Verhalen

Het is droog!! En dat blijft het vandaag. We gaan een rondje Kerry doen, de Ring of Kerry. In zijn geheel bijna 180 kilometer langs de hele kustlijn van het schiereiland. Dat lijkt ons wat al te dol, dus we besluiten een kleine doorsteek te nemen. Vanaf Moll’s Gap slaan we deze keer niet rechtsaf, maar links, om langzaam af te dalen in de Ballaghbeama Gap. Een prachtige rit vol slingerweggetjes en grootse vergezichten.

Daarna rijden we weer omhoog via smalle wegen naar zo’n 300 meter hoogte, de Ballaghasheen Pass. Ook hier is het stil, nauwelijks verkeer, nauwelijks mensen. Pas in Cahersiveen, aan de kust, vinden we een gelegenheid voor de eerste koffie, Bari Café & Deli. Uiteraard met iets lekkers: carrot cake.

We proberen het veerpontje naar Valentia Island te nemen, maar helaas, het is al uit de vaart vanwege het einde van het seizoen. We moeten dus vijftien kilometer omrijden om het eiland te bereiken. Vlak voordat we via de oude brug het eiland oprijden, zien we links van ons drie grote witte plastic gebouwen in de vorm van koepels. Ernaast staat een bord met de tekst “Portmagee Whiskey”. Het bord “open” ligt half verscholen tussen de struiken en wijst naar een pad aan onze rechterhand.

We nemen de gok en rijden links het terrein op. Drie enorme witte koepels staan naast een oude witte boerderij met geel geverfde kozijnen en deuren. Tegen de boerderij aan staat een grote witte container met daarnaast een eenvoudig afdak van hout. Op de wand prijkt een schildering van mannen in een roeiboot op een woeste zee, met de tekst “The tradition of coastal rowing races”. Op de deur hangt een slordig handgeschreven briefje: “We zijn open, bel ………… James”.

We bellen. James neemt op en zegt: “I’m on my way.” Vijf minuten later verschijnt hij. Vale trainingsbroek, oude gympen, een sweater van zijn whiskeymerk en een zwarte beanie diep over zijn oren getrokken. Rode wangen, rossig baardje, brede glimlach.

Hij opent de container en binnen is een bar gebouwd met plafond, wanden en vloer van plywood. James zet glazen neer en we beginnen te proeven. Bij elke whiskey vertelt hij een verhaal over smaak en geur, deze keer zonder de gebruikelijke marketingpraat. Zijn beschrijvingen zijn behoorlijk to the point. We besluiten voor zijn beste whiskey te gaan. Een stevige aanslag op het reisbudget, maar wel een heerlijke.

Dan stellen we nog één vraag: hoe lang bestaat jullie whiskey al? En dan is James los. Veertig minuten later staan we buiten, een prachtig verhaal rijker. In het kort:

Sinds 2018. James is geboren in Portmagee en keert na tien jaar Dublin terug naar de boerderij van zijn vader en opa. Hij wil er een bezoekerscentrum beginnen over het leven in deze streek. Hij bedenkt een beleving in de grote witte koepels waarin drie eeuwen Portmagee samenkomen: smokkelverhalen, visserslegendes, virtual reality en tastbare geschiedenis. Als afsluiting wil hij iets schenken dat bij het dorp past en begint te zoeken naar hoe hij een eigen bier kan brouwen.

Zijn broer Jan zit in Sarajevo tijdens een VN-missie en ontmoet daar de bekende whiskyschrijver Stuart McNamara. Tijdens een gesprek over vrede en wederopbouw vertelt hij over de boerderij en de plannen, en dan zegt McNamara: “Waarom bier? Ierland heeft al genoeg bier. Jullie moeten whiskey maken. Dat past bij jullie dorp en jullie zee.” Het idee laat Jan niet meer los.

