Reset search
Nieuw-Zeeland, rondreis 2017Nieuw-Zeeland, rondreis 2017
SatelliteEdit route
A 16-day adventure by Mariatche Read more
  • 17footprints
  • 4countries
  • 16days
  • 97photos
  • 0videos
  • 23.4kkilometers
  • 21.5kkilometers
Follow Calendar Share Bucket list
Date ascending
  • TravelerNieuw-Zeeland, rondreis 2017
    Day 1

    We vertrekken van Schiphol naar Dubai

    February 13, 2017 in the Netherlands ⋅ 🌙 1 °C

    Juist terug van Gran Canaria heb ik een volledige dag om in te pakken, dat is geen probleem.
    Het weer is ongeveer hetzelfde als in Las Palmas de GC 14° tot 26° dus het worden ook min of meer dezelfde kleren. Wassen evt strijken en inpakken.
    Om half één nog een goede steak met frietjes eten en dan naar Zaventem waar we om zes uur bijeenkomen om de bus naar Schiphol te nemen.
    Omdat er niet duidelijk een bijeenkomst plaats was aangegeven stuurde ik Dirk op zoektocht nadat we de auto op P 1 geplaatst hadden.
    Algauw vond hij de bus naast de drop off zone.
    Tegen 16u was iedereen aangekomen en vertrokken we voor een rit van 2,5u naar Schiphol, een rustige rit met een mooie ronde zon boven de nog besneeuwde velden tussen R'dam en A'dam.
    Ik had me nog niet gerealiseerd dat ik in het bezit was van een Eticket en keek een beetje uit naar een vertegenwoordiger van De blauwe vogel. In zo'n grote hall zou het wel hopeloos kunnen zijn, maar toen iedereen al snel de juiste Incheckbalie op de borden had zien staan moest ik gewoon maar volgen.
    Omdat ik alleen ben ging het inchecken vlug en was ik ook al rap door de zeer efficiënte veiligheidscontroles. Het boarden begint om 21.10 dus nog 3u zoek te maken, eerst een hapje eten en dan wat wandelen langs de winkeltjes, het lukt mij wel!
    Tussen haakjes het eten was peperduur en de smooty een beetje zuur!
    Van de vlucht kan ik nog niets meedelen want dat is overnight    Read more

    See translation
  • TravelerNieuw-Zeeland, rondreis 2017
    Day 2

    Dubai

    February 14, 2017 in the United Arab Emirates ⋅ 🌙 22 °C

    Het vliegtuig was een Airbus380 van de maatschappij Emirates.
    Een dubbeldekker, ik weet niet hoeveel mensen er in kunnen maar 't waren er heel veel!
    De boarding begon daarom al als we aan de gate toekwamen, dat was wel handig.
    Ik zat natuurlijk in het middengedeelte van 4 zetels maar de zetels leken breder dan die van de vluchten in Europa.
    We kregen nog een avondmaaltijd maar ik nam liever een dubbele portie drinken, na twee films viel ik in slaap tot we begonnen te landen in Dubai onze tijd was dan half 5.
    Het was daar half 8 en 25• EN het regende. Natuurlijk niets gezien van de omgeving alleen op het schermpje.
    Iedereen moest weer door de security, zelfs de schoenen moesten nu uit en de security man lachte naar mij en zei: hey red shoes (die Spaanse regel van rode schoenen voor vrouwen van lichte zeden) kennen ze in de Arabische landen dus ook!
    De toilet was een Franse dus ging ik maar naar de douches om mij om te kleden voor de lange vlucht. Een 1,5u is niet lang om de transfer te maken en al gauw zaten we terug in het vliegtuig. Als we landen is er weeral een dag voorbij. Deze vlucht zou ongeveer 15 u duren.
    En dat is laaaaaang hoor!
    Een dutje, een film, iets drinken, een dutje, wat lezen in de reisgids, een documentaire.... en dan is er 4 uur voorbij! Dus dat doen we nog eens en nog eens ...
    We krijgen genoeg te drinken en te eten maar je kent de kwaliteit van die vliegtuigmaaltijden.
    Om de drie uur wandel ik eens naar de wc helemaal vooraan en dat is de beweging die ik neem. Naast mij zit links en rechts een reisgenoot en die staan nog minder recht, af en toe babbelen we wat en dan weer terug naar ons schermpje. We kregen inderdaad een tasje van Emirates zoals Stefaan vertelde maar nu moet je een sticker op je hoofdgedeelte van je zetel kleven wanneer ze je wel of niet mogen wakker maken.
    Toen ik halverwege de vlucht naar de wc ging stond er een mand met vers fruit, een lekker banaantje en een cerealreep gingen vlot naar binnen, de bar van de first class people is niet toegankelijk maar ik nam er toch een fototje van, kwestie van afwisseling eens dromen van een Cuba Libre kan geen kwaad    Read more

