Urânia

De volgende dag gingen we naar Flavio voor een churrasco, dat is een uitgebreide lunch met bbq. De locatieomschrijving die we gisteren hadden gekregen was als volgt: 'Bij dit bordje, -wijst een bordje aan van iets onduidelijks-, naar links en dan 5km doorrijden en mijn huis is aan het einde van de weg.' Het bordje markeerde ik gelijk in mijn navigatie, anders zou het helemaal hopeloos worden.

Wat achtergrondinfo. De hele regio daar is een vruchtbare groene streek en dat komt door het heuvelachtige karakter en de vele regen die er valt. Die regen stroomt en vindt zijn weg naar het laagste punt. Hierbij kiest het water de makkelijkste route en maakt het zijn eigen wegen, heel natuurlijk allemaal. Ons zandweggetje laat het allemaal lekker gebeuren en vindt de geulen en putten die ontstaan in zijn gelaat blijkbaar geen probleem.

Na 6km hobbelende zandweg waren wij het wel eens: Hier wonen? Elke dag deze weg rijden? Liever niet.
We vroegen na 5km voor de zekerheid nog maar even de weg en het bleek dat we er al bijna waren. De man noemde het huis van Flavio een 'palacio'. Dat snap ik wel, want het is niet alleen het laatste, maar ook het mooiste, huis van de straat.

De poort werd opengeslingerd en we zetten de auto naast het huis. We liepen de veranda op en zagen dat de elektrische churrasco al stond te draaien en de vrienden van gisteren er ook weer bij waren. Ook tante Lili was er, zus van Papa Eduardo. Heel gezellig allemaal! Het huis hebben we uitgebreid bewonderd en geprezen, en het eerste biertje stond al snel klaar. Vanaf de veranda heb je schitterend zicht op, jaja, het voetbalveld! Nog geen tien minuten later liep ik ('Messi') daar al te voetballen met zoontje Gabriel ('Neymar'). Lekker hoor! Daarna lag die jongen alleen nog maar in het zwembad. Wat een leven joh.

De middag gleed voorbij als het zonnetje aan de hemel. De gekoelde cola en biertjes gleden net zo gewillig naar binnen als de Braziliaanse worstjes. In de vijver gleden de vissen vrolijk door het mineraalwater. Ja inderdaad, mineraalwater, daar uit de bergen. Je kan het ook kopen in de winkel, maar daar komt het uit de kraan en de tuinslang. De bananenbomen, andere planten en het voetbalveld kregen er ook allemaal wat van. Silvania liep rond met de tuinslang, vergat daarbij niks, en vooral haar eigen voeten niet. ;) Het water kon ik ook drinken en smaakte verrassend goed, dus we hebben ook 5 liter in flessen gestopt en meegenomen.

Tot slot zei Flavio nog tegen ons dat we de volgende keer wel gratis daar konden slapen, we zijn immers: 'boa gente'. 'Good people' dus. We bedankten hartelijk en zeiden dat we het aanbod zeker zouden onthouden.

We hobbelden vermoeid, voldaan en vrolijk terug naar de snelweg. En terug naar de rust van ons paradijsje van onze pousada. Czytaj więcej