Tetapkan semula carian
Nieuw-Zeeland, rondreis 2017
  • Mariatche
Februari 2017

Nieuw-Zeeland, rondreis 2017

Pengembaraan 16hari oleh Mariatche Baca lagi
IkutiRingkasanKalendarKongsiKongsiSenarai baldi
Terbaru dahulu
  • Permulaan perjalanan
    13 Februari 2017
    MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    We vertrekken van Schiphol naar Dubai

    13 Februari 2017, Belanda ⋅ 🌙 1 °C

    Juist terug van Gran Canaria heb ik een volledige dag om in te pakken, dat is geen probleem.
    Het weer is ongeveer hetzelfde als in Las Palmas de GC 14° tot 26° dus het worden ook min of meer dezelfde kleren. Wassen evt strijken en inpakken.
    Om half één nog een goede steak met frietjes eten en dan naar Zaventem waar we om zes uur bijeenkomen om de bus naar Schiphol te nemen.
    Omdat er niet duidelijk een bijeenkomst plaats was aangegeven stuurde ik Dirk op zoektocht nadat we de auto op P 1 geplaatst hadden.
    Algauw vond hij de bus naast de drop off zone.
    Tegen 16u was iedereen aangekomen en vertrokken we voor een rit van 2,5u naar Schiphol, een rustige rit met een mooie ronde zon boven de nog besneeuwde velden tussen R'dam en A'dam.
    Ik had me nog niet gerealiseerd dat ik in het bezit was van een Eticket en keek een beetje uit naar een vertegenwoordiger van De blauwe vogel. In zo'n grote hall zou het wel hopeloos kunnen zijn, maar toen iedereen al snel de juiste Incheckbalie op de borden had zien staan moest ik gewoon maar volgen.
    Omdat ik alleen ben ging het inchecken vlug en was ik ook al rap door de zeer efficiënte veiligheidscontroles. Het boarden begint om 21.10 dus nog 3u zoek te maken, eerst een hapje eten en dan wat wandelen langs de winkeltjes, het lukt mij wel!
    Tussen haakjes het eten was peperduur en de smooty een beetje zuur!
    Van de vlucht kan ik nog niets meedelen want dat is overnight    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Dubai

    14 Februari 2017, Emiriah Arab Bersatu ⋅ 🌙 22 °C

    Het vliegtuig was een Airbus380 van de maatschappij Emirates.
    Een dubbeldekker, ik weet niet hoeveel mensen er in kunnen maar 't waren er heel veel!
    De boarding begon daarom al als we aan de gate toekwamen, dat was wel handig.
    Ik zat natuurlijk in het middengedeelte van 4 zetels maar de zetels leken breder dan die van de vluchten in Europa.
    We kregen nog een avondmaaltijd maar ik nam liever een dubbele portie drinken, na twee films viel ik in slaap tot we begonnen te landen in Dubai onze tijd was dan half 5.
    Het was daar half 8 en 25• EN het regende. Natuurlijk niets gezien van de omgeving alleen op het schermpje.
    Iedereen moest weer door de security, zelfs de schoenen moesten nu uit en de security man lachte naar mij en zei: hey red shoes (die Spaanse regel van rode schoenen voor vrouwen van lichte zeden) kennen ze in de Arabische landen dus ook!
    De toilet was een Franse dus ging ik maar naar de douches om mij om te kleden voor de lange vlucht. Een 1,5u is niet lang om de transfer te maken en al gauw zaten we terug in het vliegtuig. Als we landen is er weeral een dag voorbij. Deze vlucht zou ongeveer 15 u duren.
    En dat is laaaaaang hoor!
    Een dutje, een film, iets drinken, een dutje, wat lezen in de reisgids, een documentaire.... en dan is er 4 uur voorbij! Dus dat doen we nog eens en nog eens ...
    We krijgen genoeg te drinken en te eten maar je kent de kwaliteit van die vliegtuigmaaltijden.
    Om de drie uur wandel ik eens naar de wc helemaal vooraan en dat is de beweging die ik neem. Naast mij zit links en rechts een reisgenoot en die staan nog minder recht, af en toe babbelen we wat en dan weer terug naar ons schermpje. We kregen inderdaad een tasje van Emirates zoals Stefaan vertelde maar nu moet je een sticker op je hoofdgedeelte van je zetel kleven wanneer ze je wel of niet mogen wakker maken.
    Toen ik halverwege de vlucht naar de wc ging stond er een mand met vers fruit, een lekker banaantje en een cerealreep gingen vlot naar binnen, de bar van de first class people is niet toegankelijk maar ik nam er toch een fototje van, kwestie van afwisseling eens dromen van een Cuba Libre kan geen kwaad    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Auckland

    15 Februari 2017, New Zealand ⋅ ☁️ 15 °C

    Eens we halfweg zijn lijkt de tijd sneller te gaan, zoals bij een dik boek eens je over de helft bent gaat het vlugger.
    Nog 3 uurtjes te vliegen en we worden gewekt met een ontbijt en dat smaakt nog het best van alle maaltijden.
    Daarna is er een rush op de toiletten want iedereen wil zich opfrissen en dat duurt ook wat langer dan een plasje.
    We landden in Auckland de grootste stad maar niet de hoofdstad van Nieuw Zeeland.
    Alles verloopt vlot, er is wel zware controle op biohazard goederen omdat die de inlandse flora en fauna kunnen overheersen. Zelfs tentharingen en wandelschoenen moet je aangeven. De bagage wordt nog eens extra gecontroleerd, zowel via de X-ray als met een hond.
    Onze vrouwelijke gids, Yani, wachtte ons op aan de uitgang en we moesten lang wachten want twee dames van ons gezelschap moesten uitladen bij de douane, een random check.
    We reden naar mont Eden de hoogste vulkaan van de stad, die gebouwd is op en rond 48 vulkanische cones. De laatste uitbarsting is 800 jaar geleden. Vanop de mont Eden heb je een mooi uitzicht als je naar boven klimt. Dat klimmen was eigenlijk een gewone wandeling die iedereen zou aankunnen maar door Yani's manier van uitleggen gingen maar een tiental mensen naar boven, jammer voor degenen die niet meewandelden.
    Dan naar het War memoriam museum, volgens Yani het beste van NZ. Hier is een hele verdieping aan de Maori gewijd ik bezocht alleen dit gedeelte. En ik kocht mijn pin van een kiwi (de vogel) dan heb ik die al zeker. Op de luchthavens kreeg ik verschillende leuke reacties over de pins op mijn hoed.
    Eindelijk werden we dan naar het hotel gebracht want iedereen snakte naar een douche en frisse kleren. Na anderhalf uur vrije tijd wandelden we naar de Sky Tower de 328m hoge toren die alleen toeristische en vrijetijdsdoeleinden heeft. Wij gingen naar het draaiend restaurant 'Orbit' en het was lekker vooral de verse zalm sprong bijna uit ons bord. Stillaan werd het donker en gingen de lichten buiten aan wat een feeëriek uitzicht geeft. Omdat het tijdsverschil juist 12 u is belde ik om 8u even naar Dirk want daar was het ook 8u maar dan 's morgens.
    Yani bracht ons terug naar het hotel waar waarschijnlijk voor iedereen het bedje wachtte. Tegen dat de blog verstuurd is dan slaat de klok toch 22u.
    Ps.: Ik vergelijk Yani met Albertine van Canada En dat is geen goed teken.    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Matamata, The Shire

