Tōkyō Gendai Bijutsukan

Het is wel even mooi geweest met die oude meuk. Natuurlijk zijn tempels, traditionele architectuur en klassiek aardewerk harstikke mooi en is geschiedenis ontzettend interessant, maar het is tijd voor wat nieuws, wat hedendaags. Helaas is het Nationaal Museum van de Moderne Kunst gesloten wegens een expositiewissel, maar het Museum of Contemporary Art Tokyo is wel open en maar 10 minuten met de bus van ons appartement.

Als de bus de stop nadert, is het meteen al duidelijk dat we onze bestemming bereikt hebben, dit kan natuurlijk alleen maar een museum voor hedendaagse kunst zijn (1). Bij de entree kopen we een driedubbel ticket: twee tijdelijke exposities en de vaste collectie. De eerste tijdelijke expositie is een retrospectief van Yasuko Toyosuma, een kunstenares die veel met multiplex doet en daarnaast thema's als school, economie en het bankstelstel behandelt. In een donkere kamer waar verschillend gekleurde om de beurt door rood en groen licht worden belicht is het een leuk spel om proberen te achterhalen wat nou de echte kleuren zijn (2, 3). De gesmolten tekenspullen (4) zien er ook vrolijk uit en sommige van de talloze panelen zijn nog best aardig (5). Wat ik erg mooi vind is de diepte die ze weet aan te brengen door slechts wat oppervlakige inkepingen in het multiplex aan te brengen (7).

Op de 2e en 3e verdieping, alsmede in de kelder, is een jaarlijkse expositie met een technologische tint. De werken hier spreken mij meer aan. Er is een nutteloze generator die elektriciteit opwekt door een motorfiets van 3 meter hoog langzaam te laten zakken en via kabels en tandwielen een generator aandrijft. Je hebt helaas net wat meer elektriciteit nodig om de motorfiets weer op te tillen. Ook erg vermakelijk zijn de "Stray Robot Sentai Crangers": robot-stofzuigers die gefilmd zijn terwijl ze allerlei avonturen in de stad beleven. Of de informatiefilmpjes over hoe je een goed voedzame maaltijd om je hooi heen bouwt, afkomstig uit een toekomst waarin de wereld is overgenomen door een geiten-aanbiddende sekte. Het hoogtepunt is echter een serie lichtinstallaties die mij aan de 3d zoötropen van mijn vader doen denken. Hier is het echter een continue 3d-gaasconstructie waar of een lichtstraal langsbeweegt, of die zelf rondraait om de illusie van beweging te wekken (8). Heel vet gemaakt.

In de vaste collectie is in een grote serie tekeningen van net na de Great Kanto Earthquake uit 1923 te zien hoe Tokyo voor een groot deel met grond gelijk is gemaakt. Indrukwekkend. Ook indrukwekkend zijn de gigantische kleurrijke doeken van Sam Francis (9). Ik herken ze meteen van de ene keer dat ik zijn werk in het Centre Pompidou in Metz heb gezien, maar deze examplaren zijn nóg groter. Na weer af te dalen door het puike trappenhuis (10) en een kijkje te nemen in de tuin, waar niks te zien is, gaan we naar buiten.

We hebben de lunch overgeslagen dus het is tijd voor een super dikke vette hamburger in "3000 days". Het menu legt uit dat de eigenaar in totaal 3000 dagen de wereld heeft doorgereisd om de perfecte smaken voor zijn burgers bij elkaar te brengen. Ze smaken in ieder geval fantastisch. Na nog wat huishoudelijke shopping in één van Tōkyō's talloze winkelcentra besluiten we een halfuur terug te lopen, in plaats van de metro te nemen. De weg terugvinden is gelukkig een fluitje van een cent, want we hebben een niet te missen baken naast de deur (9).Read more