Melvikodden

Het parkeerterrein van het restaurant was leeg dus het zag er wat stil uit, op de schaapjes na die er omheen liepen te grazen. Maar op de binnenkant van de voordeur die wagenwijd openstond stond in koeienletters 'OPEN CAFE' geschreven, dus ik was blij. In het halletje werd duidelijk dat je je vieze wandelschoenen moest inruilen voor badslippers die daar klaarlagen in verscheidene soorten en maten. Dus inmiddels op badslippers liepen we nog een deur door en een trapje op, en daar stond een vriendelijke meneer die volgens mij blij was om gasten te kunnen ontvangen. Naast de ontvangsthal met een barretje waren er twee ruimtes waar je kon gaan zitten: een eetzaal met houten stoeltjes zoals je die ziet bij hotels (uitgestorven), en een soort grote woonkamer met open haard, een tv aan de muur en wat gezelliger meubels (ook leeg, ik vermoed dat meneer hier zelf de hele ochtend televisie had zitten kijken). Kennelijk kon je aan mij zien dat ik het een beetje koud had, of moe was, want de man die ons had ontvangen wees ons richting de woonkamer. Daar mochten we een tafel uitzoeken. Hij zette de televisie op mute, stookte de haard op en nam onze bestelling op. Koffie konden we zelf tappen bij grote dispensers in de ontvangsthal. Deze was weliswaar niet te zuipen en de beste man deed eindeloos over het klaarmaken van onze lunch. Maar dat mocht de pret zeker niet drukken want we zaten daar heerlijk. Er waren stopcontacten dus alle apparaten konden even opgeladen worden, en de enorme caesar salades met kip en bacon en eitjes en enorme croutons was werkelijk verrukkelijk. Na nog een fijn bezoekje aan de vreemde wc in de kelder van het gebouw, waren we een dik uur later weer helemaal opgeladen en klaar om verder te fietsen. Alleen in het badslipperhalletje werden we nog even opgehouden door een Nederlands echtpaar dat net was gearriveerd, en vol bewondering naar onze fietsen op de parkeerplaats had staan kijken.Read more