Droog

Droog

We hebben vanochtend weer uitzicht vanuit onze schuifpui in het huiskamertje: de regen is weggetrokken en de zon breekt voorzichtig door de wolken.

Eergisteren scoorde ik bij een stalletje langs de weg een potje appel-rabarberjam. Een likje op een getoast broodje, koffie erbij — en het ontbijt voor vandaag is geregeld.

Vandaag staan er twee wandelingen op het programma. Eerst keren we terug naar Castlefreke House. De wandelroute slingert langs het kasteel, door bos, en voert naar de ruïne van Rathbarry Church met de oude begraafplaats.

De graven rond Rathbarry Church liggen er verweesd bij; de jongste grafstenen dateren uit de jaren 1920. De meeste graven zijn overgroeid met gras en onkruid. Op één steen prijkt een redelijk fris bosje bloemen, alsof iemand hier nog steeds regelmatig langskomt. Het is het graf van een een jonge vrouw die hier in 1941 op haar 21e werd begraven. Er zit iets ontroerends in: dat er honderd jaar later nog steeds iemand een lampje op zonne-energie en bloemen achterlaat op zo’n stille, vergeten plek. Het brengt ons op allerlei fantasierijke families-verhalen.

We wandelen verder tot aan de High Cross, boven op de berg. Daar ontvouwt zich een uitzicht om stil van te worden: over de Rosscarbery Baai en de uitgestrekte Long Strand. (Fun fact: de “High Cross” was in Ierland eeuwenlang niet alleen religieus symbool, maar ook een soort wegwijzer in het landschap. Ze stonden vaak op kruispunten en markeerden belangrijke routes).

In Clonakilty duiken we een piepklein Italiaans bakkerijtje binnen: “Mamma Dough”. De eigenaresse — in matwit schort, met een mutsje — steekt net boven de toonbank uit. In ADHD-Italiaans-Engels schiet ze door de ingrediëntenlijst van haar broodjes, pizza’s, quiches en taartjes heen. Maar de tiramisu is op.

Even daarvoor dronken we koffie met een stukje koffiecake in het über-truttige koffiezaakje “Café on The Lane”. Het interieur knalt zo hard dat je er bijna kiespijn van krijgt, maar de eigenares maakt alles goed met haar scherpe humor. Voor elke klant heeft ze een gewiekste opmerking klaar.
Clonakilty heeft trouwens een verrassend rock-’n-roll kantje: het stadje was jarenlang de thuisbasis van Noel Redding, de bassist van Jimi Hendrix. Vandaag de dag vind je er nog steeds kleine muziekcafés waar live-optredens de regel zijn. Een soort Ierse versie van Woodstock, maar dan met Guinness.

’s Middags volgt een langere wandeling langs de monding van de Argideen-rivier. We starten bij de vervallen abdij Timoleague (De abdij bij de riviermonding is Timoleague Abbey, gesticht in de 13e eeuw door franciscanen. Tot ver in de 17e eeuw werd hier gebeden en geleerd, tot Cromwell’s troepen de boel verwoestten. De ruïne is sindsdien een stille getuige van die geschiedenis) en lopen door tot de rivier in zee uitmondt. Onderweg liggen de kwelders vol vogels, net een levend schilderij. Met zo’n 18 graden, een licht zonnetje en flink doorstappen voel je het zweet toch op je rug parelen..

Omdat mijn moeder trakteert, gaan we ’s avonds uitgebreid uit eten bij de gouden tip van onze huiseigenaar: Monk’s Lane in Timoleague. Het restaurant is een wonderlijke mix van pub, kerkbank-antiquair en een geëxplodeerde herfst/Halloween-afdeling van de Action. Kaarsjes flikkeren, de muziek staat nét te hard, houten tafels, geglazuurde paddestoelen, stoffen pompoentjes overall plastic herfstbladeren en de ober schuifelt er rond op gympen of in korte broek. Maar het eten… dat is een feest. Een taartje van bloedworst met rozijnen, lamsbout in rijke Afrikaanse saus met superkrokante aardappelen en amandelen, gekonfijte eendenpoten, huisgerookte zalmfilet en als toetje een “Eltons-Mess” met roomijs. Vooraf een whiskey-cocktail, achteraf koffie.
Nu liggen we uitgeteld op de bank.

De weersvoorspelling is minder vrolijk: een storm met code oranje is in aantocht. Ons boerderijdiner voor as vrijdag is al geannuleerd. We moeten dus een mooie plek zoeken om de storm straks in de baaien gade te slaan — veilig, droog en hopelijk met uitzicht.Read more