Naha (Okinawa)

Vanuit Tokio gaan we naar Okinawa, maar voordat we het vliegtuig instappen geen we nog even door de douane. Een beveiliger vindt een Zwitsers zakmes in Corné's handbagage. In plaats van dat we een boze blik krijgen, vraagt de jongeman beleefd of hij het zakmes mag opmeten. Blijkbaar mogen kleine zakmessen wel mee in het vliegtuig?! Helaas... ons zakmes is te groot en hij vraagt beleefd of hij het mag innemen. Na 3,5 uur vliegen zijn we in Okinawa een Japans eiland dichtbij China en Taiwan. De temperatuur is in Okinawa hoger dan in Tokio en de natuur is totaal anders dan in de rest van Japan. Het lijkt wel alsof we terug zijn in Thailand.

De reden om naar dit eiland te gaan, is dat het anders is dan in de rest van Japan. Het eiland staat bekend als de plek waar mensen het oudst worden van de hele wereld (er wonen de meeste eeuwelingen per 100.000 inwoners). Aniëlla heeft er een boek over gelezen, genaamd de Blue Zones. De reden dat mensen zo oud worden komt door meerdere factoren. Een reden is dat het hele jaar door de temperatuur tussen de 20 en 25 graden is. Daarnaast eten ze erg gezond, 5 maaltijden per dag, weinig suiker en veel vis. Ook de sociale banden zijn sterk, er zijn groepen die ook wel de 'Moai' genoemd worden, zij komen in moeilijke tijden bij elkaar. De mensen doen hier speciale oefeningen om intensief te bewegen en meditatie om stress te voorkomen. Het concept ‘Ikigai’ komt hier ook vandaan wat betekent: een reden om elke dag op te staan.
De stad Naha in Okinawa is niet veel anders dan in Japan, behalve dat je er veel dingen uit Hawaii ziet. Blijkbaar zijn de Japanners fan van Hawaii. Op het eiland wonen ook veel Amerikanen, omdat er een grote legerbasis aanwezig is. We gaan bij een dragonboot race kijken en zien Amerikaanse teams tegen Japanse teams strijden. De sfeer is goed, er is een heel festival omheen gebouwd met Japanners die optreden en Amerikaanse hapjes. Af en toe voelt het alsof we in een ander land zijn, zeker als we de volgende dag langs een Amerikaanse stad rijden vol met neonverlichting, drive throughs en grote Amerikaanse winkels.

Toch wel een beetje gek om dit te zien, als je je realiseert dat in de tweede wereldoorlog Amerikanen en de mensen van Okinawa in oorlog met elkaar waren. In het zuiden van het eiland bezoeken we oude tunnels van de Japanners die ook gebruikt werden als hoofdbasis. Het is ongelofelijk om te zien hoeveel mensen vermoord zijn op dit eiland en om te zien hoeveel lokale vrouwen/kinderen meevochten in de oorlog.
Een flink aantal mensen leeft nog, de oudste mensen wonen met name aan de noordkant van het eiland. Dit willen we met eigen ogen zien en we nemen de bus naar de andere kant van het eiland. Er zijn bijna geen toeristen te bekennen. Onderweg naar het dorpje lopen we door een regenwoud met de meest bijzondere planten. De huizen hebben net als in de rest van Japan bijna allemaal een moestuintje. De bergen zijn vrij hoog en de tocht is pittiger dan we dachten in de regen, daarom besluiten we te gaan liften. Een oude Japanse man stopt en we mogen met hem mee. We rijden in een piep klein vierkant autootje vol met vissersspullen de berg af en hij probeert in gebrekkig Engels een gesprek te voeren met ons. Het was bijzonder nahaom de plek te zien en de speciale zure Shikuwasa citrusvruchten die er groeien geproefd te hebben. Op de laatste dag proberen we nog de zoete aardappel (paars aan de binnenkant) die alleen op het eiland voorkomt, ook deze smaakt super lekker!Read more