Kvitvarden

Vrienden van Gulo Gulo - dag 6 Na een opvallend lange nacht in onze vissershut klauterden we naar buiten om ons eerst eens bij daglicht te verbazen over ons verblijf. De hut bleek een grasdak te hebben, een twee onder één kap te zijn, voor het grootste deel op metershoge palen boven de zee te staan en dat alles temidden van een haven. Bovendien stond de Volvo op haar beurt bij nader inzien zodanig naast de hut geparkeerd dat we diezelfde haven volmaakt hadden geblokkeerd. Dat allemaal hadden we bij onze nachtelijke aankomst ff gemist. Niet getreurd: het was prachtig weer en hoog boven ons zweefden ondertussen wel 4 (!) zeearenden onmiskenbaar als 4 vliegende deuren (ze hebben niet alleen hele lange maar vooral ook - over de volle lengte - heel brede vleugels en dat levert als silhouet een deur op…) rond een witte bergtop. Daar knapt een vogelaar en ook een niet-Vogelaar direct van op. We gingen dus goedgemutst op weg. Nog maar net onderweg plots een eland voor de auto. Precies in de seconde van alle commotie die dat opleverde (waarneming, vol op de rem , opwinding, geschreeuw, wijzen, haast, foto’s maken enzovoort) ging m’n telefoon: een bevriende autohandelaar. Ik riep: “man, ik zit op een eiland en zie een eland!” Hij vroeg daarop: “wat zeg je, zie je de heiland”? Waarop ik verbaasd uitriep: “De heiland? Nee, een eland!” Enfin, na deze dagstart vol natuurgeweld en consternatie direct verder op pad naar een voor TopGear adepten must see locatie: het op een uitstekende rots in zee gelegen voetbalveld van Henningsvær. Na een rondje rotsklimmen voor de onvergetelijke foto, een potje voetbal tegen het trombose-been en een korte check van onze achterlichten ( door de toevallig plots ter plekke verschenen technische bezemwagenmijnheer van de rally; in het dagelijks leven ADAC service monteur..)!, kuierden we nog even door Henningsvaer. Leuke haven met leuke vissers. Volop in bedrijf; nergens koffie. Dan tenminste een verse vis scoren; nergens vis te koop. Dan eerst nog maar wat loszittende onderdelen achter het rechter voorwiel verwijderd en zonder koffie en vis op pad richting Narvik. Na een paar honderd kilometer door, over en onder een waanzinnig landschap (de Lofoten zijn echt fantastisch) hoorden we een verontrustende tik rechtsachter. De analyses van onze mecacien en Arends bleken (bij een bezoek aan plaatselijke garage vol met volledig zwijgzame Noren) juist te zijn: kleine spring (binnenveer) rechtsachter gebroken. Snel de gebroken onderdelen verwijderd, Arends achterin en aan de linkerkant (bleek ie ook prima uit de verf te komen) en weer verder. Ter hoogte van Narvik zagen we - vanaf de andere zijde van de fjord: helaas daarin geen haring vangende Orca’s gezien; ook geen daarvan uitrustende Orca’s overigens - Narvik. We wilden net afslaan naar de stad toen de Voorzienigheid ons influisterde: “die stad krijg je nog wel te zien : doorrijden, planken, branden en gas op die lolly!” en dus brachten we op ruime afstand beleefd een saluut aan de stad (“even wuiven”) en karden we lekker in één beweging - door een heuse avondsneeuwjacht - naar Tromsø. Daar bleken we een uiterst luxe appartement te hebben geboekt, met hoekbank en een enorm TV-scherm. Ook wel eens lekker. Niet veel later lagen we dus - samen met de Voorzienigheid - heerlijk onderuit op de hoekbank een film op Netflix te kijken: Narvik (een indrukwekkende film over de gebeurtenissen en in en rondom Narvik in mei 1940: gaat dat zien en let vooral op de landschappen..) En dat dan ook nog eens met op schoot een geslaagde persiflage van boerenkool. Boerenkool? Ja, boerenkool! Dat had zelfs de Voorzienigheid niet zien aankomen!
Morgen op naar Alta..Read more