Jussinkivi

Vrienden van Gulo Gulo - dag 11 Vannacht liepen we - enigszins uitgelaten want opgewarmd door wat bier, baco’s en sterke (veelal Vlaamse) verhalen - door de typisch Finse want geheel verlaten binnenstad van een plots koud en dus spiegelglad Oulu. Plots dwarrelde tussen een paar sneeuwvlokken een gedicht voor onze voeten. Er stond “Finse meisjes” boven en we lazen het volgende:

“Het is vreemd dat ons lichaam
zin blijft houden
na een winterslaap
strekken we onze ruggen
eten elkaars placenta op en
worden voor het eerst dronken
hier hebben we de hele winter op gewacht
er zijn mensen die ik als familie beschouw
omdat we op elkaar zijn gaan lijken.”

De avond was minder poëtisch begonnen. We hadden ons - na een verkwikkend stukje skiën achter de Volvo (bij de eerstvolgende Olympische Winterspelen een demonstratie sport) - de hele dag sneeuwblind gestaard op niet te voorschijn komende elanden, niet bestaande veelvraten en plots geheel afwezige rendieren (het was maar goed dat een groep Auerhanen bereid was om als enig vertier ergens in een paar boomtoppen te gaan zitten..) en waren na 500 kilometer onafgebroken rollen over één en dezelfde rechte weg met een onveranderlijk uitzicht opgebouwd uit slechts 5 vaste componenten (sneeuw, spar, berk, meer, asfalt) nog net niet levensmoe geworden. Net niet. Waarom niet? Dankzij het gedachtengoed van oom Wim. Dat zit zo. Van alle analyses en/of verslagen met ons de afgelopen 30 jaar gedeeld door mensen die Finland hebben bezocht in reactie op de vraag “Hoe was het?” was het antwoord van wijlen oom Wim het meest hilarisch en het meest ter zake doend. Oom Wim - die na jaren tegenstribbelen uiteindelijk maar had ingestemd met het (bij voorbaat al onbegrijpelijke) idee van zijn vrouw om een onvergetelijke reis naar de heerlijk frisse Finse meren, de rustig ruisende Finse naaldbomen en de zachtzoemende Finse muggen te maken, antwoordde namelijk op die vraag met de navolgende historische woorden: “Het was allemaal hartstikke leuk zo twee weken door dat Finland maar ik kon daarna werkelijk geen dennenboom, berk, meer en mug meer zien. Stapelgek was ik ervan geworden. Om erger te voorkomen en elke herinnering aan Finland voorgoed uit te wissen, heb ik bij thuiskomst direct een hovenier gebeld om alle coniferen, thuja’s, berken en sparren uit m’n tuin te laten slopen, om daarna - in dezelfde beweging van gelijktijdige verwerking van de allesverpletterende landschappelijke eenvormigheid - ook m’n vijver leeg te laten lopen en dicht te laten gooien om tenslotte met een spuitwagen vol Roxasect al het insecten leven in m’n tuin definitief het zoemzwijgen op te leggen”. Was ie geweldig van opgeknapt, die ome Wim. Wij dus ook.
Enfin, eenmaal nagenoeg geheel uitgeblust, uitgepraat en uitgehongerd aangekomen in Oulu werd op straat snel duidelijk hoe de lokale Finnen in de wedstrijd van het leven zitten: starnakel bezopen. Daarop twee varianten: “ geheel laveloos” en “volledig in de olie”. Dat die bezopen Finnen dan ook nog eens een volstrekt onbegrijpelijke taal murmelen, helpt ook niet echt. Zonder ons daar veel van aan te trekken gingen we eerst maar eens een pizzaatje eten en daarna nog ff met onze rally vrienden - omringd en aangestaard door bezopen Finnen - een biertje drinken in één of andere kroeg. Uren later (want opgehouden door steeds rapper van tong ratelende Vlamingen, Serven en Mickey uit de USA) en diep in de nacht kwamen we daar pas weer uit en schuifelden we voorzichtig naar ons appartement. De stad was geheel verlaten maar plots troffen we daar Jaana aan. Jaana lag enigszins gemankeerd voorover in een sneeuwrand. Ze had zich nog wel extra mooi aangekleed (met een gitzwarte iets te kleine legging, bijpassend pseudo design jack, een vermoeden van weinig eronder en een extra set extra lange zwarte nepwimpers temidden van haar favoriete gothic make-up) en zo verheugd op een leuke avond met haar vriendje. Ze hadden heel gezellig weinig gezegd en heel veel gedronken. Resultaat (zoals altijd): hij was eerder volledig lam dan zij, hij had op weg naar huis een afslag genomen die zij had gemist en daarna was ze plots heel moe geworden. Nu droomde ze dat ze op haar rug werd getikt. Ze keek omhoog en zag drie bebaarde mannen in een rood pak die haar in een onbegrijpelijke taal toespraken, haar optilden, tussen hen in namen en naar huis brachten. Het enige dat ze kon zeggen was: “This is the most beautiful day of my life: I was brought home by three Santa Clauses in the middle of the night!”
Nadat Jaana zich in de lift had geslingerd, liepen we maar door naar ons appartement en kropen lekker onder de wol. Arends en van Woudenberg direct in diepe slaap; de journalist van dienst druk tikkend aan zijn stukje. Wel dachten we alle drie aan het gedicht, Jaana en vooral ome Wim: of hij familie was geworden ging te ver maar we waren wel - in zijn visie op Finland en de Finnen - op hem gaan lijken.Read more