbouwt op hun akkers boven de kliffen. Hun gerst groeit letterlijk met uitzicht op de Atlantische Oceaan, en de makers zeggen dat die zilte zeelucht terug te proeven is in elke slok. Of misschien is dat gewoon marketingpoëzie in een fles.

Het valt nog steeds met bakken uit de hemel, dus op naar de volgende attractie: de Bloedworst-experience van de Clonakilty Blackpudding-makers.

Ja, een echte beleef-het-mee attractie. Heel leuk. Wit schort aan, witte laarzen maat 46 en een chirurgisch haarnetje liggen al klaar. We mogen zelf een varken met een scherp slagersmes slachten, bloed in een metalen emmer opvangen en er dan een worst van koken in grote pannen. Beetje een smeerboel, zwaar werk maar heel geinig om te doen…

‘Tuurlijk niet. Er was een keurige tentoonstelling van de ontstaansgeschiedenis van de bekende bloedworstfabriek. Grote zwarte baseball-bat met speaker tegen het oor, mevrouw in de bat vertelt je alles over bloedworst en je bent zo een uurtje verder. Kijkje in de fabriek erbij.

Aan het einde had de fabrieksmeneer keurig een bordje klaargezet met een proeverijtje van zwarte en witte bloedworst, snackworstjes, vegetarische worst en bacon. Kopje koffie erbij. Klaar. In Ierland is die zwarte pudding trouwens veel meer dan ontbijtvoer, voor veel Ieren is het een smaak van thuis, bijna net zo onmisbaar als een pint Guinness.

Even naar het Dunnes warenhuis, want warenhuizen zijn hier nog steeds wel een succesvol dingetje. Het voelt een beetje alsof je in een V&D bent beland die wél alle recessies, overstromingen en managementblunders heeft overleefd.

Rustig door de buien rijdend via een omweg langs de kliffen terug naar onze Hideaway. Langs de kust zien we de hoge golven hun witte koppen tegen de rotsen kapot slaan. Storm op komst.

Nog één dag regen en dan klaart de boel weer een beetje op, volgens de Ierse weermannen.Read more