    See translation
  • TravelerNieuw-Zeeland, rondreis 2017
    Day 3

    Auckland

    February 15, 2017 in New Zealand ⋅ ☁️ 15 °C

    Eens we halfweg zijn lijkt de tijd sneller te gaan, zoals bij een dik boek eens je over de helft bent gaat het vlugger.
    Nog 3 uurtjes te vliegen en we worden gewekt met een ontbijt en dat smaakt nog het best van alle maaltijden.
    Daarna is er een rush op de toiletten want iedereen wil zich opfrissen en dat duurt ook wat langer dan een plasje.
    We landden in Auckland de grootste stad maar niet de hoofdstad van Nieuw Zeeland.
    Alles verloopt vlot, er is wel zware controle op biohazard goederen omdat die de inlandse flora en fauna kunnen overheersen. Zelfs tentharingen en wandelschoenen moet je aangeven. De bagage wordt nog eens extra gecontroleerd, zowel via de X-ray als met een hond.
    Onze vrouwelijke gids, Yani, wachtte ons op aan de uitgang en we moesten lang wachten want twee dames van ons gezelschap moesten uitladen bij de douane, een random check.
    We reden naar mont Eden de hoogste vulkaan van de stad, die gebouwd is op en rond 48 vulkanische cones. De laatste uitbarsting is 800 jaar geleden. Vanop de mont Eden heb je een mooi uitzicht als je naar boven klimt. Dat klimmen was eigenlijk een gewone wandeling die iedereen zou aankunnen maar door Yani's manier van uitleggen gingen maar een tiental mensen naar boven, jammer voor degenen die niet meewandelden.
    Dan naar het War memoriam museum, volgens Yani het beste van NZ. Hier is een hele verdieping aan de Maori gewijd ik bezocht alleen dit gedeelte. En ik kocht mijn pin van een kiwi (de vogel) dan heb ik die al zeker. Op de luchthavens kreeg ik verschillende leuke reacties over de pins op mijn hoed.
    Eindelijk werden we dan naar het hotel gebracht want iedereen snakte naar een douche en frisse kleren. Na anderhalf uur vrije tijd wandelden we naar de Sky Tower de 328m hoge toren die alleen toeristische en vrijetijdsdoeleinden heeft. Wij gingen naar het draaiend restaurant 'Orbit' en het was lekker vooral de verse zalm sprong bijna uit ons bord. Stillaan werd het donker en gingen de lichten buiten aan wat een feeëriek uitzicht geeft. Omdat het tijdsverschil juist 12 u is belde ik om 8u even naar Dirk want daar was het ook 8u maar dan 's morgens.
    Yani bracht ons terug naar het hotel waar waarschijnlijk voor iedereen het bedje wachtte. Tegen dat de blog verstuurd is dan slaat de klok toch 22u.
    Ps.: Ik vergelijk Yani met Albertine van Canada En dat is geen goed teken.    Read more

    See translation
  • TravelerNieuw-Zeeland, rondreis 2017
    Day 4

    Matamata, The Shire

    February 16, 2017 in New Zealand ⋅ 🌧 19 °C

    Goed geslapen maar dikwijls wakker geweest, net zoals Yani voorspelde om half vijf klaar wakker, wegens de omschakeling van tijdzone. Maar voor mij is dit een normale nacht.
    Ik stond wel een uur te vroeg aan het restaurant voor het ontbijt!
    Eerst nog vertellen dat ik in een studio lig, met koelkast en microwave, ook een kingsize bed.
    Omdat we gisteren nogal wat tijd verloren hadden met die bagagecontrole bezichtigen we eerst nog Auckland en rijden daarna via Matamata naar Roturua.
    Vandaag is regen voorspeld en ik hoop dat hij deze nacht gevallen is want het is behoorlijk nat buiten. Volgens Yani kan het weer van de ene op de andere moment omslagen naar zonnig weer en is het nooit koud. Het is 22°.
    Goede morgen is: kiora, dat is zowel een begroeting als een algemeen stopwoord.
    We rijden naar Bastion Point, een park met jachthavens, zowel zeiljachten als kleine motorbootjes.
    Hangt ervan af hoeveel je kan of wil betalen bij welke jachtclub je aansluit. Auckland wordt ook the city of sails genoemd. We stappen even uit maar door de regen zie je niet ver.
    Auckland is ook de grootste haven voor goederen en van hieruit bevoorraadt men andere eilanden o.a. Vanuatu.
    Twee uurtjes rijden naar Matamata, Lyn rijdt met ons via de mooie residentiële wijken en zo leren we meer over de huizenbouw.
    Toen de eerste Europese bewoners hier aankwamen was nog 90% van NZ begroeid met bossen. Er is hier ook geen aarde of klei om bakstenen uit te maken dus alle huizen waren van hout en tot op heden is dat nog meestal zo. Voor de overheidsgebouwen werden bakstenen geïmporteerd uit Engeland of Australië. Heden ten dage wordt het skelet van een gebouw altijd uit hout gemaakt en bekleed met houten latten, stenen of snelbouw. Uit ervaring weet men dat deze bouwwijze het best bestand is tegen aardbevingen. De wanden vallen dan naar buiten en het skelet blijft meestal intact.
