Hünxe

Inpakken en opruimen. Het duurt wat langer dan verwacht, of eigenlijk gehoopt, en pas 12 uur rijden we weg. Dat was gelukkig geen probleem, we hebben het ook wel zo schoon en netjes achtergelaten als we het aangetroffen hadden. We nemen afscheid van de gastvrouw, rijden nog even langs de supermarkt voor versnaperingen voor de reis en een voorraadje Duits bier.
En dan gaan we: 6 uur kale reistijd, bijna 500km voor de boeg.

Maar het is makkelijk rijden. Zodra we op de 3 zijn is het eigenlijk alleen nog maar rechtdoor, de 3 loopt bij de grens over in de A12 en dan pas bij de N11 er af. Dat is 80% van de hele reis. Reken maar dat ik veel koffie gedronken heb.
Dat opletten en wakker blijven belangrijk is tijdens zo'n lange rit blijkt ook nu weer. Vlak voor ons rijdt iemand op een afzetting, stuitert terug de baan op, een deel van de wielkast komt los en raakt mijn voorganger, de auto zelf raakt een vrachtauto en verliest zijn spiegel. Gelukkig verliest hij niet de macht over het stuur en kan hij de auto ietsje verder aan de kant zetten.

Gisteravond dachten we nog te lunchen in Köln, een mooie oude stad, maar gezien de tijd slaan we dat nu maar over. Toch maar een snelle sandwich en een dubbele espresso en door. Na Köln gaat het als een trein. Geen file meer en grote stukken lekker doorkachelen, en die oude fusion wil wel hoor, 130 geen probleem.

Vlak voor de grens nog ff tanken natuurlijk. Lekker profiteren van de Duitse benzineprijs, of althans, dat dacht ik. De laatste benzinepomp langs de snelweg speelt daar gewoon op in en rekent doodleuk 2,20 per liter, net niet de Nederlands prijs. Zodravik dat door heb haal ik snel de slang er weer uit en ga de snelweg af om voor 1.72 te tanken. Stelletje graaiers.
Naast die benzinepomp gelijk ook maar twee bakjes döner gekocht, maar dat bleek geen succes helaas. We hebben honger, maar dit eten we niet op. We vinden wel een leuke locatie om te picknicken, bij een gladiolen-zelf-snijden-blümenveld. We etennons laatse brood op en daarna zoeken ewe een paar gladiolen uit om aan de buurvrouw te geven.

Bij de grensovergang is het nog maar anderhalf uur rijden, wat wonen we toch in een klein landje. We racen door naar huis en worden in Alphen verwelkomt met een lauw buitje. We zijn er weer!

'Het voelt fijn om weg te gaan, maar ook om thuis te komen', zegt Sil. Daar heeft ze gelijk in, en zo zijn we maar bofkonten!Read more