Auckland

Eens we halfweg zijn lijkt de tijd sneller te gaan, zoals bij een dik boek eens je over de helft bent gaat het vlugger.
Nog 3 uurtjes te vliegen en we worden gewekt met een ontbijt en dat smaakt nog het best van alle maaltijden.
Daarna is er een rush op de toiletten want iedereen wil zich opfrissen en dat duurt ook wat langer dan een plasje.
We landden in Auckland de grootste stad maar niet de hoofdstad van Nieuw Zeeland.
Alles verloopt vlot, er is wel zware controle op biohazard goederen omdat die de inlandse flora en fauna kunnen overheersen. Zelfs tentharingen en wandelschoenen moet je aangeven. De bagage wordt nog eens extra gecontroleerd, zowel via de X-ray als met een hond.
Onze vrouwelijke gids, Yani, wachtte ons op aan de uitgang en we moesten lang wachten want twee dames van ons gezelschap moesten uitladen bij de douane, een random check.
We reden naar mont Eden de hoogste vulkaan van de stad, die gebouwd is op en rond 48 vulkanische cones. De laatste uitbarsting is 800 jaar geleden. Vanop de mont Eden heb je een mooi uitzicht als je naar boven klimt. Dat klimmen was eigenlijk een gewone wandeling die iedereen zou aankunnen maar door Yani's manier van uitleggen gingen maar een tiental mensen naar boven, jammer voor degenen die niet meewandelden.
Dan naar het War memoriam museum, volgens Yani het beste van NZ. Hier is een hele verdieping aan de Maori gewijd ik bezocht alleen dit gedeelte. En ik kocht mijn pin van een kiwi (de vogel) dan heb ik die al zeker. Op de luchthavens kreeg ik verschillende leuke reacties over de pins op mijn hoed.
Eindelijk werden we dan naar het hotel gebracht want iedereen snakte naar een douche en frisse kleren. Na anderhalf uur vrije tijd wandelden we naar de Sky Tower de 328m hoge toren die alleen toeristische en vrijetijdsdoeleinden heeft. Wij gingen naar het draaiend restaurant 'Orbit' en het was lekker vooral de verse zalm sprong bijna uit ons bord. Stillaan werd het donker en gingen de lichten buiten aan wat een feeëriek uitzicht geeft. Omdat het tijdsverschil juist 12 u is belde ik om 8u even naar Dirk want daar was het ook 8u maar dan 's morgens.
Yani bracht ons terug naar het hotel waar waarschijnlijk voor iedereen het bedje wachtte. Tegen dat de blog verstuurd is dan slaat de klok toch 22u.
Ps.: Ik vergelijk Yani met Albertine van Canada En dat is geen goed teken.Read more