Espírito Santo

Dit weekend gaan we er even tussenuit met z'n tweeën. Bestemming: Santa Teresa. Een bergdorpje 2 uur rijden verderop. Daar staat een chaletje op ons te wachten om ons een gezellig onderkomen te bieden voor een lekker weekendje weg.

Als route daar naar toe kon ik kiezen tussen de snelweg inclusief stukje tolweg of de regionale weggetjes binnendoor. Qua tijd maakte het geen verschil, dus het uiteraard het binnendoor weggetje gekozen. Ik neem aan dat elke Oostwaard dat zou doen ;).

De eerste helft van de route, tot Santa Leopoldina, bleek het zo mooi als ik vantevoren ook had gehoopt. Weidse uitzichten, weilanden met bergtoppen erachter, slingerende wegen door heuvelachtig landschap, fantastisch mooi en lekker rijden op goed asfalt. Na Santa Leopoldina werd de weg wat avontuurlijker.

Het ging nog meer slingeren en het gebied werd bosachtiger, we gingen echt dieper de bergen en bossen in. Naast het uitzicht verdween ook het asfalt, dit maakte plaats voor een soort verharde zandweg. De snelheid ging dus wat terug en ik werd nog een beetje alerter achter het stuur. Gelukkig heb ik ondertussen wat ervaring met dit soort wegen. Gewoon rustig aan doen, goed opletten en lekker sturen om de gaten, greppels en eventuele obstakels heen.

Het werd tijd voor een pauze. Ik wilde stoppen bij Cachoeira de Veu. Er was wat reclame voor langs de weg, dus ik verwachtte wel dat er iig iets te eten en drinken zou zijn. Dat bleek ook het geval. Ze hadden er zelfs een heel park van gemaakt met wat zwembaden, restaurant, tuin en enzovoort.

De daadwerkelijke waterval lag een stukje verderop in het bos aan het eind van een trilha, een trail dus, een smal klauterpad door het bos. Ik ben even snel heen en weer gerend voor een foto van de waterval, maar pakte onderweg ook nog even een mooie calango (salamander) mee.

Na wat rondkijken en nog wat foto's hebben we de reis hervat. We waren daarna snel in Santa Teresa en hadden de entree van het Circuito Caravaggio ook makkelijk gevonden. Dat circuito bleek een lusvormige route door de bergen en het bos van ongeveer 16 km. Aan die weg lagen verspreid verschillende huizen en gelegenheden zoals pousada's, een restaurantje, een barretje, een wijngaard met winkel, een uitzichtpunt, een kerkje en een waterval. Ook kan je er met quads een rondje rijden over 'het circuit'. Beetje toeristisch dus, maar niet op een vervelende manier.

Onze bestemming op het circuitpp was pousada Villagio Zamprogno en lag op 8km in het circuit. Het heeft een restaurant, een bierbrouwerij en verhuurt ook een chalet. Na de tassen in het chaletje gelegd te hebben, gelijk gevraagd of we nog wat konden eten in het restaurant.

Het pousada wordt gerund door een italiaans echtpaar. De eigenares kon nog wel wat maken in het restaurant, maar er was beperkte keuze want het was nogal rustig. Sterker nog, we waren de enigen aanwezig. Later het weekend bleek dat men voornamelijk op de dag gasten ontvangt van 10 tot 18, wisten wij veel. Wij kwamen daar blijkbaar aan tegen sluitingstijd.

De gastvrijheid was groot! We hebben wat gekletst met de eigenaars en uiteraard een biertje geprobeerd uit hun brouwerij. Als diner hadden we gekozen voor een soort aardappelschotel, een parmezano, als ik het goed onthouden heb. Dat bleek een voltreffer. Sjonge wat was dat lekker zeg. Het was een gepaneerde runderschnitzel zoals ik die nooit gegeten had met puree en kaas, met daarnaast een frisse salade met onder andere mango. Heerlijk!Weiterlesen