Holsbruvatnet

En toen waren we ineens boven!

Matthew Norway, die ons inspireerde om deze reis vele van zijn gesuggereerde routes te rijden, zei over de Tusenmeteren-route dat hij hier "de beste gravel-ervaring ooit had." Als hij opnieuw een video zou publiceren over de top vijf onverharde wegen van Noorwegen, dan zou deze weg, "die gevierd moet worden, gewaardeerd moet worden en gefietst moet worden," zonder twijfel op nummer 1 komen te staan. Ik begrijp wel waarom. Want man, wat was het hier schitterend.

Vanaf de laatste haarspeldbocht liep het pad verder nagenoeg horizontaal. Dat wil zeggen, met een 0% stijgingspercentage, want het gravelpad was verre van vlak. Het was een karrenspoor met hier en daar de wasbordribbels die we eerder tegenkwamen op gravelpaden. Die ribbels zijn heel irritant om overheen te rijden, maar hier kon je ze goed ontwijken door gewoon de andere weghelft te kiezen, als je zo'n wasbord zag aankomen althans. Ook waren er kuilen met plassen en soms lag er een kei die je moest ontwijken. Maar juist op dit soort terrein voelen onze gravelbikes zich helemaal thuis. En ik ook, trouwens. Sterker nog, dit is dus geweldig leuk fietsen! Misschien kan niet iedere lezer zich dat voorstellen, maar ik kan het goed vergelijken met de ervaringen die ik had als jong kind, wanneer ik met mijn fietsje liever door de berm reed dan over de weg (want BORING!!), en als ik 's-zomers over het harde, hobbelige modderpad stuiterde om naar de rivier te komen, of samen mijn zus over de smalle bospaadjes in mijn ouderlijk dorp croste omdat we in onze fantasie op paarden zaten die door het bos aan het galopperen waren. Daar heb ik zulke warme herinneringen aan, dat waren de momenten dat fietsen echt leuk was! Niet om gewoon van A naar B te komen, en al helemaal niet als B school is. Nee, op de fiets beleefde je de grootste avonturen als je juist van de gebaande paden af ging. En precies dat was ook hier mijn ervaring.

Los van het pad was er het spectaculaire, voortdurende veranderlijke uitzicht op de bergen rondom, het dal daar beneden, de lucht vol wolkpartijen en af en toe een regenboog, en de rotswand waar her en der watervallen uit tevoorschijn kwamen. We wisten gewoon niet waar we moesten kijken (behalve dan voor ons om niet van de fiets te vallen) en hoe we onder woorden moesten brengen hoe fantastisch het allemaal was. Behalve het woord "mooi" dan, dat we herhaaldelijk uitriepen als we voor de zoveelste keer stopten voor foto's en shotjes met de GoPro. Er was ook nog een tunnel en nog wat sneeuw, en ongeveer 10 kilometer lang genoten we van elke centimeter die voorbij ging.Read more