    16 Februari 2017, New Zealand ⋅ 🌧 19 °C

    Goed geslapen maar dikwijls wakker geweest, net zoals Yani voorspelde om half vijf klaar wakker, wegens de omschakeling van tijdzone. Maar voor mij is dit een normale nacht.
    Ik stond wel een uur te vroeg aan het restaurant voor het ontbijt!
    Eerst nog vertellen dat ik in een studio lig, met koelkast en microwave, ook een kingsize bed.
    Omdat we gisteren nogal wat tijd verloren hadden met die bagagecontrole bezichtigen we eerst nog Auckland en rijden daarna via Matamata naar Roturua.
    Vandaag is regen voorspeld en ik hoop dat hij deze nacht gevallen is want het is behoorlijk nat buiten. Volgens Yani kan het weer van de ene op de andere moment omslagen naar zonnig weer en is het nooit koud. Het is 22°.
    Goede morgen is: kiora, dat is zowel een begroeting als een algemeen stopwoord.
    We rijden naar Bastion Point, een park met jachthavens, zowel zeiljachten als kleine motorbootjes.
    Hangt ervan af hoeveel je kan of wil betalen bij welke jachtclub je aansluit. Auckland wordt ook the city of sails genoemd. We stappen even uit maar door de regen zie je niet ver.
    Auckland is ook de grootste haven voor goederen en van hieruit bevoorraadt men andere eilanden o.a. Vanuatu.
    Twee uurtjes rijden naar Matamata, Lyn rijdt met ons via de mooie residentiële wijken en zo leren we meer over de huizenbouw.
    Toen de eerste Europese bewoners hier aankwamen was nog 90% van NZ begroeid met bossen. Er is hier ook geen aarde of klei om bakstenen uit te maken dus alle huizen waren van hout en tot op heden is dat nog meestal zo. Voor de overheidsgebouwen werden bakstenen geïmporteerd uit Engeland of Australië. Heden ten dage wordt het skelet van een gebouw altijd uit hout gemaakt en bekleed met houten latten, stenen of snelbouw. Uit ervaring weet men dat deze bouwwijze het best bestand is tegen aardbevingen. De wanden vallen dan naar buiten en het skelet blijft meestal intact.
    Ook zijn de bewoners heel gevarieerd, de grootse Polynesiëse bevolkingsgroep (buiten Polynesië) woont hier. In Nieuw Zeeland waren de bewoners Maori en die werden door Europeanen als wilden beschouwd en bevochten. In 1845 ontstond de eerste echte oorlog tussen de Maori en de Engelsen daarna kwamen echte wetten en de administratie werd op poten gezet. Ook de Maori kregen dezelfde rechten en plichten als de blanken. In 1870 begon de echte immigratie, de mensen die wilden immigreren mochten geen strafblad hebben en moesten geld hebben om selfsupporting te zijn.
    In Australië daarentegen zijn de immigranten gedeporteerden met een strafblad want dat was een strafkolonie van Groot Brittannië.
    We rijden door landbouwgebied en weiden met melkvee, hier wordt veel zuivel uitgevoerd. In het landschap zijn smalle wegen maar ook aarden wegen die door de koeien op eigen gelegenheid gebruikt worden om naar de melkmachine of naar de stallen te gaan. Wel een raar zicht zo honderd of meer koeien die achter elkaar wandelen. Het lijkt wel een trein in de verte.
    De vruchtbare grond en het milde klimaat is één van de redenen dat dit land zoveel immigranten aantrekt.
    Omdat het weer zo tegenzit en de verplaatsingstijd daardoor langer is, wandelen we niet in het Kaimai-Mamaku Forest Park maar rijden we rechtstreeks het stadje Matamata, waar we een uurtje vrij krijgen om te lunchen. Ik heb geen zin om in een restaurant of coffeeshop tijd te verliezen en ga langs de winkelstraat shoppen! Ik zoek een blouse omdat ik mijn meegebrachte t-shirts niet geschikt vind voor 's avonds en zie dat de prijzen hier behoorlijk hoog zijn, maar ik vind mijn gading in een red cross shop en merk dan dat het tweedehands is! 'T is netjes en goedkoop en helemaal mijn ding dus voor 11 NZ$ ben ik gesteld. Een koffiekoek uit 't handje en een bezoek aan het bezoekerscentrum waar ik enkele souvenirs koop en de tijd zit er weeral op. Dan op weg naar Hobbiton waar een gedeelte van de films ' Lord of the rings' is opgenomen. Veel van de decors maken nu deel uit van het landschap. The Shire was het dorp waar Frodo en de Hobbits woonden.
    Hobbiton was buitengewoon om te bezoeken, meer dan we verwacht hadden na het lezen van de reisgids!
    Het is groot, goed georganiseerd en ondanks de regen de moeite waard!
    Een gids kwam in de bus en we reden door het mooie landschap, spijtig maar ik kon er geen foto van nemen door de regen op de ruiten.
    Maar dan mochten we uit de bus op de scène en we kregen een ongelofelijk enthousiaste uitleg van Belinda, zij legde uit hoe de indruk gegeven wordt van groot naar klein en wat er fake is en wat echt. Er staat o.a. Een namaakboom waaraan 200.000 zijden blaadjes gehecht werden door een dame die daar heel bedreven in werd, en die boom kwam 4 seconden in beeld bij de Hobbit, de laatste film. Ik heb 80 foto's genomen op anderhalf uur!
    Het is een goudmijn voor de Alexander familie, niet alleen omdat de film er opgenomen is maar zeker omdat het nu nog een enorme toevloed van toeristen teweeg brengt!
    Toen Peter Jackson deze omgeving koos voor de film en aan de eigenaar voorstelde om deze site te huren had deze nog nooit van de boeken 'Lord of the Rings' en 'The Hobbits' gehoord, en wou weigeren. Gelukkig had zijn zoon deze wel al gelezen en gaf zijn vader de hint om de aanbieding aan te nemen met grote gevolgen.
    Na deze ervaring verder op weg naar Roturua. Hoe meer we de stad naderen hoe meer rook er uit de grond en tussen de bomen uit komt. Eerst leek het nevel maar het blijkt stoom te zijn en je ruikt het ook. Vanavond is het diner niet inbegrepen en de eetgelegenheden liggen nogal ver van het hotel dus krijgen we de mogelijkheid om inkopen te doen in een supermarkt de 'pak'nsafe'. Ook hier zouden de kamers eigenlijk studio's zijn want het is een motel. Velen gaan erop in en we shoppen ons avondeten bijeen op Amerikaanse wijze: zoeken naar kleine verpakkingen, maar ieder vind zijn gading wel.
    Het blijft onophoudelijk regenen, Lyn is zo goed om ons heel dicht bij onze kamers af te zetten met onze bagage. Tijdens mijn zelf gekookte avondeten van pasta en kip zie ik op TV dat er zware branden zijn in de omgeving van Christchurch, daar zou de regen kunnen helpen want de branden zijn nog niet onder controle en de mensen zijn geëvacueerd en verschillende huizen al afgebrand.
    Ik maak nog een kleine wandeling maar in de regen is het ronduit onaangenaam.    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Rotorua, Vulkanisch plateau

    17 Februari 2017, New Zealand ⋅ 🌧 18 °C

    Ik viel in slaap voor de TV tot 11.30u! Toen leek het een beetje minder te regenen en besloot ik, klaarwakker, gebruik te maken van de Spa buiten. Het Spa bad staat naast de slaapkamer buiten op een privé koertje. En door de milieu vriendelijke aarde energie wilde ik dat percé eens gebruiken. Een succes, heerlijk water, direct heet en omdat je in het water zit voel de regen nauwelijks, het is 22° buiten dus genieten. Afkoelen gelijk in de sauna en dan lekker rozig naar bed. Heel de nacht heeft het nog geregend, van zeveren tot stortbui!
    Op weg naar de ontbijt is de weg ondergelopen en ga ik door het water dat tot aan mijn enkels komt. Het is een eenvoudig buffetontbijt maar wel met verse spiegeleitjes.
    Eerst rijden we naar de Agrodome waar we een humoristische voorstelling krijgen over en met schapen. Er zijn 17 rassen op deze boerderij en ook nog melkvee. Er wordt ook een schaap geschoren, honden die de schapen drijven en voor de fun een koe gemolken en lammeren melk gegeven. Heel plezant, ik heb alleen onthouden dan de Merino wol de duurste en warmste wol is maar dat wist ik al.
    De show is ontstaan omdat de farmer steeds dezelfde vragen kreeg en daarom is hij door de jaren heen met deze show gestart.
    Ons volgend bezoek is het domein Te Puia, in oorsprong een park van kokende modderpoelen, spuitende geisers, warme bronnen en stromend water. Het is een Maori organisatie waar je enkele typische ontmoetingshuizen of Marai ziet maar die zagen we al in 't museum. Een gebouw met levende kiwi's die zeer bedreigde nachtdieren zijn dus zo donker dat ik ze niet heb gezien.
    Een wandeling langs de modderpoelen en de geisers was spectaculair want men zou denken dat de regen deze natuurverschijnselen zou dempen maar het is het tegenovergestelde, door de vele regen geven de geisers meer uitbarstingen op minder tijd.
    De houtbewerkers van de arts & crafts school zagen we ook bezig maar er zijn blijkbaar niet veel jongeren meer die deze oude manier nog willen leren.
    Om één uur verzamelen we in de bus, min of meer, want men kwam maar rustig binnenwaaien.
    We hebben dan vrije tijd tot 's avonds, op algemene vraag werden we in het stadscentrum afgezet, op mijn vraag specifiek aan de Government Gardens.
    Hier staat een in 1908 gebouwd badhuis dat nu als museum ingericht is, maar door de aardbeving verleden jaar is het te erg beschadigd en dus gesloten. Het gebouw zelf is in tudorstijl en zeer mooi.
    Zelf wandelde ik naar het Rotorua meer en toen kwam de zon er zelfs door! Terug via het pool house waar een cafetaria op de eerste verdieping is ingericht, met live music. Ik nam scones met pepermint tea. Ik voelde mij de koning te rijk.
    De tuin was formeel aangelegd met mooie bloemperken en een rozentuin, de ingang was een houten lattenboog opgesteld ter ere van de princes of Wales in 1909 toen ze het spahotel bezocht. Het warme sulfer water uit de bronnen is zeer helend en goed tegen o.a. reuma.
    Tevoet terug naar het motel in de zon wat behoorlijk broeierig was, het was 4 km.
    Terug in het motel nam ik nog zo'n spa bad als afgelopen nacht en het was weeral tijd om bijeen te komen om naar het Mitai Maori Village te gaan om daar weer een show en een typische maaltijd te gebruiken ditmaal van de Maori's.
    Het was een traditionele ontvangst dus moest één van onze mannelijke medereizigers de chief worden. Gelukkig bood Nick zich echt vrijwillig aan. Nick is de meest teruggetrokken man in onze groep en dat had ik niet van hem verwacht. Buiten kwamen de krijgers aan met hun haka, zo'n raar gezicht trekken en hun tong uitsteken om ons zogezegd angst aan te jagen maar het was eerder lachwekkend.
    Het eten stond sinds 3u te koken op een buitenoven en chief Nick moest hem ritueel openen.
    Dan gingen we naar het traditioneel (replica) dorp waar de echte Maori chief ons opwachtte en waar eerst een aanval tegen ons de 'People of the 5 winds' gebeurde en dan de ontvangst met neuzen tegeneen. Dit was de taak van chief Nick want anders moest hun chief al onze neuzen beroeren en dat zou niet te doen zijn!
    Nog wat traditionele dansen en uitleg onder hun tradities en tatoes en het begon daar te gieten dat hemel en aarde leken te vergaan.
    We haastten ons naar de eettent want in open lucht kon dit niet doorgaan. Het eten was eetbaar zonder het echt lekker te vinden, maar dat is mijn mening.
    Om 9 u vertrokken we nog naar een glimworm tocht maar toen was het hek van de dam want het goot, achteraf gezien hadden we beter erop aangedrongen om naar huis te gaan want de tocht viel letterlijk in het water!
    Je verstond de gids niet, sommigen hebben de glimwormen niet gezien en de wandeling door een soort dierentuin naar een kiwi verblijf was een slag in het water want door de regen bleef het diertje onzichtbaar! En kwam wat morren van en nog een half uur verkleumd in de bus wachten op de tweede groep deed er ook geen goed aan. Eindelijk werden we terug afgezet rond half elf, hopelijk zijn er geen zieken want ik hoorde regelmatig niezen en hoesten!    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Maori weetjes

    18 Februari 2017, New Zealand ⋅ 🌧 18 °C

    Het wordt uitgesproken als Máu-ri, en het wordt niet in het meervoud gezet: 1 Maori of veel Maori.
    Zijn hebben een eigen erkende taal. Er zijn 3 officiële talen: Te pei (het Maori), Engels en gebarentaal. En dat is geen grap!