    Ook zijn de bewoners heel gevarieerd, de grootse Polynesiëse bevolkingsgroep (buiten Polynesië) woont hier. In Nieuw Zeeland waren de bewoners Maori en die werden door Europeanen als wilden beschouwd en bevochten. In 1845 ontstond de eerste echte oorlog tussen de Maori en de Engelsen daarna kwamen echte wetten en de administratie werd op poten gezet. Ook de Maori kregen dezelfde rechten en plichten als de blanken. In 1870 begon de echte immigratie, de mensen die wilden immigreren mochten geen strafblad hebben en moesten geld hebben om selfsupporting te zijn.
    In Australië daarentegen zijn de immigranten gedeporteerden met een strafblad want dat was een strafkolonie van Groot Brittannië.
    We rijden door landbouwgebied en weiden met melkvee, hier wordt veel zuivel uitgevoerd. In het landschap zijn smalle wegen maar ook aarden wegen die door de koeien op eigen gelegenheid gebruikt worden om naar de melkmachine of naar de stallen te gaan. Wel een raar zicht zo honderd of meer koeien die achter elkaar wandelen. Het lijkt wel een trein in de verte.
    De vruchtbare grond en het milde klimaat is één van de redenen dat dit land zoveel immigranten aantrekt.
    Omdat het weer zo tegenzit en de verplaatsingstijd daardoor langer is, wandelen we niet in het Kaimai-Mamaku Forest Park maar rijden we rechtstreeks het stadje Matamata, waar we een uurtje vrij krijgen om te lunchen. Ik heb geen zin om in een restaurant of coffeeshop tijd te verliezen en ga langs de winkelstraat shoppen! Ik zoek een blouse omdat ik mijn meegebrachte t-shirts niet geschikt vind voor 's avonds en zie dat de prijzen hier behoorlijk hoog zijn, maar ik vind mijn gading in een red cross shop en merk dan dat het tweedehands is! 'T is netjes en goedkoop en helemaal mijn ding dus voor 11 NZ$ ben ik gesteld. Een koffiekoek uit 't handje en een bezoek aan het bezoekerscentrum waar ik enkele souvenirs koop en de tijd zit er weeral op. Dan op weg naar Hobbiton waar een gedeelte van de films ' Lord of the rings' is opgenomen. Veel van de decors maken nu deel uit van het landschap. The Shire was het dorp waar Frodo en de Hobbits woonden.
    Hobbiton was buitengewoon om te bezoeken, meer dan we verwacht hadden na het lezen van de reisgids!
    Het is groot, goed georganiseerd en ondanks de regen de moeite waard!
    Een gids kwam in de bus en we reden door het mooie landschap, spijtig maar ik kon er geen foto van nemen door de regen op de ruiten.
    Maar dan mochten we uit de bus op de scène en we kregen een ongelofelijk enthousiaste uitleg van Belinda, zij legde uit hoe de indruk gegeven wordt van groot naar klein en wat er fake is en wat echt. Er staat o.a. Een namaakboom waaraan 200.000 zijden blaadjes gehecht werden door een dame die daar heel bedreven in werd, en die boom kwam 4 seconden in beeld bij de Hobbit, de laatste film. Ik heb 80 foto's genomen op anderhalf uur!
    Het is een goudmijn voor de Alexander familie, niet alleen omdat de film er opgenomen is maar zeker omdat het nu nog een enorme toevloed van toeristen teweeg brengt!
    Toen Peter Jackson deze omgeving koos voor de film en aan de eigenaar voorstelde om deze site te huren had deze nog nooit van de boeken 'Lord of the Rings' en 'The Hobbits' gehoord, en wou weigeren. Gelukkig had zijn zoon deze wel al gelezen en gaf zijn vader de hint om de aanbieding aan te nemen met grote gevolgen.
    Na deze ervaring verder op weg naar Roturua. Hoe meer we de stad naderen hoe meer rook er uit de grond en tussen de bomen uit komt. Eerst leek het nevel maar het blijkt stoom te zijn en je ruikt het ook. Vanavond is het diner niet inbegrepen en de eetgelegenheden liggen nogal ver van het hotel dus krijgen we de mogelijkheid om inkopen te doen in een supermarkt de 'pak'nsafe'. Ook hier zouden de kamers eigenlijk studio's zijn want het is een motel. Velen gaan erop in en we shoppen ons avondeten bijeen op Amerikaanse wijze: zoeken naar kleine verpakkingen, maar ieder vind zijn gading wel.
    Het blijft onophoudelijk regenen, Lyn is zo goed om ons heel dicht bij onze kamers af te zetten met onze bagage. Tijdens mijn zelf gekookte avondeten van pasta en kip zie ik op TV dat er zware branden zijn in de omgeving van Christchurch, daar zou de regen kunnen helpen want de branden zijn nog niet onder controle en de mensen zijn geëvacueerd en verschillende huizen al afgebrand.
    Ik maak nog een kleine wandeling maar in de regen is het ronduit onaangenaam.    Read more

