Mouraki Boulders & Oamaru

Ondanks het vele spuiten met anti muggenmelk wordt ik geplaagd door de steken van de zandmuggen! En eens je begint te krabben is het hek van de dam. Vooral mijn voeten en handen zijn geteisterd. Het lijkt of er vlooien in bed zitten.
Dit is een klasse hotel maar zoals dikwijls in oude historische gebouwen moet je de onpraktische zaken erbij nemen. Er zijn zoveel trappen en gangetjes dat ik bijna verloren liep, verkeerde afslag en ik zat aan de andere kant, dus terug helemaal naar beneden en opnieuw met de juiste trap naar boven.
Na 't ontbijt heb ik nog ruim de tijd om even TV te zien want deze reis vertrekken we meestal om 9u en dat is relaxing. Ik heb al andere uren gehad tot zelfs half zeven in de ochtend!
We rijden langs de kust maar we zien de Pacific niet echt, er zijn kleine dorpjes die nog overblijven van de walvisverwerking. Toen in de 18e eeuw de eerste settlets hier kwamen waren de walvissen hier nog in overvloed aanwezig. Ze werden gevangen met grote kano's en aan land gesleept om verwerkt te worden. De Maori's gebruikten het hele dier van kop tot staart maar de nieuwe inwijkelingen alleen de delen die konden verkocht worden, de baleinen voor de (mode)industrie, een bepaalde klier voor de parfum industrie, de traan voor de geneeskunde en de blubber o.a. voor kaarsen.
Regelmatig passeren we zo'n dorpje en Jani noemt dat lintbebouwing, ja dan is ze in België nog niet geweest!
De Moeraki Boulders die we op strand zagen zijn een beetje zoals parels ontstaan. Dus eerst een organisch item waarop de natuur sedimenten rond maakt die verharden tot stenen en door het slijpen en draaien op de bodem door het water rond geworden, dit is een proces van millennia.
Hier vind ik ook heel kleine kreukeltjes met een blauwe kleuring zoals de Paua schelp.
Deze grote schelp kan je kopen doorheen heel NZ, dit uniek schelpdier komt alleen voor in de schone kustwateren van Zuidelijk Nieuw Zeeland. De Paua wordt beschermd door middel van vangstquota voor aangewezen gebieden. Het is een eetbaar schelpdier en wordt als plaatselijke delicatesse beschouwd, ik heb het zelf nog niet op de kaart zien staan. Paua is een eenschalig dier dat tot 20cm groot kan worden. De Maori's gebruiken het al eeuwenlang om de ogen van hun houtsnijwerken te benadrukken.
Ze zijn zeer mooi en overal verschillend geprijsd, met gepolierde buitenkant zijn de duurste er zijn ook half gepolierde dan zie je de ruwe buitenkant en ook niet gepolierde die zijn iets goedkoper, je ziet dan alleen de mooie binnenkant, die vind ik dan weer het natuurlijkst.
Een aantal km verder stoppen we in Oamaru, hier staan meer oude gebouwen dan waar dan ook in NZ. Deze mooie rijkversierde bouwwerken werden opgetrokken met de plaatselijk gedolven roomwitte kalksteen die bekend staat als de Oamaru-steen. Net zoals de fraaie Franse kalksteen is deze erg poreus en wordt hij grijs door de jaren heen. Men heeft al zoveel mogelijk gebouwen opgeknapt en er een beschermende laag op aangebracht.
Er is een heel oud snoepwinkeltje en daar vraag ik wat hokey poky is want die naam zie je op veel lekkernijen zoals ijsroom, koekjes en chocolade, het is een typische Nieuw Zeelandse smaak die lijkt op butterscotch, ik kocht een hokey poky candybar en die is lekker maar keihard en een echte tandenplakker!
Dan moeten we even doorbijten want er is nog 300km te overbruggen naar Christchurch, wel met een korte toiletstop.
Jani legt ons nog uit dat de zon net als bij ons opkomt in het Oosten en ondergaat in het Westen maar op de middag staat ze in het Noorden en niet in het Zuiden! De eerste Europeanen die hier een huis bouwden zetten hun huis in de verkeerde richting dus zuid gericht.
Vandaag zou dat niets geven want het is bewolkt en het landschap hier is niet echt inspirerend.
Als we om 4u Christchurch binnenrijden is het terug aan het regenen. Eerst de buitenwijken door waar veel nieuwe huizen staan van de mensen wiens huis verwoest was in 2011 daarna een baan zoals je in Hasselt ziet met grote magazijnen en winkels en een vierbaansweg, voorheen waren het tweebaanswegen.
We hebben juist de tijd om ons op te frissen want we worden terug verwacht om 5,30u voor een gezamenlijk glas wijn geoffreerd door Jules die morgen 65j wordt. Daarna worden we opgehaald door inwoners van Christchurch voor een maaltijd bij hen thuis. De bus is verdeeld in 5 groepen dus 5 gezinnen ontvangen ons.
Janine, Jonny, Willy en ik gingen met Neil Fergusson mee.
Het was een vriendelijke en ongedwongen ontvangst, zij waren psychologen in pensioen met drie gehuwde kinderen en enkele kleinkinderen. Hun zeer modern huis was geraakt door de aardbeving in april 2011 maar zij konden het pas volledig herstellen in 2015 door problemen met de verzekering. Er werd over van alles gepraat van reizen tot immigranten en van Trump tot Australië. De avond was al snel om en tegen half tien werden we terug aan het hotel afgezet!
Ik heb geen zin meer om te rommelen in mijn koffer en ga met mijn tablet naar bed om de blog te maken.Read more