Storm en noorderlicht!

Als we wakker worden ziet het er buiten niet al te best uit. Het is aan het sneeuwen, er staat een hevige wind en de zichtbaarheid is beperkt. Ze voorspellen echter beter weer tegen de middag en we hopen dat het wel zal meevallen als we opnieuw in de bossen zijn. We willen eigenlijk ook van het totaalpakket proeven dus we ontbijten en maken ons klaar om te vertrekken.

Door de sneeuwval en de wind is het spoor waarlangs we gisteren de hut bereikten volledig verdwenen. Na wat zoeken vinden we onze weg terug tot aan een kruising. Normaal gingen we van hieruit onze route vervolgen, maar er is nergens een skispoor te zien. Zelf een kilometerslang spoor trekken door diepe sneeuw met een pullka lijkt ons geen goed idee, dus we besluiten om opnieuw de berg te over te steken tot we op het brede pad van gisteren komen. Het is een omweg, maar het is het enige wat we kunnen doen.

De klim naar boven gaat vlot en die naar beneden eigenlijk nog vlotter. Eerst zakken we nog een aantal keer tot knie- of heuphoogte weg in de sneeuw, maar vervolgens besluiten we om op de pullka te zitten en de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Het gaat snel en het is reuzeleuk!

Tegen een uur of één komen we aan bij de Tammitupa. We zijn vandaag veel tijd verloren met die heuvel opnieuw over te steken en na de kaarten eens goed bekeken te hebben besluiten we om hier te blijven. De Tammitupa is een hut om overdag even uit te rusten en ze is dus niet echt voorzien om te blijven slapen. Gelukkig kunnen we op de banken tegen de muur ons comfortabel installeren. Héloïse en ik hebben echter geen zin om de rest van de namiddag binnen te zitten dus we besluiten om nog een ommetje te maken zonder pullka. Laura blijft in de hut. We vragen ons af of onze Finse supervrouw misschien toch een beetje moe begint te worden… We langlaufen door de bossen en de moerassen, passeren een riviertje en genieten van de avondzon. Het weer is ondertussen ook opgeklaard en het is prachtig.

’s Avonds het gewone ritueel van sneeuw smelten, koken en thee maken. Héloïse heeft plots een buikgevoel voor noorderlicht. De hemel is helder en de voorspellingen zijn gunstig. Bij haar tweede poging heeft ze prijs. We stormen allemaal naar buiten en het is indrukwekkend. Dansende groene kleuren, eerst snel, dan weer traag. Plots paarse tinten. Echt fantastisch!

We staan zeker een halfuur buiten en krijgen het stilaan koud. De thermometer buiten aan de hut geeft ondertussen al -20°C aan. Binnen is het gelukkig nog lekker warm en na een fantastische dag vallen we snel in slaap.Read more