    Haka is Maori voor alle dansvormen, maar meest geassocieerd met de oorlogshandelingen, de Haka taparahi. Deze ging als uitdagingsritueel de wereld rond bij de Maori sportgroepen vóór een belangrijke wedstrijd ook op wereldtornooien.
    Oorspronkelijk daagde men zo de bezoekers uit om te zien of ze met slechte bedoelingen kwamen, als ze agressief reageerden was het vechten geblazen.

    De Haka wordt uitgevoerd met woest schreeuwen zwaaien van de armen suggestieve gebaren die lijken of men slaat of steekt de tegenstander, en de bijhorende getatoeëerde gezichten en rollen met de ogen en die tong die uitgestoken wordt is het wel indrukwekkend tot angstaanjagend!
    Iedere stam heeft zijn eigen Haka en zijn eigen tattoos, de stam die wij bezochten hadden tattoos van 4 vogels. De meest gebruikte Haka is van Te Rauparaha (1768-1849) de chief van de Nga Toa stam. Deze Haka was de laatste die gevolgd werd door een grote slachtpartij, en wordt gebruikt bij de All Blacks het NZ nationale rugby team.

    'K Ga dood, 'k ga dood ka mata, ka mata
    Ik leef, ik leef ka ora, ka ora
    'K Ga dood, 'k ga dood ka mata, ka mata
    Ik leef, ik leef ka ora, ka ora
    Zie daar de harige man Tenei te tangata puhuruhuru
    Die de zon haalde naka mei i tiki mai
    En het weer liet schijnen whakawhiti te ra
    Een stap omhoog, nog een stap omhoog a upane, ka upane
    Een stap omhoog, nog een stap omhoog a upane, ka upane
    De zon schijnt weer Whiti te ra
    HI ! HI !

    Als je het leest in het ritme van een Haiko met nadruk is het indrukwekkend met de juiste gebaren erbij.

    In aug 2005 werd er een nieuwe Haka gemaakt door de All Blacks voor henzelf. Deze wordt naast de andere gebruikt.

    Nog een woordje over de tattoos.
    In de oude tijd werden ze geplaatst met de veer van een albatros en plantensap, dit was pijnlijk en onuitwisbaar, ze werden wel lichter met de levensjaren van de Maori, maar de gemiddelde leeftijd was 35 jaar.
    Bij de stam die wij bezochten de Mitai, waren ze als vogels: op het voorhoofd de vleermuis met hangende (beschermende) vleugels tot aan de slapen.
    Rond de neus de papegaai voor zijn spraakkunst die ging tot op het puntje van de neus en zo over de wangen.
    De uil was de wijsheid en kwam onder de mond, deze werd ook aan vrouwen gegeven.
    De laatste was de kiwi(bird) en stond voor sluwheid en die ging onder de uit tot in de hals.

    Nu worden ze nog alleen aangebracht met plantensap en verwijderd als de bijeenkomst dat kan zijn een feest, begrafenis of in ons geval de show voorbij is.
    Alleen enkele dyhards passen nog een of andere vorm op hun gelaat toe. Er zijn wel veel echte tattoos op hun lichaam maar die brengt de tatoeerder aan, less painfull zei de verteller met een glimlach.    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara
    1
    11

    Wellington

    18 Februari 2017, New Zealand ⋅ ⛅ 19 °C

    Vandaag wordt het een lange reisdag naar Wellington, de hoofdstad.
    Eerst was Russel de hoofdstad, gelegen op het Noordereiland, en landingsplaats van walvisvaarders en zeelui. Toen er een beetje law and order ontstond door de Engelsen werd Auckland de hoofdstad op het Zuidereiland maar omdat alle middelen daar werden ingezet wou de bevolking van het Noordereiland zich afscheuren en dan werd dit vermeden door Wellington dat zo'n beetje tussen beiden in ligt.
    Ik zit vandaag vooraan, een beetje vrijwillig verplicht, want ik had een goed plaatsje in de midden.
    Onze eerste stop is aan een modderput Waiotapu, groter dan degene die we gisteren zagen.
    15.000 jaar geleden was er een enorme ontploffing die de 'ring of fire' veroorzaakte deze gaat het hele pacific gebied rond. Omdat hier in het Noordereiland de aardkorst dunner is komen deze geisers en modpods hier voor.
    Voor de geïnteresseerden, men rijdt hier links. Voor mij is dat heel bevreemdend want ik heb altijd de indruk dat we op het verkeerde rijvak zitten.
    De straat oversteken is een probleem want er zijn geen voetgangersstrepen en ze stoppen ook niet! Het voetgangerslicht springt na enkele seconden al op rood en zelfs al rennend geraak je niet over terwijl het groen licht is. Je mag wel verder gaan eens je oversteekt.
    De benzine kost 1,799 NZ$, de diesel kost 1,079 NZ$. En 1 NZ$ is ongeveer 0,72 €. Dus de prijzen zijn vergelijkbaar.
    De volgende stop zijn de Huka falls, die liggen op de Waikato rivier. Deze rivier is de langste van NZ, 425 km zij begint in het Taupō meer en mondt uit ten zuiden van Auckland.
    In het Waikato dal wordt de rivier gebruikt als electriciteitsopwekker, er zijn 9 hydro-electric stations die genoeg kracht opwekken voor 500.000 gezinnen. Als er debiet moet verhoogd worden of verminderd gebruikt men deze rivier als afvoermogelijkheid dus de waterval kan variëren.
    Het was wel hevig in lengte maar niet in hoogte.
    We rijden nog verder naar Lake Taupō waar we 45' vrij krijgen om een koffie te drinken of een toiletstop te doen, ik maak van de gelegenheid gebruik om een fikse wandeling langs het meer te maken. Ondertussen is de zon doorgebroken en iedereen voelt zich thuis in de relaxte omgeving aan de jachthaven.
    We stijgen van 350 m naar 1100 m en we komen tussen de wolken, in de winter ligt hier zelfs sneeuw. De rit gaat door Tongariro, het eerste nationale park van NZ, en werelderfgoed.
    We rijden langs drie immense vulkanen waarvan Ruhapeo nog actief was in 1995, met dezelfde gevolgen als in IJsland met de Eiyafjukul.
    De begroeiing is heideachtig en woest!
    We zijn een half uur later aan onze lunch café, door de vertraging van de loopwedstrijd die op de openbare weg plaatsgreep maar waar Lyn zeer voorzichtig langs reed, maar dat had als voordeel dat de andere bussen al klaar waren en we dus plaats en tijd genoeg hadden om onze orders te plaatsen. Ik nam een lamsburger met mountain dew als drank, en ging buiten zitten met mijn nummertje. Algauw zat ons tafeltje vol en we hadden de grootste lol, met de slappe lach als gevolg.
    Na de middag krijgen we weer een bui en Jani zei dat je inderdaad altijd een regenjas moet meenemen, het weer verandert voortdurend.
    De regen tokkelde mij in slaap want veel kon ik toch niet zien buiten.
    Jani gaf de uitleg over het bestuurssysteem dat er helemaal anders uitzien dan het Engelse, ze werken ook met partijen en verkiezingen, alleen is de Engelse koningin door hen gevraagd als soeverein, dus zij kunnen haar afzetten maar zij kunnen niet een ander in haar plaats kiezen. Dan moeten zij een republiek worden en dat is geen onderwerp dat momenteel ter discussie staat.
    Om half zes kwamen we aan bij het West Plaza hotel, een uur vroeger dan verwacht!
    Dit keer geen motel maar een echt hotel.
    Even rusten op de kamer en de electronische toestellen opladen want gisteren kon ik mijn Canon niet opladen en moest ik alle foto's met de iPad of de iPhone nemen. En dat kost veel energie.
    Daarna de stad in tot .....    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Van Wellington naar Picton

