Kyōto

De dag begon een beetje traag… voor sommigen dan.
We slapen namelijk in een typisch Japans huisje. Super schattig, maar laten we eerlijk zijn: qua slaapcomfort scoort het geen tien. Er zijn twee echte bedden — die hebben Tony en Sanie in de Bruidssuite — en de rest van ons (Nick, Maup en ik) liggen dus lekker knus op futons. Oftewel: een matje van 2 cm dik op de grond, met een kussen dat net zo zacht is als een baksteen in een sloophoes.
Weet je, het voelt een beetje alsof je kampeert, maar dan zonder natuur en mét rugpijn.

Maar goed, ook de ‘beddenmensen’ blijken beroerd geslapen te hebben. Dus iedereen staat op met een kreun en een kraak alsof we allemaal de marathon van Tokyo achter de rug hebben.
Uiteindelijk staan we rond 10:10 buiten, en HOERA — droog! Sterker nog: het is gewoon al warm. Gewoon lekker dus. We nemen het kleine geluk waar we het vinden.

Eerste stop van de dag: een tempel vlakbij.
Sanie en ik hebben een duidelijk plan. De rest laat zich meevoeren als zesjarige kleuters op schoolreisje. Heerlijk, zo’n volgzaam trio.

De tempel blijkt te liggen op een soort schoolcampus? Of park? Geen idee. In elk geval heel groen, heel rustig, en al snel spotten we — jawel — weer een stempelkraampje.
Tony scoort opnieuw een kalligrafietekst. Mooie penseelstreek, rode stempel erbij… zou best “Wijsheid en Kracht” kunnen betekenen. Of gewoon “Uiensoep”. Geen idee, maar het ziet er vet uit.
De tempel zelf is gewijd aan gebeden tegen dementie. Ik steek een wierookje aan voor m’n omaatje. Even een klein momentje. Liefde.

Na een stukje wandelen door het bos begint ons collectieve maagkoor aan z’n ochtendconcert.
Oplossing: 7-Eleven run!
We duiken naar binnen als hongerige beren uit winterslaap.

– Ik scoor een soort gigantische slagroom-soes-oliebol-combinatie. Echt een ontbijtbom van heb-ik-jou-daar.
– Tony? Altijd trouw aan z’n pannenkoekjes.
– Maup: Red Bull + chocoladecroissant = Maup-mode: aan.
– Sanie grijpt een cheesecake zo groot dat je ‘m eigenlijk in plakken zou moeten verdelen.
– Nick pakt z’n welbekende mini-bifi’s. Lekker eiwitrijk ontbijtje hoor, Nick.

Koude koffie erbij, rugzakken gevuld, let’s go.

Volgende stop: Sanjusangendo.
Een hal zo groot als een klein voetbalstadion, gevuld met 1001 boeddha’s.
Het is binnen zó indrukwekkend stil en sereen. Iedereen op z’n sokken want schoenen uit! Dus alles klinkt heel bedompt en zacht….
Filmen of fotograferen mag hier niet — logisch. Maar wow… ik krijg serieus kippenvel.
De energie daarbinnen is zó bijzonder.

Wat me blijft verbazen, is hoe sommige mensen zich in dit soort heilige plekken nog steeds gedragen als halve hooligans.
En dan hun kinderen… die hobbelen erachteraan alsof ze losgelaten zijn op een kinderfeestje met teveel suiker.
Opvoeding? Geen idee waar die gebleven is.
Ik snap gewoon niet hoe je zó respectloos kunt zijn op een plek die vraagt om rust en eerbied.
Maar goed… frustratie uit, zen weer aan.

Volgende doel: Kiyomizu-Dera.
Dé tempel die volgens alle blogs, boeken en backpackers de spot van Kyoto is.

Nou.😵‍💫
Laat me je vertellen: als het bij de vorige tempels druk was, dan was dit een complete mensenlawine.
Overal gehuurde kimono’s, teenslippers waar niemand op kan lopen, kinderen die krijsen alsof ze net een snoepje is afgepakt, en wij… ergens daartussen, strompelend omhoog.

Eenmaal boven kijken we elkaar aan: “Hmm… dit is het toch niet helemaal?”
Het raakt ons niet. Het voelt te druk, te commercieel, te veel TikTok-droom met nul ziel.
We voelen ons een beetje schuldig dat we dat vinden, maar eerlijk? Soms is iets gewoon te veel.

Dus… we maken een zachte exit.
Op naar de stad!
Maup en Nick wilden even roken (wat in Japan echt een logistiek project is, later meer…), en ondertussen spotten Sanie en ik een klein eettentje.
Beef en garnalen op stokjes. That’s all it took. BAM. We zitten. En man, het was zó lekker.
Maup ruikt het vanaf drie straten verder en sluit aan.

Daarna pakken we de bus naar Kyoto Station.
We verkennen waar morgen de Shinkansen vertrekt, scoren nog een stempel (ja, ik blijf ze tellen), en daarna willen Tony en ik de Kyoto Sky Tower in.

De rest duikt een gigantische mall in. Tony en ik met de lift omhoog, uitzicht over heel Kyoto. Adembenemend mooi. En ja hoor, BOEM, weer een stempel erbij. Score!

Bij terugkomst in de mall doen we nog even nerd-level 9000:
Mario-stempels, Nintendo-store, Pokémon Center. Alles in één klap.
We vullen ons boekje met Mario Beos stempels, krijgen als beloning een sticker 🤣— je weet toch: “LET’S-A-GO!”

De rest van de dag slenteren we nog door wat wijkjes, spotten een laatste tempel en voor we het weten is het alweer 18:30.
Hongerig? Absoluut.
Op weg naar eten lopen we langs een winkeltje met Dubai-aardbeien.
Ik hoef het je niet uit te leggen, toch?
Dat was mijn toetje. Sanie kijkt mij vragend aan en krijgt ook een aardbei….1! De rest is echt voor mij 😳

Rond 20:00 terug in ons huisje.
En dan… zucht… koffers weer inpakken.
Morgen staat de Uber om 10:00 voor de deur.
Deze brengt ons naar de Shinkanzen zodat we al die koffers weer niet hoeven te zeulen.

Next (en laatste) stop: TOKYO!
Laatste hoofdstuk van dit avontuur…
Maar eerst: nog even douchen, chillen, en op het futonmatje rollen.Read more