Journey Through Time, Painted Hills

Beetje vroeger opgestaan en ontbijtboel gaan halen in de lobby, rustig op de kamer ontbeten, dat is iets gezelliger dan in de lobby waar nogal veel binnen en buiten gelopen wordt.
Zoveel mogelijk boodschappen gaan doen bij Safeway voor we vertrokken want het wordt een hele trip vandaag en we rijden naar een andere staat: Idaho. Hier in Oregon is geen bijkomende tax en in Idaho komt er overal 6% extra op. We kopen 24 flesjes water en 6 verschillende flessen wijn en doen daarbij 22 $ profijt!
Om half tien zijn we op de goede weg, we volgen US 26 vanaf Prineville en passeren het Ochco lake een afdamming van een naamloze rivier, onderweg zien we veel sproeiinstallaties dus moet men ook veel waterreservoirs voorzien. Er zijn gelukkig ook veel riviertjes. Het lijkt wel of we alleen op de wereld zijn geen auto voor ons en geen achter ons, af en toe een farm en veel grasland. Voor een weg die van nergens naar ergens gaat is het een mooi aangelegde road.
We stemmen onze GPS af op de John Day Fossil Beds Nat. Mon., en rijden via de scenic byway 'Journey through times' langs prachtige vergezichten en door Central Oregon.
John Day Country is een van de eenzaamste, vreemdste, onbekendste en mooiste gebieden van het Noordwesten. (Niet mijn woorden maar deze van de Lanoo Gids)
Onze GPS laat ons de Burn Branch road nemen (6miles) en dan nog een afslag via de Bear Creek road van nog één mijl. Als we enkele foto's genomen hebben aan de overlook, nemen we de wagen om verder via een aarden weg naar de Painted cove te rijden. Ik dacht eerst om deze al wandelend te doen, maar gelukkig wou Dirk dat niet, en hij had gelijk want het was nog een heel lang eind. Aan de cove was een loop (rondweg) trail van 1/2mijl en dat was genoeg om alles goed te zien en te fotograferen, we hadden de driepikkel meegenomen en zo kon Dirk zelf positioneren hoe hij de foto wilde. Ineens zei iemand 'goede dag' in het Nederlands tegen ons, ik schrok mij een aap want het was de eerste Nederlandse stem die we hoorden in twee weken! Het waren twee mannen uit Lint bijna onze buren, wat weetjes uitgewisseld en we wandelden ieder in onze verschillende richting verder. De painted hills hebben mooie kleuren, nog mooier in 't echt dan op de foto's: diepbruin, oker, lavendelkleurig, goud, zilver en alle tussentinten. Als de harde basaltschaal van de heuvels erodeert dan komen de onderliggende klei vrij en deze heeft de kleuren van de planten en dieren die in de loop der tijden zijn bedolven, zoals steenkool bij ons afkomstig is van bossen, zijn deze kleuren veroorzaakt door andere omstandigheden. Iedere kleur is van een ander mineraal maar zo geleerd ben ik niet om dat te memoriseren!
We rijden verder en rond tweeën stoppen we om te picknicken, er zijn hier geer restplaces dus doe ik maar een plasje in het wild tussen de sagebrusch. Onze Poolse worst en pistolet smaken samen met onze ontbijtkoek die we meegenomen hadden.
In het stadje John Day is het unieke Kam Wah Chung Museum, met de volgende geschiedenis: toen in 1862 goud gevonden werd in de Canyon Creek werd Canyon City van vandaag op morgen de grootste (tenten)stad van Oregon. spoedig fungeerden duizenden Chinezen als goudwasser. Zij mochten wel hard werken aan een half loon en konden geen Amerikaanse nationaliteit of vaste verblijfsvergunning krijgen. Toen de goudwinningen uitgeput waten trokken zij weer verder. Enkele Chinezen waaronder een dokter die zeer gerespecteerd werd omdat hij o.a. Reumatische koortsen en dodelijke longontstekingen kon genezen met Chinese kruiden en natuurlijke middelen, bleven. Bij zijn dood vond men voor 100.000 $ aan bankcheques die hij in de jaren 1930-1940 nooit was gaan ontvangen bij de bank, ofwel omdat hij het geld niet nodig had, of omdat hij de banken niet vertrouwde maar waarschijnlijk,omdat de mensen die deze cheques uitschreven het door de depressie niet breed hadden en hij ze niet in moeilijkheden wou brengen. De andere ter plaatse gebleven Chinees had een automobielzaak met garage en was ook zeer gerespecteerd, bij zijn overlijden had hij nog een dochter in China maar door de toenmalige slechte relaties tussen de VS en China bleef het geld en de grondrechten in John Day City en werd overheidsbezitting. Daarmee zijn dit museum en een gerestaureerd doktershuis in stand gehouden.
En weer op weg, nu langs een mountain range met nog sneeuw op de toppen, de donkere wolken die we al heel de tijd aan de bergen zagen plakken lossen nu hun lading en we rijden een tijdje door de regen, gelukkig niet te lang, de temperatuur is vandaag tussen de 12° en 25°, volgens we in de zon of op de bergpassen rijden. We passeren passen van 5109 feet of zo'n 1700 m. Het is nog een 'long and winding road' en we stoppen in Unity een dorp van 10 inwoners en 1500 koeien om in de plaatselijke bar een koffie en een Coors Light te drinken, het is 4,50 u en de tijd verandert in 5,50 u ineens een uur erbij van Pacific time zone naar Mountain time zone, en we hebben nog minimum 2 u te rijden, gelukkig genieten we beiden van het veranderend landschap, we zitten nu boven de boomgrens dus ziet het er een beetje woestijnachtig uit, geen zandwoestijn maar gras met sagebrusch. Na een tijdje dalen we af en rijden we naar Idaho, de volgende staat die we aandoen. Aan de staatsgrens rijden we de Hwy 84 op en algauw kunnen we stoppen aan het Welcome center om documentatie op te halen. Deze centers zijn zeer adequaat om plaatselijke bezienswaardigheden te vinden, weeral enkele uren zoet vanavond. Je kan plannen thuis zoveel je wil, hier is het toch weer anders. Je cancelt sommige bestemmingen omdat je er nieuwe onvermoede vind.
Nog een 3/4u rijden en we bereiken Boise, wordt uitgesproken als boyzie! De grootste stad van Idaho. We rijden bijna zoals op de Boudewijnsnelweg, twee rijvlakken in iedere richting en tegen 120 km (95 miles), beetje heuvelachtig zeg maar de kant van Sint Truiden. Daarna vouwde de weg zich open naar echte Amerikaanse normen. We bereikten al snel Shilo Inn ons volgend motel, ik had een redelijk motel verwacht maar dit is echt een hotel, drie verdiepingen, zwembad en whirlpool, aparte eetzaal en onze kamer op het gelijkvloers aan de voorkant.
Eerst picknickten we op de kamer met onze overschot, het was hier al half 9 met dat uurverschil, daarna ging Dirk op verkenning en hij kwam tevreden terug, nog wat prutsen en we gingen tevreden naar bed.Read more