    19 Februari 2017, New Zealand ⋅ ☀️ 21 °C

    Het werd 21,30u, ik maakte een grote wandeling naar het Parlement en de oude ST Pauls Cathedral. Vandaag gaan we die ook zien maar waarschijnlijk even of niet uit de bus en ik heb dan toch mooie foto's.
    Aan het ontbijt even problemen omdat ik niet op de lijst van Blauwe Vogel stond en moest tekenen voor een full breakfast van 26 NZ$, blijkbaar een vergissing die Jani wel zal oplossen!
    Om half negen stipt staat iedereen klaar om mee naar de cable car te rijden, niet dat dat een keuze is maar het is één van de attractie punten van Wellington en vermits iedereen akkoord was om dit te betalen (4 NZ$) was dit een goede zet van Jani want zo moest de autocar niet naar boven rijden om ons aan de botanische tuin af te zetten!
    Omdat deze op de helling ligt is het gemakkelijk om zo al slingerend naar beneden te wandelen en te genieten van de mooie bloemen en planten onderweg. Sommige zijn ons ook bekend zoals de agapantus die ik ook in mijn tuin heb maar niet zo weelderig. Andere planten doen mij erg aan Zuid Afrika denken, wat ook logisch is want dat ligt op dezelfde zuidelijk kant van de aarde.
    Daarna bezochten we Mont Victoria die een heel mooi uitzicht geeft op Wellington, hier zag ik gelijkenissen me Rio de Janeiro maar dan zonder Corcovado of suikerbroodberg. Ook van Bergen in Noorwegen had het wat weg, in ieder geval veel groter dan je zou denken als je in de oude stad geweest bent.
    Een bezoek aan de Bijenkorf (bijnaam van het parlementsgebouw), dat had ik gisteren tevoet bezocht maar nu kreeg ik wat achtergrond info en weer een andere lichtinval voor foto's.
    Het volgende op ons programma, dat heel juist gevolgd wordt, was het Te Papa museum.
    Ik nam de lift ineens naar het dakterras en de art collectie, mooie middeleeuwse kunst uit Europa, natuurlijk! Maar hetgeen ik op de boardwalk naast de kade zag interesseerde mij meer en ik was vlug buiten.
    Er was een arts & crafts marktje en daar zie je gewoonlijk mooiere of interessantere zaken dan in shops of museawinkels.
    Er was een kraampje met 3D prints, mooie vaasjes, mooie uitgefreesde figuren en Pokemons, ik heb een hele tijd met de mevrouw gesproken, eerst in het Engels maar toen mijn thuisland ter sprake kwam schakelden we over op Nederlands, maar ze had 15 jaar in Zuid Afrika gewoond en dat kwam er soms door, een leuke conversatie.
    Daarna zag ik uitgeknipte kaarten die ik eerder in Vietnam zag en daarna in Milaan op de wereld tentoonstelling. Ik sprak met de jongeman die deze verkocht en het werd weer een leuke babbel!
    Hij ontwerpt de kaarten volgens de interesse van de mensen, zoals vrachtwagens, cable cars, tractors, zelfs baby's in een box, te veel om op te noemen.
    De uitvoering gebeurd in Vietnam zo dat hij deze craftsmen ook werk bezorgt en de verkoop is weer in Nieuw Zeeland met hoop op uitbreiding natuurlijk, echt prachtig!
    Een kiwi werd mijn keuze.
    Jani had aangeraden om een hapje te eten voor we de Ferry namen maar daar had ik helemaal geen tijd meer voor.
    De Ferry gaat van Wellington naar Picton en heeft daar 3u voor nodig in de goede omstandigheden, dikwijls stormt het er of zware zee en dan word het langer.
    Maar de hemelen zullen medelijden gehad hebben met ons want het was schitterend weer. Op het einde tegen Picton aan lijk je echt tussen de fjorden te varen!
    Ik nam mijn picknick van Pac'nSafe om mijn honger(tje) te stillen. Er was nog Hollands koekebrood, brie en Hongaarse salami allemaal in de NZ versie. Maar ik was niet alleen, de mensen die bij mij zaten van de bus namen gretig een stukje aan en het was vlug op.
    Ik verplaatste mij regelmatig van voor naar achter en van boven naar beneden om de mooiste zichten te fotograferen en toen we mochten uitscheppen vond ik mijn regenjas niet meer.
    Ik terug naar daar waar ik hem had achtergelaten maar er lag niets meer, een crew member zag dat ik iets kwijt was en gaf dit door via de walky talky maar niemand had de jas gevonden. Ik maar naar de uitgang met in gedachten dan koop ik hier wel een nieuwe maar dat was buiten Rozemarijn en Staf gerekend want die hadden hem bij! Oef? Of Gelukkig?
    Als snel hadden we de juiste bus die ons naar Nelson bracht, anderhalf uur rijden, maar wel met de prachtigste zichten en we konden inchecken tussen de Masserati's en de Corvette's en wat weet ik al van dure auto's in een groot maar zeer luxueus resort. Spijtig het is maar voor één nacht!
    De wereldstekker werkte niet omdat je stevige pinnen moest hebben om de stekker in te pluggen en ik wou hem niet beschadigen, dus terug naar de receptie om een stekker te vragen, toen kwam ik voorbij de bar en...' ik kocht een pinchet witte wijn: Brightwater, Pinot Gris, 2014 van Nelson en mijn alcohol loze dagen zitten erop.
    Nog mijn blog maken en gezellig van het mooie appartement genieten en (spijtig) maar ook deze dag zit er weeral op! Het was 19° maar zonnig en zonder wind dus SUPER!    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Punakaiki, Westcoast, natuurpark

    20 Februari 2017, New Zealand ⋅ ☀️ 21 °C

    Aarde donker buiten maar als ik wakker ben om 6u besluit ik een wandelingetje te gaan maken, nog één uur voor het ontbijt geserveerd wordt en misschien kans op een zonsopgang?
    De zon zag ik niet opkomen maar ik trok prachtige foto's van de mauve en blauwe kleuren aan de Tasmaanse baai even voorbij Nelson.
    Daarna ontbijten en terug naar de kamer of liever gezegd het appartement waar ik helemaal alleen kon over beschikken!
    Alles stond klaar maar ik miste mijn kaft van De Blauwe Vogel met mijn brochures, inkomticketten en het belangrijkste mijn E-ticket. Nog eens rond zoeken en de koffer uitladen en niets te vinden. Toen dacht ik eraan dat gisterenavond bij het uitladen ik een bonk had gehoord en ik ging nog eens terug zoeken EN mijn kaft stond rechtop tussen de kast en het bagagerek! Wat een geluk!
    Rozemarijn had nog geen enkele mail naar huis kunnen sturen en ik nodigde haar uit om het via mijn iPad te doen en daarna deed ik een face-time gesprek met Stefaan en Peggy en daarna met Veerle. Met Dirk werd het een duur telefoongesprek.
    We vertrekken stipt om half negen richting Westport, we nemen de weg door het Kahurangi Nat. Park. Een bosrijke omgeving en normaal een tweebaansweg met weinig verkeer, maar nu een drukke weg want door de aardbeving verleden jaar is een groot deel van de hoofdweg afgesloten. De trucks met hout rijden ons scheerlings voorbij want het is een smalle bochtige weg door de Southern Alps die heel NZ doorsnijdt. Zo'n beetje als de Rocky Mountain in de VS.
    Het is moeilijk om foto's te maken en het is bewolkt dus geniet ik zo van het landschap.
    Na de koffie/plas pauze in Munchinson, waar we de raad kregen inkopen te doen voor onze lunch die zou bestaan uit een picknick, reden we een hele tijd door het woud dat voornamelijk bestaat uit beetchtrees, een soort bomen dat bij ons niet voorkomt. Om de 3 a 5 jaar bloeien die allemaal tegelijk en dan zijn er enorm veel zaden die aanleiding kunnen geven tot een muizenplaag, deze dieren kwamen hier vroeger niet voor en toen hadden de vogels het genot van de overvloed aan zaden. Voor ons lijkt het een beetje op de Ardennen met al die grondvarens en in de hoogte de dennen.
    Aan Cape Foulwind stopten we voor een bezoek aan de NZ robben. Het was een mooie wandeling en je zou er zo voorbij lopen want zij hebben dezelfde kleur als de rotsen waar ze op liggen. Vivianne had ze zelfs niet gezien. Er liepen ook weka's rond die lijken op een kiwi maar met korte snavel.
    De kolonisatie van NZ is eigenlijk begonnen door de robbenjagers die hier maar de dieren uit te kiezen hadden rond 1792 want aan de westkust, hier dus, lag het er vol van. Het liep zo uit de hand dat tegen het einde van de 19e eeuw de dieren hier niet meer voorkwamen!
    Het duurde tot 1992 toen de eerste rob hier aankwam en een jong wierp dat er terug robben gesignaleerd werden, deze groeien uit tot een nieuwe kolonie.
    De walkway liep nog veel verder en na de eerste regendruppels toen we de bus verlieten werd het nog mooi weer om even op het gras te zitten om van het uitzicht te genieten.
    Terug naar de bus om onze picknick op te halen en ik zette mij op de grond in de schaduw want de zon prikte op mijn huid. Nochtans had ik mij ingesmeerd met zonnecrème en een sterk anti-muggenspray want Jani verwittigde ons dat de zandvlooien en kleine vliegjes pijnlijke steken geven.
    Daarna reden we langs de coast road zoals het woord zegt langs de kust, die mij aan Californië Hw 1 deed denken, met rotsen en mooie grote golven. De weg naar Punakaiki omarmt de kust en biedt spectaculaire uitzichten op de wilde kustlijn, de ongerepte stranden en de onstuimige Tasmaanse Zee.
    Punakaiki is een klein stuk en het middelpunt van het Paparoa Nationaal Park, gekend om zijn pannenkoek vormige rotsen.
    De pancake Rocks van gelaagde kalksteen doen wel denken aan een stapel versteende pannenkoeken, ze ontstonden door vele vulkanische uitbarstingen die iedere keer een dun laagje steen boven op de vorige laag legden. Omdat de stenen niet dezelfde hardheid hebben worden de zachte gedeeltes weggespoeld tot er zelfs gaten ontstaan waardoor de woeste golven met volle kracht het water door de blowholes omhoog spuit.
    Hier zag ik ook een koppeltje Jan van Gents, prachtige vogels.
    Nog een klein stukje rijden en we kwamen aan ons hotel helemaal tegen de kust op, in hout gebouwd zodat iedere kamer frontaal zeezicht heeft!
    We kwamen aan om 5 u en ik ben niet meer gaan wandelen, veel te mooi zicht en eindelijk tijd om wat rustig te lezen en te zonnen! De temperatuur liep op tot 27° in de schaduw op het terras.
    Tegen half negen de zonsondergang die zeer mooi was, zoals elke geslaagde zonsondergang.
    Nog even TV kijken en mijn oogjes vielen toe, ik liet het gordijn open en hoorde de bulderende zee!    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Langs de westkust naar Fox Glacier

