Regenboog

Regenboog

Vanochtend worden we wakker met een sprookjesachtig uitzicht: verlichte wolken aan twee kanten van het huis. De maan in het westen en de zon in het oosten werpen hun licht op de laaghangende bewolking.

Het voordeel van een ruilhuis is dat het niets kost. Het nadeel is dat je het zelf moet schoonmaken bij vertrek. Gelukkig is het huisje niet al te groot, dus binnen een uur zijn we klaar. De auto is ingepakt en we vertrekken. Via allerlei omwegen rijden we naar Kenmare, onze uitvalsbasis voor de komende zeven dagen.

De eerste tussenstop is Baltimore. We hadden bedacht om met een ferry naar Sherkin Island te gaan en het eiland te verkennen. Zodra we de haven bereiken, verdwijnt de zon. De wind stormt door en de regen valt met bakken uit de lucht. Volgens de voorspelling blijft dat de komende twee uur zo, precies de tijd die we nodig hebben voor de overtocht en de wandeling. We besluiten af te haken, mede vanwege de enorme golven in de baai.

Nog geen twee kilometer buiten Baltimore breekt de zon weer door. Daarna volgt een bui, dan weer zon, en zo gaat het de hele tijd door. Het aantal regenbogen dat we zien is niet te tellen.

We rijden noordwaarts en stoppen in Ballydehob voor koffie met een heerlijk sinaasappel-polentataartje. Daarna rijden we het schiereiland van Mount Gabriel op. Het landschap wordt ruiger, kaler en spectaculairder. Mount Gabriel is met zijn 407 meter de hoogste ruggengraat in dit kustgebied en biedt uitzicht over Carbery’s Hundred Isles, Bantry Bay en, bij helder weer, zelfs de bergen van Kerry.

Onze volgende halte is Mizenhead Bridge, helemaal op het uiteinde van het schiereiland. Daar ontvouwt zich een groots panorama: een oude vuurtoren, een spectaculaire brug en de eindeloze zee. Ooit was dit de plek waar zeevaarders uit Amerika voor het eerst land zagen. Nu is het een uitzichtpunt en klein museum. De wind raast er zo hard dat ik mijn iPhone met twee handen moet vasthouden om hem niet te verliezen. Sommige delen zijn afgesloten uit angst dat toeristen letterlijk wegwaaien. Gelukkig is het inmiddels droog.

De Mizenhead Bridge zelf is een elegant betonnen boogbruggetje uit 1909, oorspronkelijk gebouwd om de vuurtorenwachters toegang te geven tot het eiland. De vuurtoren was destijds een cruciaal oriëntatiepunt voor de trans-Atlantische scheepvaart. In de nabijgelegen gebouwen zat ooit een telegraafstation van Marconi, waarmee de eerste radiosignalen tussen Europa en Amerika werden getest. Tegenwoordig lopen hier vooral wandelaars met camera’s, die proberen de zilte wind en het gevoel van de rand van de wereld vast te leggen. En eerlijk is eerlijk, dat lukt maar half: de wind blaast alles weg, behalve de verwondering.

Het nadeel van een schiereiland is dat je dezelfde weg terug moet rijden. Net boven het schiereiland vinden we in Bantry een klein restaurant, Fish Kitchen. Daar eten we de lekkerste vis van de reis tot nu toe: inktvisringen in een kruidige korst, een stevige fishcake, pittige saus en knapperige frieten. Bertje is tevreden.

In Glengarriff maken we een lange wandeling door het Glengarriff Woods Nature Reserve, een moerasachtig bos net achter de kustbergen. Vanaf Lady Bantry’s Lookout hebben we een spectaculair uitzicht van 360 graden over zee en land. Daarna volgt een stuk autoroute dat alleen maar uit uitroepen bestaat. Elke bocht onthult een nieuw tafereel dat nog mooier is dan het vorige.

We rijden door het dorpje Kenmare en nemen een klein weggetje de bergen in. Drie kilometer verder komen we aan bij ons huis voor de komende week. Het is een witte boerderij met een enorme serre van vijftien bij vijf meter, met vrij uitzicht over de bergen en de baai van Kenmare. Hier kunnen we wel aan wennen.

Vijf minuten na aankomst op het terrein komen Jim en Maud, de bejaarde eigenaren, aan. Helemaal uit Cork, hun woonplaats. Alsof we familie zijn, zo blij doen ze als ze ons zien. Maud neemt het voortouw en leidt ons tot in het kleinste detail door het huis: hier staan de glazen voor als je iets wilt drinken, zo werken de kranen, daar staan de borden voor als je wilt eten, dit is een kast waar je kleren in kan ophangen, dit zijn de messen en vorken, dat is een strijkplank, zo werkt de vaatwasser, zo de wasmachine, dit is de koelkast, zo gaat het raam open, enzovoort.

Twee lieverds zijn het, alle restaurants worden besproken, er is krentenbrood, appeltaart, focaccia, boter, thee, koffie, eieren. En Jim drukt me op het hart dat ik de verwarming goed hoog moet zetten, want het kan niet zo zijn dat THE WIFE het koud gaat hebben.

Intussen schijnt de zon volop. We ploffen neer in de enorme fauteuil in de serre en kijken naar de bergen.Read more