    See translation
  • TravelerNieuw-Zeeland, rondreis 2017
    Day 5

    Rotorua, Vulkanisch plateau

    February 17, 2017 in New Zealand ⋅ 🌧 18 °C

    Ik viel in slaap voor de TV tot 11.30u! Toen leek het een beetje minder te regenen en besloot ik, klaarwakker, gebruik te maken van de Spa buiten. Het Spa bad staat naast de slaapkamer buiten op een privé koertje. En door de milieu vriendelijke aarde energie wilde ik dat percé eens gebruiken. Een succes, heerlijk water, direct heet en omdat je in het water zit voel de regen nauwelijks, het is 22° buiten dus genieten. Afkoelen gelijk in de sauna en dan lekker rozig naar bed. Heel de nacht heeft het nog geregend, van zeveren tot stortbui!
    Op weg naar de ontbijt is de weg ondergelopen en ga ik door het water dat tot aan mijn enkels komt. Het is een eenvoudig buffetontbijt maar wel met verse spiegeleitjes.
    Eerst rijden we naar de Agrodome waar we een humoristische voorstelling krijgen over en met schapen. Er zijn 17 rassen op deze boerderij en ook nog melkvee. Er wordt ook een schaap geschoren, honden die de schapen drijven en voor de fun een koe gemolken en lammeren melk gegeven. Heel plezant, ik heb alleen onthouden dan de Merino wol de duurste en warmste wol is maar dat wist ik al.
    De show is ontstaan omdat de farmer steeds dezelfde vragen kreeg en daarom is hij door de jaren heen met deze show gestart.
    Ons volgend bezoek is het domein Te Puia, in oorsprong een park van kokende modderpoelen, spuitende geisers, warme bronnen en stromend water. Het is een Maori organisatie waar je enkele typische ontmoetingshuizen of Marai ziet maar die zagen we al in 't museum. Een gebouw met levende kiwi's die zeer bedreigde nachtdieren zijn dus zo donker dat ik ze niet heb gezien.
    Een wandeling langs de modderpoelen en de geisers was spectaculair want men zou denken dat de regen deze natuurverschijnselen zou dempen maar het is het tegenovergestelde, door de vele regen geven de geisers meer uitbarstingen op minder tijd.
    De houtbewerkers van de arts & crafts school zagen we ook bezig maar er zijn blijkbaar niet veel jongeren meer die deze oude manier nog willen leren.
    Om één uur verzamelen we in de bus, min of meer, want men kwam maar rustig binnenwaaien.
    We hebben dan vrije tijd tot 's avonds, op algemene vraag werden we in het stadscentrum afgezet, op mijn vraag specifiek aan de Government Gardens.
    Hier staat een in 1908 gebouwd badhuis dat nu als museum ingericht is, maar door de aardbeving verleden jaar is het te erg beschadigd en dus gesloten. Het gebouw zelf is in tudorstijl en zeer mooi.
    Zelf wandelde ik naar het Rotorua meer en toen kwam de zon er zelfs door! Terug via het pool house waar een cafetaria op de eerste verdieping is ingericht, met live music. Ik nam scones met pepermint tea. Ik voelde mij de koning te rijk.
    De tuin was formeel aangelegd met mooie bloemperken en een rozentuin, de ingang was een houten lattenboog opgesteld ter ere van de princes of Wales in 1909 toen ze het spahotel bezocht. Het warme sulfer water uit de bronnen is zeer helend en goed tegen o.a. reuma.
    Tevoet terug naar het motel in de zon wat behoorlijk broeierig was, het was 4 km.
    Terug in het motel nam ik nog zo'n spa bad als afgelopen nacht en het was weeral tijd om bijeen te komen om naar het Mitai Maori Village te gaan om daar weer een show en een typische maaltijd te gebruiken ditmaal van de Maori's.
    Het was een traditionele ontvangst dus moest één van onze mannelijke medereizigers de chief worden. Gelukkig bood Nick zich echt vrijwillig aan. Nick is de meest teruggetrokken man in onze groep en dat had ik niet van hem verwacht. Buiten kwamen de krijgers aan met hun haka, zo'n raar gezicht trekken en hun tong uitsteken om ons zogezegd angst aan te jagen maar het was eerder lachwekkend.
    Het eten stond sinds 3u te koken op een buitenoven en chief Nick moest hem ritueel openen.
    Dan gingen we naar het traditioneel (replica) dorp waar de echte Maori chief ons opwachtte en waar eerst een aanval tegen ons de 'People of the 5 winds' gebeurde en dan de ontvangst met neuzen tegeneen. Dit was de taak van chief Nick want anders moest hun chief al onze neuzen beroeren en dat zou niet te doen zijn!
    Nog wat traditionele dansen en uitleg onder hun tradities en tatoes en het begon daar te gieten dat hemel en aarde leken te vergaan.
    We haastten ons naar de eettent want in open lucht kon dit niet doorgaan. Het eten was eetbaar zonder het echt lekker te vinden, maar dat is mijn mening.
    Om 9 u vertrokken we nog naar een glimworm tocht maar toen was het hek van de dam want het goot, achteraf gezien hadden we beter erop aangedrongen om naar huis te gaan want de tocht viel letterlijk in het water!
    Je verstond de gids niet, sommigen hebben de glimwormen niet gezien en de wandeling door een soort dierentuin naar een kiwi verblijf was een slag in het water want door de regen bleef het diertje onzichtbaar! En kwam wat morren van en nog een half uur verkleumd in de bus wachten op de tweede groep deed er ook geen goed aan. Eindelijk werden we terug afgezet rond half elf, hopelijk zijn er geen zieken want ik hoorde regelmatig niezen en hoesten!    Read more

    See translation
  • TravelerNieuw-Zeeland, rondreis 2017
    Day 6

    Maori weetjes

    February 18, 2017 in New Zealand ⋅ 🌧 18 °C

    Het wordt uitgesproken als Máu-ri, en het wordt niet in het meervoud gezet: 1 Maori of veel Maori.
    Zijn hebben een eigen erkende taal. Er zijn 3 officiële talen: Te pei (het Maori), Engels en gebarentaal. En dat is geen grap!

    Haka is Maori voor alle dansvormen, maar meest geassocieerd met de oorlogshandelingen, de Haka taparahi. Deze ging als uitdagingsritueel de wereld rond bij de Maori sportgroepen vóór een belangrijke wedstrijd ook op wereldtornooien.
    Oorspronkelijk daagde men zo de bezoekers uit om te zien of ze met slechte bedoelingen kwamen, als ze agressief reageerden was het vechten geblazen.

    De Haka wordt uitgevoerd met woest schreeuwen zwaaien van de armen suggestieve gebaren die lijken of men slaat of steekt de tegenstander, en de bijhorende getatoeëerde gezichten en rollen met de ogen en die tong die uitgestoken wordt is het wel indrukwekkend tot angstaanjagend!
    Iedere stam heeft zijn eigen Haka en zijn eigen tattoos, de stam die wij bezochten hadden tattoos van 4 vogels. De meest gebruikte Haka is van Te Rauparaha (1768-1849) de chief van de Nga Toa stam. Deze Haka was de laatste die gevolgd werd door een grote slachtpartij, en wordt gebruikt bij de All Blacks het NZ nationale rugby team.

    'K Ga dood, 'k ga dood ka mata, ka mata
    Ik leef, ik leef ka ora, ka ora
    'K Ga dood, 'k ga dood ka mata, ka mata
    Ik leef, ik leef ka ora, ka ora
    Zie daar de harige man Tenei te tangata puhuruhuru
    Die de zon haalde naka mei i tiki mai
    En het weer liet schijnen whakawhiti te ra
    Een stap omhoog, nog een stap omhoog a upane, ka upane
    Een stap omhoog, nog een stap omhoog a upane, ka upane
    De zon schijnt weer Whiti te ra
    HI ! HI !

    Als je het leest in het ritme van een Haiko met nadruk is het indrukwekkend met de juiste gebaren erbij.

    In aug 2005 werd er een nieuwe Haka gemaakt door de All Blacks voor henzelf. Deze wordt naast de andere gebruikt.

