Huayna Potosi dag 3 - op naar de summit!

Als ik om 0.00 de slaapzak open rits voel ik een combinatie van spanning en adrenaline. Een uurtje of twee slaap gehad, meer was het niet. Inslapen op grote hoogte is niet makkelijk en zeker niet als je al om 18 45 probeert te slapen. Het is midden in de nacht en we moeten aan de bak.....

De gevoelstemperatuur is ver onder het vriespunt en de koude lucht snijdt door de muren van het high camp. Veel spullen zijn bevroren.

We ontbijten, doen de juiste bergkleren aan en bereiden ons voor. Drie paar handschoenen, drie lagen onderkleding, een dikke bergjas, drie paar sokken, drie lagen broeken, een muts en een beanie moeten me beschermen tegen de kou. Verder een helm en hoofdlamp, harnas, stijgijzervaste schoenen en crampons, twee hike poles, een ice axe, eten, drinken en wat reserve kleding en camera in de rugzak.

Ben de Canadees neemt zijn pillen tegen hoogteziekte, pijnstillers en nog wat andere remedies. Hij heeft wat ervaring, zijn eigen kleding en spreekt luid en duidelijk uit: 'We are a team, and we only have one shot.'.....

Nadat ik een aantal foto's van de sterrenhemel heb geschoten gaan we om 1.00 op pad. Voor en achter ons starten andere groepen.

Het is volledig donker en de hoofdlamp is het enige licht wat op deze besneeuwde ondergrond schijnt. Een indrukwekkende sterrenhemel strekt urenlang boven ons uit. Na een half uur hiken over rotsen bereiken we de glacier en het sneeuwgebied en begint het echte werk. We worden met touwen en harnas aan elkaar verbonden, doen crampons onder de sneeuwschoenen en gaan omhoog.

De gids voor, Ben in het midden en ik achter. Een consequent tempo en ritme.

De ademhaling gaat op deze hoogte snel en met elke stap teveel slaat je hartslag over. Het juiste tempo zoeken is belangrijk. Dat tempo ligt laag op zo'n hoogte. Het is een andere manier van lopen en niet te vergelijken met hiken in lagere gebieden.

Ik probeer in een ritme te komen. Zoals een wielrenner die een hoge Alp beklimt. Niet je omslagpunt overschrijden. We lopen over glaciers, door sneeuw en op één punt over een smalle rand, die je alleen ziet als je met je hoofdlamp naar links of rechts schijnt. Dit is bergsport. Concentreren.

Het is een soort meditatie. Je gedachten schieten alle kanten op, maar moet je snel terugbrengen naar focus op het touw voor je, je mede klimmer en de stappen die je zet. Meer zie je ook niet in het donker.

Even denk ik aan Nederland.... aan werk, de mensen die op dit tijdstip op kantoor zitten, familie, vrienden en deze reis. Alweer negen maanden op pad. Ik realiseer me hoe het bijzonder het is hier nu weer in Bolivia een berg van 6088m in de sneeuw te beklimmen na al zoveel mooie plekken te hebben mogen zien. Van de Trans-Siberian Express in Rusland vorig jaar, de Chinese muur, de woestijn in Mongolië, her straatleven in India, kerst in Thailand, Nieuw Zeeland, Patagonia en nog zoveel meer landen tot hier. Dit is weer (letterlijk) een hoogtepunt....

De gedachten verdwijnen snel want deze focus moet op je lichaam en het lopen. In de bergen is het een andere wereld en gelden de natuurwetten.

De route naar de is logischerwijs alleen maar omhoog. Uren omhoog... soms over smalle randen. Op die momenten worden de touwen wat nauwer aangetrokken en gebruiken we de Ice axe voor extra grip.

Elke stap hoger. Op naar 6000 meter. Af en toe een paar minuten stoppen voor wat eten en drinken. Het water is inmiddels gedeeltelijk ijs geworden.

Het is altijd afwachten hoe je lichaam reageert op zo'n grote hoogte. Niet te voorspellen en niet te onderschatten. En daarin spannend. Ik voel me tot nu toe goed, al worden mijn benen na drie uur omhoog langzaam wel zwaarder.

Dit is ook het moment dat ik mensen op de track zie omkeren. Last van hoogteziekte en/ of vermoeidheid. Zo zie ik ook een zestigjarige Canadees, die in onze refugio verblijft, naast me met zijn hoofd naar beneden en op zijn knieën in de sneeuw zitten. Hij heeft een persoonlijke gids en zit er doorheen. Uiteindelijk bereikt hij wel de top en vertelt me later dat hij zijn vrouw, (waarschijnlijk uit geruststelling) had verteld dat hij zou omkeren als het niet meer ging. Niet dus... :-) De drang om de top te bereiken was groot voor hem.....

Het laatse uur is vrij steil omhoog langs een smalle bergwand. Niet nadenken, alleen maar een stap voor stap zetten. Ik voel me goed. Uiteindelijk bereiken we rond 6.50 de top. Een panorama mega uitzicht en zonsopgang strekt zicht uit. Gehaald. 6k summit. Op 6 kilometer hoogte... Boven de wolken... Een hoogte waar mensen niet horen te zijn...

Het waait enorm hard, is koud en dat betekent een paar foto's maken en omkeren. Ook in verband met hoogteziekte waarvan je nooit weet of en wanneer die toeslaat. En de top is in de bergwereld niet het einde. Eigenlijk begint het dan pas, want je moet nog terug, die berg af. Met vermoeide benen en het hoogtepunt achter je.

Oh wat is het steil omlaag. Ongeveer 50 cm breed. Alle stukken zie je nu met daglicht. Concentreren en lopen. Stap voor stap. Terug naar het highcamp. Elke stap meer richting naar meer zuurstof.

'Coming down you will feel worse before you feel better”

De terugweg valt me zwaarder. Ik voel me meer uitgeput en moet vaker stoppen. Misschien toch te weinig gegeten gedurende de 5 uur omhoog in combinatie met de kou en de hoogte. Op hoogte is je eetlust veel minder en dat is een valkuil. Met snickers en andere suikers probeer ik me op tussenstops aan te vullen. De gids wil snel omlaag - logisch- maar ik heb tijd nodig om te eten en drinken. Aanvullen. Dat gaat redelijk. Ook al zijn mijn repen en gatorate drank bevroren.

Een lange tweeënhalf uur terug. Mijn maag wordt onrustig, wat niet ideaal is in een omgeving met allemaal maar sneeuw en touw aan elkaar verbonden. Een combinatie van bizar mooie uitzichten, focus en afzien. Het liefst zou ik op elk punt stoppen om foto's te schieten, maar dat kan simpelweg niet. Te koud, kost teveel energie en je moet omlaag.

Uiteindelijk bereiken we na in zo'n 8 uur lopen, waarvan 5 uur door de nacht heen, het High Camp en kunnen we aanvullen met soep en brood. Dat helpt. Daarna is het spullen, slaapzak etc. inpakken en vervolgen we onze weg naar het Basecamp op ongeveer twee uur afdalen.

Na meer dan 10 uur onderweg te zijn geweest, zijn we weer terug in het basecamp. Het busje richting la Paz staat klaar. Nog zo'n twee uur richting de stad, terug naar de drukke mensenwereld....

Een ervaring om nooit meer te vergeten....

VIDEOBEELDEN van de laatste 25 meter tot de top, zie: https://youtu.be/zyLFiZ1lMbk

“Somewhere between the bottom of the climb and the summit is the answer to the mystery why we climb.” -Greg ChilLäs mer