    21 Februari 2017, New Zealand ⋅ ⛅ 2 °C

    Damm, nu sliep ik eens door en dan wekt mijn wekker me weer op om 6u. Eigen schuld knopje ingedrukt.
    Nog even woelen en draaien en toch maar opgestaan. Beslissen welke kledij in en uit de koffer moet is een beetje nadenken: Gletsjer = ijs = koud of Nieuw Zeelandse zomer = warm ??
    Wintervestje toch maar mee en gesloten schoenen want ik zou niet graag aan het ijs plakken met mijn blote voeten in de sandalen ;-)
    Dan ga ik wandelen op het strand om het hout eens van dichtbij te bekijken, het lijkt de kust van Oregon wel. Ik merk hier en daar wat plastiek maar toen het echt wel een groot stuk was kon ik mij niet bedwingen en nam mijn plastiek tasje, dat ik altijd bij heb, en begon het al wandelend op te rapen. Het werd een hele zak vol plastiek!
    Na 't ontbijt, dat voor mij heel belangrijk is want ik had nog niet veel echte maaltijden buiten het ontbijt, vertrokken we richting Greymouth. Volgens het programma hadden we daar moeten overnachten maar in het NP Paparoa was een fantastische natuurervaring.
    Langs de weg staan afsluitingen om de pinguïns te beletten de straat over te steken, maar nu zijn ze er niet, ze overwinteren hier en nu is het zomer.
    Er staan ook borden om niet over snails, huisjesslakken, te rijden maar ik weet niet hoe je die eventueel kan vermijden.
    Ook de schapen hebben voorrang op alle verkeer, als je een schaap niet kan vermijden moet je het mischeeps raken, het gaat dan onder je auto met de minste schade aan de wagen het schaap is wel dood natuurlijk. Als ge het tracht te ontwijken kan je gekatapulteerd worden en is de schade aan de auto veel erger en het schaap is evengoed dood.
    Elk schaap heeft een oormerk met de naam van de eigenaar en ieder jaar een andere kleur. Als je dus een schaap doodrijdt dan neem je het oormerk en ga je de schade aan de schapenboer betalen gewoonlijk tussen de 50 en de 100 NZ$.
    Na 3/4 u rijden we door Greymouth en ik ben blij dat we hier niet overnacht hebben!
    Daarna wordt er gestopt in Hokatika waar we een groensteen slijperij bezoeken, het lijkt op jade maar is nog harder. In Maori wordt het Pounamu genoemd en alle Pounamu is eigendom van de Maori.
    Meestal wordt er symbolisch snijwerk van gemaakt. Het is vrij duur maar hier ben je zeker het echte Pounamu te kopen want er is veel namaak. Er zijn verschillende schakeringen in kleur maar aan de kleur hangt geen meerprijs aan het is zuiver kwestie van goesting!
    Ik kocht twee sleutelhangers die ik later zelf kan omvormen tot hangertjes.
    Daarna wandelde ik door het stadje en zag een Kiwi center en ik stapte binnen en vroeg of het gegarandeerd was dat ik een levende kiwi zou zien want ik had maar een kwartiertje tijd.
    Het kostte mij 13 NZ$ maar ik zag er één bewegen, ondanks het verbod op fotograferen nam in met de iPhone toch stiekem een foto zonder het diertje te storen, ik was helemaal alleen want de kiwi is heel schuw en zit in het donker.
    Na het vrije stadsbezoek reden we verder langs de kust en we reden door Ross een vroeger goudstadje waar de grootste goudklomp gevonden werd van 2,8 kg!
    We kregen een lange uitleg over het goud, hoe men het vind en dat het de redding was van de arme kolonie Nieuw Zeeland.
    Als we de kust verlaten rijden we door het gematigde regenwoud, het Kapuhani Scenic Reserve, op weg naar de Frans Jozef gletsjer township die we gaan opzoeken.
    We zien al enkele helder ijsblauw gekleurde riviertjes, gevormd door het smeltwater van de
    gletsjer(s), deze kleur wordt zo mooi door de mica die in de door de gletsjer verbrijzelde stenen zit. Aan de gletsjer zelf ziet dat smeltwater er nog wat grijzig uit want het sediment moet nog bezinken.
    We krijgen anderhalf uur vrij om te lunchen en het is vrij druk omdat het erg regent, dus zoek ik aan ander restaurantje uit dan de meeste mensen van de bus.
    Ik wandel verder naar BleuICE daar is niet veel volk en ik neem een Monteith pale ale en een portie BBQ ribbetjes met coleslaw en Amerikaanse dikke frieten. Het duurt wel lang maar dat vind ik niet erg want het regent verschrikkelijk.
    Als ik het restaurant verlaat denk ik nog 45' tijd te hebben om naar de bus te gaan, maar ik hoor Rita mijn naam roepen en blijkt dat men al naar mij aan 't zoeken is want ik had mij in tijd vergist.
    Ttz ik dacht dat het één uur was maar het was al twee uur ! Niet mijn uurwerk maar in mijn hoofd had ik mij vergist.
    We reden uiteindelijk door naar Fox glacier township, we hadden juist tijd om vlug onze koffers in de kamers te zetten en om 3 u vertrokken we voor een tocht naar de gletsjer.
    Het is een half uur stappen voornamelijk door de morene, de afgesleten keien die de gletsjer achterlaat. De gletsjer zelf was nog redelijk ver weg en grijs, als je hem van onderen ziet valt het wat tegen. Maar als het weer meezit gaan we met een helikopter erover vliegen. Vandaag hadden we te slecht weer om te vliegen, teveel laaghangende wolken en regen.
    Terug aan het hotel zoek ik een kleine supermarkt op om eten te kopen, een broodje en wat fruit op de kamer en met de voeten zo hoog mogelijk want nu voel ik het klimmen in mijn achillespees.
    Een Thai chi verwijdert de algemene stijfheid uit mijn pezen en ik val al vlug in slaap.    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Wanaka meer

    22 Februari 2017, New Zealand ⋅ ☀️ 28 °C

    Al degenen die mee gingen helikopteren hebben slecht geslapen. Regelmatig wakker, sakkeren op de regen en terug proberen te slapen. Dus de helikoptervlucht ging niet door, jammer want dat zou een ander zicht gegeven hebben op de gletsjer, de positieve kant is dat we 300 NZ$ hebben bespaard.
    Bij het inpakken besluit ik mijn wandelschoenen toch maar weg te werpen, de geur is niet te houden, het verhogen van de hiel met een lederen stuk was geen goed idee, de geur blijft erin en nu ruiken/stinken ze verduft.
    Vandaag staat er een lange rit op het programma door het regenwoud, over de Alps en naast verschillende meren tot in Queenstown.
    Spijtig dat de ramen bedruppeld zijn, voor de foto's, maar het genieten van het landschap is er voor mij niet minder om.
    Aan ship wreck creeck gaan we een wandeling maken, ondanks de regen stappen er, zo'n 20 personen van de 25 waaruit onze groep bestaat, uit.
    We doen de Swamp Forest Walk een 20', Jani zei dat ze deze wandeling nog nooit op 20' gedaan hadden. Maar ondanks de vele foto's stops om de prachtige groene bebossing te trekken waren we deze keer wel op 20' terug, wegens de regen word er veel rapper gestapt!
    Eer we allemaal ons natte plunje uit hebben zijn we aan het Haast info center om een plasje te doen. Er hangen regenjassen zoals degene die ik heb en ik kan niet nalaten er een te kopen in aquamarijn, een van mijn lievelingskleuren. Hij blijkt te weinig geprijsd te zijn en zo doe ik nog een koopje!
    Weer eindeloos door de regen tot we aan de Haast pass de bergen oversteken, het is een hoogte van 563m. De eerste die de bergen over stak was Cameron maar hij werd niet geloofd, 20 j later deed Haast het nog eens over en die werd wel geloofd en daarom heet hij dus Haast pass. Nog later bleek dat Cameron wel die pass gedaan had want men vond de kruitbeugel van zijn musket voorbij de pass terug!
    Voor de lunch stopten we aan een café dat er echt op voorzien was om veel volk, op korte tijd te serveren. Wij zouden het een snelservice restaurant noemen. Alle eten was vers en ter plaatse met verse producten bereid. Ik koos voor fish and chips maar het had evengoed verse soep of quiche kunnen zijn.
    Nog een ijsje als dessert, ik betaalde aan de kassa en kreeg een bonnetje dat ik na mijn hoofdgerecht kon afgeven voor het ijsje, ik dacht twee bollen dus ik vroeg een double en kreeg vier bollen: 2 bananaberry en 2 licorice, dat is Hollandse drop smaak.
    Eens we de Alp door waren werd het weer prachtig, zonnig en warm.
    Langs het Wanaka meer en daarna het Hawea meer beide gletsjer meren die meer dan 400 m diep zouden zijn dus onder de zeespiegel. Zij worden gevoed met het water van de gletsjers die hogerop liggen. Tegenwoordig wordt de waterspiegel hoog gehouden door het verhogen van de morene de natuurlijke stenenwal die achterbleef na het terugtrekken van de gletsjers.
    Het waren weer Postcard foto's. We reden door de fruitstreek waar het vroegere steenfruit stilaan
    vervangen word door druiven.
    Even voor Queenstown stoppen we aan de Kawarua bridge waar Nick gaat bunge jumpen, niemand anders durfde het aan. Toen hij terugkwam zou hij het onmiddellijk terug doen zei hij. 195 NZ$ is wel veel geld voor 1,5 min. fun.
    Als we kort daarna Queenstown bereiken blijkt dat we in twee groepen verdeeld zijn over twee verschillende hotels. Het is spijtig dat ze ieder aan een andere kant van Queenstown liggen.
    Eens op de kamer ga ik zonnen tot de zon achter de berg verdwijnt. Dan een beauty checkup en als ik daarna nog een broodje ga eten kom ik in gesprek met een Nederlander die eerst jaren in Zuid Africa gewoond heeft en nu naar Nieuw Zeeland geëmigreerd is. We hebben het uitgebreid over de onveiligheid en de corruptie over heel Afrika.
    Terug op de kamer vallen mijn oogjes gauw toe!    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Queenstown