    Nog een woordje over de tattoos.
    In de oude tijd werden ze geplaatst met de veer van een albatros en plantensap, dit was pijnlijk en onuitwisbaar, ze werden wel lichter met de levensjaren van de Maori, maar de gemiddelde leeftijd was 35 jaar.
    Bij de stam die wij bezochten de Mitai, waren ze als vogels: op het voorhoofd de vleermuis met hangende (beschermende) vleugels tot aan de slapen.
    Rond de neus de papegaai voor zijn spraakkunst die ging tot op het puntje van de neus en zo over de wangen.
    De uil was de wijsheid en kwam onder de mond, deze werd ook aan vrouwen gegeven.
    De laatste was de kiwi(bird) en stond voor sluwheid en die ging onder de uit tot in de hals.

    Nu worden ze nog alleen aangebracht met plantensap en verwijderd als de bijeenkomst dat kan zijn een feest, begrafenis of in ons geval de show voorbij is.
    Alleen enkele dyhards passen nog een of andere vorm op hun gelaat toe. Er zijn wel veel echte tattoos op hun lichaam maar die brengt de tatoeerder aan, less painfull zei de verteller met een glimlach.    Read more

    See translation
  • TravelerNieuw-Zeeland, rondreis 2017
    1
    11
    Day 6

    Wellington

    February 18, 2017 in New Zealand ⋅ ⛅ 19 °C

    Vandaag wordt het een lange reisdag naar Wellington, de hoofdstad.
    Eerst was Russel de hoofdstad, gelegen op het Noordereiland, en landingsplaats van walvisvaarders en zeelui. Toen er een beetje law and order ontstond door de Engelsen werd Auckland de hoofdstad op het Zuidereiland maar omdat alle middelen daar werden ingezet wou de bevolking van het Noordereiland zich afscheuren en dan werd dit vermeden door Wellington dat zo'n beetje tussen beiden in ligt.
    Ik zit vandaag vooraan, een beetje vrijwillig verplicht, want ik had een goed plaatsje in de midden.
    Onze eerste stop is aan een modderput Waiotapu, groter dan degene die we gisteren zagen.
    15.000 jaar geleden was er een enorme ontploffing die de 'ring of fire' veroorzaakte deze gaat het hele pacific gebied rond. Omdat hier in het Noordereiland de aardkorst dunner is komen deze geisers en modpods hier voor.
    Voor de geïnteresseerden, men rijdt hier links. Voor mij is dat heel bevreemdend want ik heb altijd de indruk dat we op het verkeerde rijvak zitten.
    De straat oversteken is een probleem want er zijn geen voetgangersstrepen en ze stoppen ook niet! Het voetgangerslicht springt na enkele seconden al op rood en zelfs al rennend geraak je niet over terwijl het groen licht is. Je mag wel verder gaan eens je oversteekt.
    De benzine kost 1,799 NZ$, de diesel kost 1,079 NZ$. En 1 NZ$ is ongeveer 0,72 €. Dus de prijzen zijn vergelijkbaar.
    De volgende stop zijn de Huka falls, die liggen op de Waikato rivier. Deze rivier is de langste van NZ, 425 km zij begint in het Taupō meer en mondt uit ten zuiden van Auckland.
    In het Waikato dal wordt de rivier gebruikt als electriciteitsopwekker, er zijn 9 hydro-electric stations die genoeg kracht opwekken voor 500.000 gezinnen. Als er debiet moet verhoogd worden of verminderd gebruikt men deze rivier als afvoermogelijkheid dus de waterval kan variëren.
    Het was wel hevig in lengte maar niet in hoogte.
    We rijden nog verder naar Lake Taupō waar we 45' vrij krijgen om een koffie te drinken of een toiletstop te doen, ik maak van de gelegenheid gebruik om een fikse wandeling langs het meer te maken. Ondertussen is de zon doorgebroken en iedereen voelt zich thuis in de relaxte omgeving aan de jachthaven.
    We stijgen van 350 m naar 1100 m en we komen tussen de wolken, in de winter ligt hier zelfs sneeuw. De rit gaat door Tongariro, het eerste nationale park van NZ, en werelderfgoed.
    We rijden langs drie immense vulkanen waarvan Ruhapeo nog actief was in 1995, met dezelfde gevolgen als in IJsland met de Eiyafjukul.
    De begroeiing is heideachtig en woest!
    We zijn een half uur later aan onze lunch café, door de vertraging van de loopwedstrijd die op de openbare weg plaatsgreep maar waar Lyn zeer voorzichtig langs reed, maar dat had als voordeel dat de andere bussen al klaar waren en we dus plaats en tijd genoeg hadden om onze orders te plaatsen. Ik nam een lamsburger met mountain dew als drank, en ging buiten zitten met mijn nummertje. Algauw zat ons tafeltje vol en we hadden de grootste lol, met de slappe lach als gevolg.
    Na de middag krijgen we weer een bui en Jani zei dat je inderdaad altijd een regenjas moet meenemen, het weer verandert voortdurend.
    De regen tokkelde mij in slaap want veel kon ik toch niet zien buiten.
    Jani gaf de uitleg over het bestuurssysteem dat er helemaal anders uitzien dan het Engelse, ze werken ook met partijen en verkiezingen, alleen is de Engelse koningin door hen gevraagd als soeverein, dus zij kunnen haar afzetten maar zij kunnen niet een ander in haar plaats kiezen. Dan moeten zij een republiek worden en dat is geen onderwerp dat momenteel ter discussie staat.
    Om half zes kwamen we aan bij het West Plaza hotel, een uur vroeger dan verwacht!
    Dit keer geen motel maar een echt hotel.
    Even rusten op de kamer en de electronische toestellen opladen want gisteren kon ik mijn Canon niet opladen en moest ik alle foto's met de iPad of de iPhone nemen. En dat kost veel energie.
    Daarna de stad in tot .....    Read more

