Montréal

We konden wat langer blijven zitten aan 't ontbijt want deze keer moesten onze valiezen niet ingepakt worden. Een gids van Montréal stond ons om 9u op te wachten bij de bus. Zij was zeer goed en liet ons de oude en de nieuwe stad zien. We zagen al veel rood-bruine bomen maar ze vertelde ons dat deze de normale kleur is en geen herfstverkleuring!
Na de lunch reden we nog langs het Olympisch stadion, 'Le Grand Zero' zeggen de Montrealers want zij betalen nog steeds meer grondbelasting dan elders in Canada om dit stadion te betalen en te onderhouden. Door de vele mankementen blijft het een enorme last.
Ondertussen zitten de politiekers wegens fraude in de gevangenis en de architect is het land uit gevlucht, dat had ik nooit verwacht in Canada eerder in een Afrikaans land!
We kregen nog een citytrip op het water en zagen de verschillende bouwsels die er nog over waren van de Olympische spelen in 1976. O.a. de appartementjes die een bouwdoos lijken, maar zij waren toen zeer vernuftig in elkaar geplaatst zodat er geen inkijk was bij de buren.
We meerden af aan Place Jacques Cartier waar we een tweetal uurtjes vrij konden wandelen op eigen gelegenheid. Wij wandelden tot aan de kathedraal om de mooie glasramen te bezichtigen maar 5 C$ hadden we er niet voor over. Dan maar kris kras door de straatjes. Eindelijk vonden we een magneetje met een Moutend Police voor ons Veerle. Overal hadden weer er naar gezocht zonder resultaat. We bezochten ook een zeer grote pelsenwinkel, en geraakten aan de praat met de verkoopster, hier in Canada wordt veel bont gedragen, logisch met de lange koude winter. Zij begreep niet dat dat in Europa anders is. De dieren zijn hier ook nog aanwezig in de bossen en dus kan dat jagen geen kwaad voor de populatie. Dat klinkt wel anders dan eerder op de reis waar er niet meer mocht gejaagd worden voor de slacht. Wie heeft er nu gelijk?
Om kwart na zes spoedde ik mij nog naar China Town om de leeuwen en de poort te fotograferen, die had ik in de bus gezien en niet kunnen vastleggen.
De Chinezen, die werden aangetrokken door ingenieurs, zijn pas enkele jaren geleden vergoed voor hij werkzaamheden bij het aanleggen van de spoorweg door de rocky mountains, net zoals in de VS werd er van deze mensen geprofiteerd. Er was hun een loon en een vergoeding beloofd waarmee zij konden terugkeren na gedane arbeid. Zij stierven echter als vliegen en werden op de duur genummerd: Chinaman 1,2 of 3 i.p.v. Ping, Ling of wat hun echte naam ook was.
Gevolg: eindeloze discussies en geen geld om terug te keren. Zij zetten dan wasserijen op en kookten voor andere mensen. Na lange processen en aandringen werden hun achter- kleinkinderen vergoed, maar dat was bijna 100 jaar later! Dat vertelde de gids eerder onderweg.
Op tijd terug aan de bus en we gingen eten in een soort sportbar, maar veel aangenamer dan die eerder onderweg. We kregen frietjes met pepersteak. Terug in het hotel werd nog even overlegd hoe we de gids en de chauffeur zouden tippen. Er was veel ongenoegen en er was zelfs een brief opgesteld om klachten te formuleren, daar deden we niet aan mee en we gingen naar de kamer.Read more