    23 Februari 2017, New Zealand ⋅ ⛅ 28 °C

    We vertrekken eerst naar de Botanische tuin van Queenstown.
    Een mooie parkachtige tuin met allemaal exoten, bomen van het noordelijk halfrond. Voor ons dus de eiken, beuken en sparren en ook mooi uitgegroeide sequoia's.
    Jani stuurde ons eerst in de verkeerde richting en toen we verspreid waren moest ze ons allemaal terug zoeken om de juiste weg te nemen. Het gevolg was dat ze ons nogal geagiteerd naar de bus geleide in sneltempo, natuurlijk lukt dat niet in een onbekende omgeving waar iedereen foto's wil nemen!
    Er waren een 10-tal mensen ingeschreven voor de jetski boottocht dus dat was ons volgend stoppunt.
    Ik stond op een uitkijk plateau en een man zei dat ik ze beter kon zien aan het draaipunt aan de andere kant, hij duidde goed aan hoe ik moest wandelen. Inderdaad aan het morningstar beach zag ik de jetfoils goed maar ik kon niet zien wie erin zat, toen er zo drie boten gepasseerd waren ging ik toch maar terug want het zou in totaal maar een uurtje duren. Toen ik anderen tegenkwam bleken ze nog niet vertrokken te zijn, k had wat langer op het kleine strandje kunnen blijven het was er rustig en nog net een beetje zon.
    De rit terug was heel geanimeerd met al die indrukken.
    De kabelbaan naar Bob's pieck was 450 m en duurde 1/2 minuut.
    Boven had je een mooi panoramisch zicht op Queenstown. Wakatipu lake en de omgeving. Je kon nog een eind hoger waar alle sporten vertrokken: rodelen, parasailing, mountain biking naar beneden en dan ben ik er misschien nog vergeten.
    Vanaf daar waren we vrij en konden we met ons ticket terug naar beneden of lunchen boven wat we zelf wilden. Ik wandelde door het stadje maar dat was een typisch sport stadje met heel veel luxe zaken en sport uitrustingen. Het is hier altijd hoogseizoen in de zomer wandelen en biken, in de winter skiën.
    Af en toe kwam ik een bekende tegen en wandelde dan even mee om daarna een winkel in te duiken of een andere richting in te slaan.
    Langs de boorden van het meer was een gezellige wandelweg aangelegd weg van verkeer en zo wandelde ik terug naar het hotel.
    By the way the sun was shining all day!
    Aan het rond punt moest ik naar boven want ons hotel ligt in Fernhill.
    Ik zag een mooie steile wandelweg maar toen ik boven was was ik helemaal de richting kwijting heb een uur rondgelopen, en het is daar steil, op het kaartje met hotelbadge stond geen naam of adres dus ik kon geen kanten uit om hulp te vragen of evt te telefoneren.
    Uiteindelijk kon een mevrouw met een hondje, dus een bewoonster mij de juiste richting aanwijzen op mijn summiere aanknopingspunten!
    Bloedrood en hevig zwetend kwam ik aan, een goede douche en met mijn boek in de schaduw bracht me weer op positieven en ik kon tegen 7 u naar de bar gaan voor happy hour, mijn biertje kostte dan maar halve prijs dus 4NZ$.
    Voor de zonsondergang moet ik terugkeren want daarvoor was het te vroeg.
    Daarna waagde ik mij aan het fruit dat ik gisteren kocht de Kiwano.
    De Kiwano wordt ook wel de gehoorde meloen genoemd en is een combinatie tussen een soort meloen en komkommer uit Nieuw Zeeland. De fijne vrucht ziet er van de buitenkant nog best smakelijk uit, maar zodra je hem opensnijdt wordt het een wirwar aan verschillende groene pitten die ook nog eens verkleurd lijken te zijn.
    Het was niet lekker! Flauw en niets anders dan pitten.
    Ik at een broodje met Sweet Thai Chilli tuna, ik stond in brand en de koffie verhitte het precies nog erger!
    Dan wordt het weer inpakken en zien dat ik alles nog in één koffer krijg ;-)
    Om half negen terug naar de eetzaal voor de zonsondergang!
    I    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Milford Sound en Glimwormen in Te Anau

    24 Februari 2017, New Zealand ⋅ ⛅ 20 °C

    Om 4,40u wakker, ik ging even buiten om te voelen of het echt zo'n koude nachten zijn als men op de bus vertelde en ik zag een schitterende sterrenhemel!
    Even iets aanschieten en weer naar ons prachtig uitzicht op het terras van het restaurant. En het was schitterend zo'n sterrenhemel heb ik in jaren niet meer gezien.
    Het nadeel was dat ik klaar wakker was en dus niet meer geslapen heb tot de wekker om 6.30u afliep!
    In alle geval heel mijn koffer is prima gepakt en er kan nog wel een souveniertje bij ;-)
    Met spijt verlaat ik dit prima hotel om met de bus naar Te A(a)nau te rijden, zo wordt het uitgesproken met een lange aa.
    We rijden terug de Alps over en hier in de uitlopers van de bergen zijn ook de merinosschapen met hun dikke vacht en lange fijne wol. Zij kunnen niet goed tegen de warmte en natte weiden. Hun wol wordt gedeeltelijk hier in NZ gebruikt maar de fijnste wol gaat naar Italië voor kleding.
    We rijden helemaal langs het Wakatipu meer terug om dan af te slaan naar Te Anau waar we na twee uur een koffiestop houden.
    Volgens de geschreven reisgids doen we de spectaculairste route via Fiordland die door Rudyard Kipling omschreven werd als het achtste wereldwonder!
    De 14 fjorden in het Nationaal Park Fiordland reiken diep in de wouden van de bergketen, de Alps weet je nog.
    Voorbij Te Anau waar we even een koffie/shop pauze krijgen gaan we de weg op naar Milford Sound, we stoppen voor een fotoshoot aan Mirror Lake en het is daar wondermooi de gespiegelde bergen in het glasheldere water!
    10' later een echte plaspauze aan Knob's place maar we krijgen het verbod om ons fototoestel mee te nemen want de tijd dringt om onze boot te halen. Kenneth rijdt als gek (wel veilig) door de bochten want we klimmen nogal wat.
    We begonnen op 200m in Queenstown en we moeten naar 1100m om daar de tunnel door te gaan naar Milford Sound!
    We stopten nog aan Monkey creeck niet omdat er apen zitten maar omdat er een hond verdronk die monkey heette.
    Aan de tunnel was het even spannend want we mochten er welgeteld één minuut uit, want het is enkele richting en dus beurtelings rijden, toen de bus wou vertrekken was Hendrik nog niet opgestapt en we riepen heel hard STOP. Kenneth (de chauffeur) zei dat Jani niet meer moest tellen want dat we hard genoeg riepen als er iemand niet is. Ja, dat gebeurt pas als je elkaar begint te kennen.
    Daarna terug naar beneden via een kronkelweg die even druk bereden was want er was juist een boot aangekomen.
    Om kwart voor twee vertrekken we voor een rondvaart van 2u tot aan de Tasmaanse Zee en terug.
    De Milford Sound zou eigenlijk Milford Fjord moeten zijn, maar omdat de bovenste meters water regenwater is en zoet en pas daaronder zout water kan men bij ontdekking gedacht hebben dat dit een meer was!?
    Het is een UNESCO werelderfgoed, de bomen op de steile wanden houden zich met hun wortels vast in een mengeling van mos en zand en regelmatig schuiven ze van de rotsen af, dit is normaal en geeft verjonging aan het 'woud' op de hellingen.
    Dit is het natste gebied van NZ en er valt regen die gemeten wordt in meters en niet in millimeters zoals gewoonlijk. MAAR vandaag hadden we geluk en was het zonnig en droog!
    We worden verwend en krijgen een buffet lunch aan boord met o.a. Groen mosselen, ze smaken een beetje raar! Daarna, we zijn dan al halfweg, gaat iedereen naar de dekken om van de omgeving te genieten. Het is onbeschrijfelijk mooi maar, zoals gewoonlijk op een boot vrij winderig, wie geen vestje bij had ging algauw terug naar binnen.
    Roos, Patrick en ikzelf hadden postgevat op het anker zodat we wat hoger stonden maar toen we aan een waterval kwamen ging de schipper er zo dicht bij dat we een douche kregen en we moesten schuilen!
    Na het debarkeren was iedereen al gauw op de bus en reden we in een colonne van bussen terug over de Southern Alps naar Te Anau.
    De Alps zijn de breuklijn tussen de Indo-Australische aardplaat en de Pacific aardplaat, wetenschappelijk noemt men dit de Alpine Fault.
    Na een half uurtje rijden zijn er velen in een dutje gesukkeld want al die opwinding en ervaringen zijn toch vermoeiend.
    In Te Anau hebben we juist 20' om onze kamer te vinden en evt eens te plassen want we vertrekken direct naar het stadje zelf omdat iedereen de gelegenheid zou hebben om een hapje te eten. Ik at 's middags genoeg en heb voldoende aan een stukje Brie en een banaan die ik nog had van eerdere picknick.
    Om 7u vertrok de boot over het Ti Anau meer naar de grot waar er veel glimwormen zijn, 't was wel een eind varen en op de catamaran gaat het snel maar is het ook koud, ik was blij omdat mijn nieuwe jas nog in de bus lag want de rode zat in de koffer.
    Door de grot loopt een riviertje en het was er enorm kabaal, terwijl van ons gevraagd werd om stil te zijn! Maar dat bleek eerder voor de gidsen en de medereizigers te zijn dan voor de glimwormen.
    Er waren een heleboel lichtjes, het leek wat op een sterrenhemel, en je mocht en kon ze niet fotograferen. Een beetje een achterhaald verbod want met de celphone of zonder flash hebben de diertjes er toch geen last van zou ik denken.
    Nog even een koude terugtocht maar met een mooie zonsondergang en in het donker te voet naar het hotel, degenen die wilden, de anderen gingen nog een pint pakken.    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Dunedin en Wild Life Cruise