    See translation
  • TravelerNieuw-Zeeland, rondreis 2017
    Day 7

    Van Wellington naar Picton

    February 19, 2017 in New Zealand ⋅ ☀️ 21 °C

    Het werd 21,30u, ik maakte een grote wandeling naar het Parlement en de oude ST Pauls Cathedral. Vandaag gaan we die ook zien maar waarschijnlijk even of niet uit de bus en ik heb dan toch mooie foto's.
    Aan het ontbijt even problemen omdat ik niet op de lijst van Blauwe Vogel stond en moest tekenen voor een full breakfast van 26 NZ$, blijkbaar een vergissing die Jani wel zal oplossen!
    Om half negen stipt staat iedereen klaar om mee naar de cable car te rijden, niet dat dat een keuze is maar het is één van de attractie punten van Wellington en vermits iedereen akkoord was om dit te betalen (4 NZ$) was dit een goede zet van Jani want zo moest de autocar niet naar boven rijden om ons aan de botanische tuin af te zetten!
    Omdat deze op de helling ligt is het gemakkelijk om zo al slingerend naar beneden te wandelen en te genieten van de mooie bloemen en planten onderweg. Sommige zijn ons ook bekend zoals de agapantus die ik ook in mijn tuin heb maar niet zo weelderig. Andere planten doen mij erg aan Zuid Afrika denken, wat ook logisch is want dat ligt op dezelfde zuidelijk kant van de aarde.
    Daarna bezochten we Mont Victoria die een heel mooi uitzicht geeft op Wellington, hier zag ik gelijkenissen me Rio de Janeiro maar dan zonder Corcovado of suikerbroodberg. Ook van Bergen in Noorwegen had het wat weg, in ieder geval veel groter dan je zou denken als je in de oude stad geweest bent.
    Een bezoek aan de Bijenkorf (bijnaam van het parlementsgebouw), dat had ik gisteren tevoet bezocht maar nu kreeg ik wat achtergrond info en weer een andere lichtinval voor foto's.
    Het volgende op ons programma, dat heel juist gevolgd wordt, was het Te Papa museum.
    Ik nam de lift ineens naar het dakterras en de art collectie, mooie middeleeuwse kunst uit Europa, natuurlijk! Maar hetgeen ik op de boardwalk naast de kade zag interesseerde mij meer en ik was vlug buiten.
    Er was een arts & crafts marktje en daar zie je gewoonlijk mooiere of interessantere zaken dan in shops of museawinkels.
    Er was een kraampje met 3D prints, mooie vaasjes, mooie uitgefreesde figuren en Pokemons, ik heb een hele tijd met de mevrouw gesproken, eerst in het Engels maar toen mijn thuisland ter sprake kwam schakelden we over op Nederlands, maar ze had 15 jaar in Zuid Afrika gewoond en dat kwam er soms door, een leuke conversatie.
    Daarna zag ik uitgeknipte kaarten die ik eerder in Vietnam zag en daarna in Milaan op de wereld tentoonstelling. Ik sprak met de jongeman die deze verkocht en het werd weer een leuke babbel!
    Hij ontwerpt de kaarten volgens de interesse van de mensen, zoals vrachtwagens, cable cars, tractors, zelfs baby's in een box, te veel om op te noemen.
    De uitvoering gebeurd in Vietnam zo dat hij deze craftsmen ook werk bezorgt en de verkoop is weer in Nieuw Zeeland met hoop op uitbreiding natuurlijk, echt prachtig!
    Een kiwi werd mijn keuze.
    Jani had aangeraden om een hapje te eten voor we de Ferry namen maar daar had ik helemaal geen tijd meer voor.
    De Ferry gaat van Wellington naar Picton en heeft daar 3u voor nodig in de goede omstandigheden, dikwijls stormt het er of zware zee en dan word het langer.
    Maar de hemelen zullen medelijden gehad hebben met ons want het was schitterend weer. Op het einde tegen Picton aan lijk je echt tussen de fjorden te varen!
    Ik nam mijn picknick van Pac'nSafe om mijn honger(tje) te stillen. Er was nog Hollands koekebrood, brie en Hongaarse salami allemaal in de NZ versie. Maar ik was niet alleen, de mensen die bij mij zaten van de bus namen gretig een stukje aan en het was vlug op.
    Ik verplaatste mij regelmatig van voor naar achter en van boven naar beneden om de mooiste zichten te fotograferen en toen we mochten uitscheppen vond ik mijn regenjas niet meer.
    Ik terug naar daar waar ik hem had achtergelaten maar er lag niets meer, een crew member zag dat ik iets kwijt was en gaf dit door via de walky talky maar niemand had de jas gevonden. Ik maar naar de uitgang met in gedachten dan koop ik hier wel een nieuwe maar dat was buiten Rozemarijn en Staf gerekend want die hadden hem bij! Oef? Of Gelukkig?
    Als snel hadden we de juiste bus die ons naar Nelson bracht, anderhalf uur rijden, maar wel met de prachtigste zichten en we konden inchecken tussen de Masserati's en de Corvette's en wat weet ik al van dure auto's in een groot maar zeer luxueus resort. Spijtig het is maar voor één nacht!
    De wereldstekker werkte niet omdat je stevige pinnen moest hebben om de stekker in te pluggen en ik wou hem niet beschadigen, dus terug naar de receptie om een stekker te vragen, toen kwam ik voorbij de bar en...' ik kocht een pinchet witte wijn: Brightwater, Pinot Gris, 2014 van Nelson en mijn alcohol loze dagen zitten erop.
    Nog mijn blog maken en gezellig van het mooie appartement genieten en (spijtig) maar ook deze dag zit er weeral op! Het was 19° maar zonnig en zonder wind dus SUPER!    Read more