Terug in Portmagee bespreekt hij het met zijn broer James. Ze besluiten dat Portmagee, ooit een vissersdorp dat leefde van handel en smokkel, weer een eigen spirit verdient. De steun van de bekende Teeling-familie uit de whiskeywereld geeft ze het extra zetje. Met een investering van slechts 25.000 euro ontwikkelen ze hun eigen merk, fles en logo. In Dublin laten ze hun whiskey samenstellen bij een grote distilleerderij. Stuart had al jaren een droom over een bepaalde smaak whiskey en stelde die voor de broers samen.

De keuze voor het vat waarop de whiskey moet rijpen is van James. Het dorp Portmagee is genoemd naar Captain Theobald Magee, een smokkelaar uit de achttiende eeuw die rum uit Barbados naar deze kust bracht. Daarom laten ze hun whiskey rijpen in rumvaten uit Barbados, als een smaakvolle knipoog naar het verleden.

Het eerste vat is binnen twee maanden verkocht en met de opbrengst maken ze nieuwe whiskey’s. Zo bouwen ze het merk uit tot drie unieke whiskey’s.

Ons eigen souvenir is een fles Single Pot Still, een whiskey die nog zeldzaam is in Ierland. Slechts 333 flessen per vat (wij hebben fles 312).

De plannen van James en Jan zijn ambitieus. Binnen enkele jaren willen ze een eigen distilleerderij openen, het bezoekerscentrum uitbreiden en Portmagee Whiskey verder de wereld in sturen. Ze hebben zelfs 130 eiken geplant om over 150 jaar hun eigen vaten te kunnen maken. Dat is vooruitdenken.

Na een wat tegenvallende lunch in een cafetaria-achtige setting (The Fisherman Café, aanbevolen door James zat helaas vol) rijden we via de brug Valentia Island op. Wat een eiland. Flinke heuvels, waanzinnige uitzichten en prachtige verhalen. Hier zijn de versteende pootafdrukken gevonden van een primitieve viervoeter, een tetrapode, 385 miljoen jaar oud. Een van de eerste stappen van een dier dat probeerde te leven op land.

En het eiland heeft nog een primeur. Hier kwam de eerste trans-Atlantische kabel aan vanuit Noord-Amerika, waarmee berichten in minuten in plaats van weken konden worden verstuurd. De voorloper van het internet, zou je kunnen zeggen. En dat zou zomaar het einde van het leven op het land kunnen worden.

Het eiland hangt vol met recalmeborden van "Valentia Bee Ded". Als we er langs rijden besluiten we toch even te gaan kijken. Op een rommelig stukje land staat een oude verrotte touringcar die is bestikkerd met zwarte letters: Aleternative Healing Experiences. De eigenaar komt uit zijn huisje. "Do you sell Honey?" vragen we. "Sure" en hij opent de grote trouingcar door hard aan de deur te trekken. In de bus is een winkel gebouwd en achterin een ruimte voor healingsessies. We proeven de honingen van het eiland en kopen de lekkerste. Maar wat is "Bee Bed"? vragen we. Dat blijkt een therapievorm te zijn waarbij je op 6 bijenkorven slaapt. Het geluid, de geur en de trillingen van de korf zouden moeten zorgen voor een therapeutische werking. Rebirth on Beehive, zeg maar. Eeuwenoud volgens de eigenaar. En hij heeft zo'n hutje waarin je dat ondergaan voor een nachtje. Ik zie hier mogelijkheden voor mijn dagelijks werk. Binnenkort eens bespreken binnen RWS.

We sluiten ons bezoek aan de "Ring of Kerry" af met een wandeling langs de ruige, 290 meter hoge "Cliffs of Kerry", net ten zuiden van het eiland. Gekmakend mooi uitzicht.

Daarna rijden we langs de zuidkust van het schiereiland terug naar Kenmare. En opnieuw, elke bocht toont weer een nieuw schilderij van zee en land. We zeggen tegen elkaar: het wordt bijna saai, ook weer mooi.

Morgen nog één volle dag in Kenmare te gaan.Read more