    25 Februari 2017, New Zealand ⋅ ⛅ 18 °C

    Als we opstaan regent het en onze hoop op beter weer wordt de kop ingedrukt wegens de showers in Dunedin.
    Jani legt ons het onderwijs systeem uit een beetje: als bij ons.
    Het verzekering systeem is ingewikkeld, er is een publiek systeem waarbij je wel geholpen wordt maar je komt op een wachtlijst en het is dan gratis en zo goedkoop mogelijk dus je geneest wel maar het kan wel behoorlijk pijnlijk zijn want men gebruikt niet altijd de beste middelen.
    Maar je kan er ook een persoonlijke verzekering bijnemen, voor een full option betaalt Jani 1.100 NZ$ voor 2 personen per MAAND.
    Als belasting betaalt men tussen 18 en 35% en het gemiddelde loon is 48.000 NZ$ per jaar.
    De btw was 12,5% op alles, na de grote aardbeving in Christchurch in 2011 werd dit 15%.
    Er is een vast pensioen voor iedereen en dat is 600NZ$ per WEEK. (bij nazicht van dit bedrag op internet blijkt het 285 NZ$ voor alleenstaande en 440NZ$ per koppel netto te zijn)
    Het vroegere loon heeft geen invloed op het pensioenbedrag, je moet zelf sparen om je levensstandaard te behouden na je 65j. Als je langer werkt dan je 65j dan wordt er extra afgehouden van het genoemde bedrag.
    Sinds kort is er een verplichte bijkomende verzekering voor werknemers de 'Kiwisaver' je betaald 4% van je loon en je werkgever ook 4% en dit word later je bijpassend pensioen.
    We rijden anderhalf uur naar Gore voor de toilet stop, in de regen. Dus maar ineens terug bus op voor weer anderhalf uur om te stoppen in Peggydale voor de lunch, we zullen dan wat langer tijd krijgen belooft Jani.
    De weg die we volgen noemt men de Clinton-Gore highway, naar de oud president en vice-president van VS.
    Kenneth, the driver, zei dat er gelukkig nog geen Trump-Pence HW bestaat!
    We rijden een uurtje verder dan ook door het stadje Clinton.
    Het is hier het platte land dus allemaal landbouw en veeteelt.
    Er zijn ook hertenfarms en daarvan is de geschiedenis wel interessant.
    In de jaren 1880, ongeveer, had men het lumineuze om Europese herten over te laten komen om op te kunnen jagen, maar deze dieren trokken zich terug in de bergen en onherbergzaam gebied. Na enkele jaren waren deze dieren een echte plaag want zij hadden geen natuurlijke vijanden. Men begon premies uit te loven voor iedere hertenstaart, omdat de herten in de bossen en in moeilijk bereikbaar gebied leefden liet men de karkassen gewoon ter plaatse. Toen tijdens de WW I bijna de hele jonge mannelijke bevolking opgeroepen was ging het herten bestand weer omhoog dus na de oorlog werden er beroepsjagers ingezet want die konden juister gericht schieten. Toen er met de crisis in de jaren 1930 al eens een stuk wild mee naar de bewoonde wereld kwam, door de armoede was dit goedkoop eten, bleek dat dit lekker was en dat daar geld mee verdiend kon worden en men haalde enkele dieren naar de farms en zo ontstonden echte hertenfarms.
    Onze lunch konden we nemen in Peggydale, weer allemaal vers maar het duurde weer enorm lang eer we onze maaltijd hadden. Zij verkochten cereal bars: zelfgemaakt dus heeeel lekker en geen toegevoegde substanties. Er was ook een souveniershop met de meest uitgebreide keuze!
    Na de lunch een dutje op de bus en we waren in Dunedin.
    Deze stad, Dunedin is een kopie van Edinburgh, qua stratenplan en zelfs straatnamen. Dit is zo geconcipieerd omdat het gemakkelijker zou zijn voor immigranten uit Schotland om zich thuis te voelen. De letterlijke vertaling van beiden is 'burcht van Eden'.
    Even door de stad voor de meeste bezienswaardigheden en we stappen uit aan de steilste straat ter wereld! De Baldwinstreet en inderdaad deze is nog steiler dan de bekende straat in San Francisco, het is wel een straat rechtdoor maar de helling is 38 graden.
    Ik heb er een certificaat van en een ansichtkaart. Daarna reden we terug, via het station dat ik zeker wil zien van dichtbij, naar het hotel om de koffers op de kamer te zetten en direct terug de bus in om een wildlife cruise te doen met de Monarch.
    Eerst een woordje over ons hotel: we liggen echt in het centrum van Dunedin in een gerestaureerd hotel. Het hotel werd gebouwd in 1862 op het hoogtepunt van de gold rush. Het heeft een Victoriaanse bouwstijl en is gebruikt door de high society en adel van Brittannië. De prince of Wales heeft hier inscripties gemaakt en de nieuwe (goud)rijken maakten grote sier.
    Nu is het volledig gerestaureerd maar er zit veel verschil in de kamers, mijn kamer is OK maar er zijn er grotere en ook mini kamertjes, met mijn zogezegde éénpersoonskamer heb ik dus geluk!
    Dan de wildlife cruise, we reden eerst 45' langs de kust van Otago Peninsula tot we aan de boot kwamen. Onze tocht gaat over de Otago Harbor een 20 km lange ondiepe fjord. De Monarch was een vrij kleine boot waar we meteen een verrekijker kregen en een dikke jas tegen de kou. Ik had dus een T-shirt, een golfje, mijn sportregenjas en de dikke jas van de Monarch aan! En toch was ik versteven van de kou toen we terug waren. Maar het was het waard, we zagen zeeleeuwen, zeehonden, sterns, verschillende soorten albatrossen en de Dunedin Shag die maar juist erkend was als een eigen soort, maar ik weet de Nederlandse benaming niet.
    De terugrit leek zoals gewoonlijk korter dan de heenrit en toen we terug in het hotel kwamen was mijn eerste werk een warme thee maken en sokjes zoeken om warme voeten te krijgen, daarna ga ik op wandel in de stad. Het regent nog stilletjes en vandaag was het slechts 13 graden.
    Om 9u was ik terug. Ik bezocht de Octagon, een achthoekig plein dat het middelpunt van de stad is. Het stadhuis de eerste prebetheraanse kerk, het prachtige station en wandelde via een countdown supermarkt waar ik wat fruit en een stukje kaas kocht en dan naar het hotel om de blog af te maken en te eindigen met Thai chi.    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Mouraki Boulders & Oamaru