    See translation
  • TravelerNieuw-Zeeland, rondreis 2017
    Day 8

    Punakaiki, Westcoast, natuurpark

    February 20, 2017 in New Zealand ⋅ ☀️ 21 °C

    Aarde donker buiten maar als ik wakker ben om 6u besluit ik een wandelingetje te gaan maken, nog één uur voor het ontbijt geserveerd wordt en misschien kans op een zonsopgang?
    De zon zag ik niet opkomen maar ik trok prachtige foto's van de mauve en blauwe kleuren aan de Tasmaanse baai even voorbij Nelson.
    Daarna ontbijten en terug naar de kamer of liever gezegd het appartement waar ik helemaal alleen kon over beschikken!
    Alles stond klaar maar ik miste mijn kaft van De Blauwe Vogel met mijn brochures, inkomticketten en het belangrijkste mijn E-ticket. Nog eens rond zoeken en de koffer uitladen en niets te vinden. Toen dacht ik eraan dat gisterenavond bij het uitladen ik een bonk had gehoord en ik ging nog eens terug zoeken EN mijn kaft stond rechtop tussen de kast en het bagagerek! Wat een geluk!
    Rozemarijn had nog geen enkele mail naar huis kunnen sturen en ik nodigde haar uit om het via mijn iPad te doen en daarna deed ik een face-time gesprek met Stefaan en Peggy en daarna met Veerle. Met Dirk werd het een duur telefoongesprek.
    We vertrekken stipt om half negen richting Westport, we nemen de weg door het Kahurangi Nat. Park. Een bosrijke omgeving en normaal een tweebaansweg met weinig verkeer, maar nu een drukke weg want door de aardbeving verleden jaar is een groot deel van de hoofdweg afgesloten. De trucks met hout rijden ons scheerlings voorbij want het is een smalle bochtige weg door de Southern Alps die heel NZ doorsnijdt. Zo'n beetje als de Rocky Mountain in de VS.
    Het is moeilijk om foto's te maken en het is bewolkt dus geniet ik zo van het landschap.
    Na de koffie/plas pauze in Munchinson, waar we de raad kregen inkopen te doen voor onze lunch die zou bestaan uit een picknick, reden we een hele tijd door het woud dat voornamelijk bestaat uit beetchtrees, een soort bomen dat bij ons niet voorkomt. Om de 3 a 5 jaar bloeien die allemaal tegelijk en dan zijn er enorm veel zaden die aanleiding kunnen geven tot een muizenplaag, deze dieren kwamen hier vroeger niet voor en toen hadden de vogels het genot van de overvloed aan zaden. Voor ons lijkt het een beetje op de Ardennen met al die grondvarens en in de hoogte de dennen.
    Aan Cape Foulwind stopten we voor een bezoek aan de NZ robben. Het was een mooie wandeling en je zou er zo voorbij lopen want zij hebben dezelfde kleur als de rotsen waar ze op liggen. Vivianne had ze zelfs niet gezien. Er liepen ook weka's rond die lijken op een kiwi maar met korte snavel.
    De kolonisatie van NZ is eigenlijk begonnen door de robbenjagers die hier maar de dieren uit te kiezen hadden rond 1792 want aan de westkust, hier dus, lag het er vol van. Het liep zo uit de hand dat tegen het einde van de 19e eeuw de dieren hier niet meer voorkwamen!
    Het duurde tot 1992 toen de eerste rob hier aankwam en een jong wierp dat er terug robben gesignaleerd werden, deze groeien uit tot een nieuwe kolonie.
    De walkway liep nog veel verder en na de eerste regendruppels toen we de bus verlieten werd het nog mooi weer om even op het gras te zitten om van het uitzicht te genieten.
    Terug naar de bus om onze picknick op te halen en ik zette mij op de grond in de schaduw want de zon prikte op mijn huid. Nochtans had ik mij ingesmeerd met zonnecrème en een sterk anti-muggenspray want Jani verwittigde ons dat de zandvlooien en kleine vliegjes pijnlijke steken geven.
    Daarna reden we langs de coast road zoals het woord zegt langs de kust, die mij aan Californië Hw 1 deed denken, met rotsen en mooie grote golven. De weg naar Punakaiki omarmt de kust en biedt spectaculaire uitzichten op de wilde kustlijn, de ongerepte stranden en de onstuimige Tasmaanse Zee.
    Punakaiki is een klein stuk en het middelpunt van het Paparoa Nationaal Park, gekend om zijn pannenkoek vormige rotsen.
    De pancake Rocks van gelaagde kalksteen doen wel denken aan een stapel versteende pannenkoeken, ze ontstonden door vele vulkanische uitbarstingen die iedere keer een dun laagje steen boven op de vorige laag legden. Omdat de stenen niet dezelfde hardheid hebben worden de zachte gedeeltes weggespoeld tot er zelfs gaten ontstaan waardoor de woeste golven met volle kracht het water door de blowholes omhoog spuit.
    Hier zag ik ook een koppeltje Jan van Gents, prachtige vogels.
    Nog een klein stukje rijden en we kwamen aan ons hotel helemaal tegen de kust op, in hout gebouwd zodat iedere kamer frontaal zeezicht heeft!
    We kwamen aan om 5 u en ik ben niet meer gaan wandelen, veel te mooi zicht en eindelijk tijd om wat rustig te lezen en te zonnen! De temperatuur liep op tot 27° in de schaduw op het terras.
    Tegen half negen de zonsondergang die zeer mooi was, zoals elke geslaagde zonsondergang.
    Nog even TV kijken en mijn oogjes vielen toe, ik liet het gordijn open en hoorde de bulderende zee!    Read more