    26 Februari 2017, New Zealand ⋅ ☀️ 13 °C

    Ondanks het vele spuiten met anti muggenmelk wordt ik geplaagd door de steken van de zandmuggen! En eens je begint te krabben is het hek van de dam. Vooral mijn voeten en handen zijn geteisterd. Het lijkt of er vlooien in bed zitten.
    Dit is een klasse hotel maar zoals dikwijls in oude historische gebouwen moet je de onpraktische zaken erbij nemen. Er zijn zoveel trappen en gangetjes dat ik bijna verloren liep, verkeerde afslag en ik zat aan de andere kant, dus terug helemaal naar beneden en opnieuw met de juiste trap naar boven.
    Na 't ontbijt heb ik nog ruim de tijd om even TV te zien want deze reis vertrekken we meestal om 9u en dat is relaxing. Ik heb al andere uren gehad tot zelfs half zeven in de ochtend!
    We rijden langs de kust maar we zien de Pacific niet echt, er zijn kleine dorpjes die nog overblijven van de walvisverwerking. Toen in de 18e eeuw de eerste settlets hier kwamen waren de walvissen hier nog in overvloed aanwezig. Ze werden gevangen met grote kano's en aan land gesleept om verwerkt te worden. De Maori's gebruikten het hele dier van kop tot staart maar de nieuwe inwijkelingen alleen de delen die konden verkocht worden, de baleinen voor de (mode)industrie, een bepaalde klier voor de parfum industrie, de traan voor de geneeskunde en de blubber o.a. voor kaarsen.
    Regelmatig passeren we zo'n dorpje en Jani noemt dat lintbebouwing, ja dan is ze in België nog niet geweest!
    De Moeraki Boulders die we op strand zagen zijn een beetje zoals parels ontstaan. Dus eerst een organisch item waarop de natuur sedimenten rond maakt die verharden tot stenen en door het slijpen en draaien op de bodem door het water rond geworden, dit is een proces van millennia.
    Hier vind ik ook heel kleine kreukeltjes met een blauwe kleuring zoals de Paua schelp.
    Deze grote schelp kan je kopen doorheen heel NZ, dit uniek schelpdier komt alleen voor in de schone kustwateren van Zuidelijk Nieuw Zeeland. De Paua wordt beschermd door middel van vangstquota voor aangewezen gebieden. Het is een eetbaar schelpdier en wordt als plaatselijke delicatesse beschouwd, ik heb het zelf nog niet op de kaart zien staan. Paua is een eenschalig dier dat tot 20cm groot kan worden. De Maori's gebruiken het al eeuwenlang om de ogen van hun houtsnijwerken te benadrukken.
    Ze zijn zeer mooi en overal verschillend geprijsd, met gepolierde buitenkant zijn de duurste er zijn ook half gepolierde dan zie je de ruwe buitenkant en ook niet gepolierde die zijn iets goedkoper, je ziet dan alleen de mooie binnenkant, die vind ik dan weer het natuurlijkst.
    Een aantal km verder stoppen we in Oamaru, hier staan meer oude gebouwen dan waar dan ook in NZ. Deze mooie rijkversierde bouwwerken werden opgetrokken met de plaatselijk gedolven roomwitte kalksteen die bekend staat als de Oamaru-steen. Net zoals de fraaie Franse kalksteen is deze erg poreus en wordt hij grijs door de jaren heen. Men heeft al zoveel mogelijk gebouwen opgeknapt en er een beschermende laag op aangebracht.
    Er is een heel oud snoepwinkeltje en daar vraag ik wat hokey poky is want die naam zie je op veel lekkernijen zoals ijsroom, koekjes en chocolade, het is een typische Nieuw Zeelandse smaak die lijkt op butterscotch, ik kocht een hokey poky candybar en die is lekker maar keihard en een echte tandenplakker!
    Dan moeten we even doorbijten want er is nog 300km te overbruggen naar Christchurch, wel met een korte toiletstop.
    Jani legt ons nog uit dat de zon net als bij ons opkomt in het Oosten en ondergaat in het Westen maar op de middag staat ze in het Noorden en niet in het Zuiden! De eerste Europeanen die hier een huis bouwden zetten hun huis in de verkeerde richting dus zuid gericht.
    Vandaag zou dat niets geven want het is bewolkt en het landschap hier is niet echt inspirerend.
    Als we om 4u Christchurch binnenrijden is het terug aan het regenen. Eerst de buitenwijken door waar veel nieuwe huizen staan van de mensen wiens huis verwoest was in 2011 daarna een baan zoals je in Hasselt ziet met grote magazijnen en winkels en een vierbaansweg, voorheen waren het tweebaanswegen.
    We hebben juist de tijd om ons op te frissen want we worden terug verwacht om 5,30u voor een gezamenlijk glas wijn geoffreerd door Jules die morgen 65j wordt. Daarna worden we opgehaald door inwoners van Christchurch voor een maaltijd bij hen thuis. De bus is verdeeld in 5 groepen dus 5 gezinnen ontvangen ons.
    Janine, Jonny, Willy en ik gingen met Neil Fergusson mee.
    Het was een vriendelijke en ongedwongen ontvangst, zij waren psychologen in pensioen met drie gehuwde kinderen en enkele kleinkinderen. Hun zeer modern huis was geraakt door de aardbeving in april 2011 maar zij konden het pas volledig herstellen in 2015 door problemen met de verzekering. Er werd over van alles gepraat van reizen tot immigranten en van Trump tot Australië. De avond was al snel om en tegen half tien werden we terug aan het hotel afgezet!
    Ik heb geen zin meer om te rommelen in mijn koffer en ga met mijn tablet naar bed om de blog te maken.    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Christchurch

    27 Februari 2017, New Zealand ⋅ 🌙 14 °C

    Het praten over mijn job bij Neil bracht veel herinneringen naar boven en ik sliep heel slecht! Maar het waren goede herinneringen.
    Omdat ik zoals gewoonlijk vroeg wakker ben pak ik mijn koffer en ga wandelen in het Hagley park, na een uurtje ga ik terug om uitgebreid te ontbijten want het zal even duren eer we een maaltijd krijgen in het vliegtuig.
    Om 10 u verlaten we het hotel om afgezet te worden aan het museum en de botanische tuin, na een sight seeing zodat we weten wat we in onze vrije tijd kunnen gaan bezichtigen.
    De aardbeving in 2011 was zeer zwaar, van de 100.000 huizen hadden er 80.000 schade. Als ze onherstelbaar waren werden ze afgebroken en de particuliere terug opgebouwd volgens de nieuwe strenge aardbeving bestendige regels.
    Waar officiële gebouwen stonden die niet hersteld konden worden zijn (voorlopig?) parkjes aangelegd. Voor de voorlopig onherstelbare kathedraal, vnl wegens politieke onwil, is er een kartonnen kathedraal gemaakt voor 7000 mensen die gemaakt is met 98 kartonnen buizen waarvan er enkele 20 m lang zijn. Het gebouw is ontworpen door de Japanse architect Shigeru Ban en zou een halve eeuw kunnen meegaan.
    Ik ga naar de houten kerk die weinig schade ondervond en daarna naar de memoriam wall die pas verleden week geopend werd. Nog een wandeling in de botanische tuin dan heb ik nog een uurtje in het interessante museum en om kwart vóór twee en verzamelen we om naar het Antartic Center te gaan dat dicht bij de luchthaven ligt. Hier bezorgd de NZ air maatschappij de bevoorrading van drie basissen op Antarctica, voor NZ, de VS en Italië. We krijgen een zomerstorm over ons heen, gesimuleerd natuurlijk, in de ruimte is het -8° en er ligt echte sneeuw en met windmachines word er afgekoeld tot gevoelstemperatuur -18° behoorlijk koud, gelukkig kregen we extra jassen aan.
    We zien de blue pinguïn de kleinste soort die ze hier voederen, de diertjes hier overleven niet in het wild wegens misvorming bij geboorte of door andere dieren.
    We krijgen nog instructies voor de overstap in Sydney, ttz we landen daar, moeten via de security en dan terug in het vliegtuig naar Dubai. Blijkbaar vertrouwd men de Nieuw Zeelandse security niet. Als het TV programma gezien hebt over de Sydney luchthaven dan let je wel op want ze zijn daar extra streng, vooral op etenswaren of fruit die je zou bij je hebben!
    We worden afgezet aan de luchthaven en Jani blijft bij ons tot aan de passen controle, daar wordt afscheid genomen en tot haar verborgen ergernis krijgt ze va de meeste reizigers nog een afscheidszoen. Nochtans had ze laten horen dat we allemaal de cuddle leeftijd al voorbij waren!
    Voor de vlucht naar Sydney en verder naar Dubai zit ik aan het raam, hopelijk zie ik de opera en/of de Bursj khalifa.
    De vlucht naar Sydney duurt 2,30' en is 2127 km.
    Als we landen in Sydney zie ik inderdaad het operahuis en de zon gaat juist onder het is dan 10,10u voor NZ en pas 8,10u in Sydney, de securety gaat vlot en we wachten bij de international flights op de verdere vlucht. Onze crew wordt veranderd en mogelijk wordt er bijgetankt.    Baca lagi

    Lihat terjemahan
  • MariatcheNieuw-Zeeland, rondreis 2017Pengembara

    Nog een lange terugreis, Sydney,Dubai,NL

    28 Februari 2017, Australia ⋅ ⛅ 21 °C

    Voor de van Sydney naar Dubai moeten we 12.057 km overbruggen en ze duurt 15,50u, uiteindelijk valt het nog mee. We landen om 5u 's nachts plaatselijke tijd, in NZ is het dan 2u 's middags en in België 2u 's nachts!
    Van de Bursj Kalifa zien we niets maar wel veel lichten en vierkanten met huizen in.
    De vlucht van Dubai naar Brussel duurt 5,45 u en bedraagt 5.154 km.
    Eens geland belde ik Dirk op en samen met Peggy kwam hij mij halen. Het was maar 7° en een felle wind, in de drop off zone sta je onbeschut dan voel je het verschil wel.
    In totaal reden we 3000km en hadden we evenveel regendagen als mooie dagen en de temperatuur bleef tussen de 14° en 27° beiden uitzonderlijk koud en uitzonderlijk warm.
    Het was een boeiende reis.    Baca lagi

    Lihat terjemahan
    Tamat perjalanan
    28 Februari 2017
  • 2025© FindPenguins
  • Utama
  • Mengenai kami
  • Penjejakan kumpulan
  • Akhbar
  • Terma
  • Privasi & Cookies
  • Pusat Bantuan
  • Cetakan