    See translation
  • TravelerNieuw-Zeeland, rondreis 2017
    Day 9

    Langs de westkust naar Fox Glacier

    February 21, 2017 in New Zealand ⋅ ⛅ 2 °C

    Damm, nu sliep ik eens door en dan wekt mijn wekker me weer op om 6u. Eigen schuld knopje ingedrukt.
    Nog even woelen en draaien en toch maar opgestaan. Beslissen welke kledij in en uit de koffer moet is een beetje nadenken: Gletsjer = ijs = koud of Nieuw Zeelandse zomer = warm ??
    Wintervestje toch maar mee en gesloten schoenen want ik zou niet graag aan het ijs plakken met mijn blote voeten in de sandalen ;-)
    Dan ga ik wandelen op het strand om het hout eens van dichtbij te bekijken, het lijkt de kust van Oregon wel. Ik merk hier en daar wat plastiek maar toen het echt wel een groot stuk was kon ik mij niet bedwingen en nam mijn plastiek tasje, dat ik altijd bij heb, en begon het al wandelend op te rapen. Het werd een hele zak vol plastiek!
    Na 't ontbijt, dat voor mij heel belangrijk is want ik had nog niet veel echte maaltijden buiten het ontbijt, vertrokken we richting Greymouth. Volgens het programma hadden we daar moeten overnachten maar in het NP Paparoa was een fantastische natuurervaring.
    Langs de weg staan afsluitingen om de pinguïns te beletten de straat over te steken, maar nu zijn ze er niet, ze overwinteren hier en nu is het zomer.
    Er staan ook borden om niet over snails, huisjesslakken, te rijden maar ik weet niet hoe je die eventueel kan vermijden.
    Ook de schapen hebben voorrang op alle verkeer, als je een schaap niet kan vermijden moet je het mischeeps raken, het gaat dan onder je auto met de minste schade aan de wagen het schaap is wel dood natuurlijk. Als ge het tracht te ontwijken kan je gekatapulteerd worden en is de schade aan de auto veel erger en het schaap is evengoed dood.
    Elk schaap heeft een oormerk met de naam van de eigenaar en ieder jaar een andere kleur. Als je dus een schaap doodrijdt dan neem je het oormerk en ga je de schade aan de schapenboer betalen gewoonlijk tussen de 50 en de 100 NZ$.
    Na 3/4 u rijden we door Greymouth en ik ben blij dat we hier niet overnacht hebben!
    Daarna wordt er gestopt in Hokatika waar we een groensteen slijperij bezoeken, het lijkt op jade maar is nog harder. In Maori wordt het Pounamu genoemd en alle Pounamu is eigendom van de Maori.
    Meestal wordt er symbolisch snijwerk van gemaakt. Het is vrij duur maar hier ben je zeker het echte Pounamu te kopen want er is veel namaak. Er zijn verschillende schakeringen in kleur maar aan de kleur hangt geen meerprijs aan het is zuiver kwestie van goesting!
    Ik kocht twee sleutelhangers die ik later zelf kan omvormen tot hangertjes.
    Daarna wandelde ik door het stadje en zag een Kiwi center en ik stapte binnen en vroeg of het gegarandeerd was dat ik een levende kiwi zou zien want ik had maar een kwartiertje tijd.
    Het kostte mij 13 NZ$ maar ik zag er één bewegen, ondanks het verbod op fotograferen nam in met de iPhone toch stiekem een foto zonder het diertje te storen, ik was helemaal alleen want de kiwi is heel schuw en zit in het donker.
    Na het vrije stadsbezoek reden we verder langs de kust en we reden door Ross een vroeger goudstadje waar de grootste goudklomp gevonden werd van 2,8 kg!
    We kregen een lange uitleg over het goud, hoe men het vind en dat het de redding was van de arme kolonie Nieuw Zeeland.
    Als we de kust verlaten rijden we door het gematigde regenwoud, het Kapuhani Scenic Reserve, op weg naar de Frans Jozef gletsjer township die we gaan opzoeken.
    We zien al enkele helder ijsblauw gekleurde riviertjes, gevormd door het smeltwater van de
    gletsjer(s), deze kleur wordt zo mooi door de mica die in de door de gletsjer verbrijzelde stenen zit. Aan de gletsjer zelf ziet dat smeltwater er nog wat grijzig uit want het sediment moet nog bezinken.
    We krijgen anderhalf uur vrij om te lunchen en het is vrij druk omdat het erg regent, dus zoek ik aan ander restaurantje uit dan de meeste mensen van de bus.
    Ik wandel verder naar BleuICE daar is niet veel volk en ik neem een Monteith pale ale en een portie BBQ ribbetjes met coleslaw en Amerikaanse dikke frieten. Het duurt wel lang maar dat vind ik niet erg want het regent verschrikkelijk.
    Als ik het restaurant verlaat denk ik nog 45' tijd te hebben om naar de bus te gaan, maar ik hoor Rita mijn naam roepen en blijkt dat men al naar mij aan 't zoeken is want ik had mij in tijd vergist.
    Ttz ik dacht dat het één uur was maar het was al twee uur ! Niet mijn uurwerk maar in mijn hoofd had ik mij vergist.
    We reden uiteindelijk door naar Fox glacier township, we hadden juist tijd om vlug onze koffers in de kamers te zetten en om 3 u vertrokken we voor een tocht naar de gletsjer.
    Het is een half uur stappen voornamelijk door de morene, de afgesleten keien die de gletsjer achterlaat. De gletsjer zelf was nog redelijk ver weg en grijs, als je hem van onderen ziet valt het wat tegen. Maar als het weer meezit gaan we met een helikopter erover vliegen. Vandaag hadden we te slecht weer om te vliegen, teveel laaghangende wolken en regen.
    Terug aan het hotel zoek ik een kleine supermarkt op om eten te kopen, een broodje en wat fruit op de kamer en met de voeten zo hoog mogelijk want nu voel ik het klimmen in mijn achillespees.
    Een Thai chi verwijdert de algemene stijfheid uit mijn pezen en ik val al vlug in slaap.    Read more

    See translation
  • 2024© FindPenguins
  • Home
  • About us
  • Blog
  • Group Tracking
  • Press
  • Terms
  • Privacy Policy & Cookies
  • Support
  • Legal notice
  • English