Sagafossen

Vrienden van Gulo Gulo - dag 7 Na de afgelopen dagen vooral stil te hebben gestaan bij de zaken en gebeurtenissen in de waarneembare wereld om ons heen (de landschappen, de natuur, de steden en dorpen, de andere rallyrijders oftewel kort samen gevat: “de buitenboel”) is het nu de hoogste tijd om een inkijkje te geven in het kloppend hart van het rally gebeuren, de plek waar het allemaal samenkomt en - in meer of mindere mate - een plaats krijgt: de koets van de Volvo. Die koets is namelijk waar de rally zich zo’n 10/12 uur per dag feitelijk afspeelt. Je zou denken dat we achtereenvolgens in Nederland, Duitsland, Denemarken, Zweden en nu al weer dagen in Noorwegen zijn geweest maar eigenlijk is dat niet juist: we waren al die tijd - zeker qua beleving - voornamelijk in de koets. En die koets is toch echt maar krap 6 vierkante meter groot. Een soort mini tiny-house maar dan de kleinste versie. Om daarin als mens tot beschaving te komen hebben we als Gulo Gulo Gang een paar afspraken gemaakt. Die zien enerzijds op het functioneel gebruik van de (uiterst beperkte) ruimte en anderzijds op gedrag. Wat betreft dat eerste hebben we vrij snel na vertrek al vastgesteld dat voor de - toch bij nader inzien wel comfortabele - functies van hal/entree, gang, woonkamer, speelkamer, keuken, bijkeuken, gang, douche/badkamer en ook toilet in de koets geen plaats is. Vooral dat laatste geeft namelijk gedoe. Wel is op 4 m2 ruimte voor “schuur”, “zolder”, “bergruimte” en op de overige 2 m2 vooral ook “eethoek/keukentafel”: eigenlijk is rallyrijden het voortdurend rondhangen in de eethoek/aan de keukentafel. Ga maar na: je zit maar wat te zitten, op een niet per se lekker zittende stoel, je leest wat, je smeert een broodje, je kauwt wat, je kijkt wat rond, je draait een muziekje en je kletst wat. Allemaal typisch voor het leven aan de keukentafel. Ook typisch onderdeel daarvan: de min of meer vaste posities. We hebben geen hele strakke stoelindeling gemaakt bij vertrek en rijden per toerbeurt maar toch zit van Woudenberg doorgaans achter het stuur, zit Hensen veelal op de bijrijdersstoel en zit Arends (onze benjamin) met name achterin. Dan blijkt ook dat er toch in feite twee subruimtes/subculturen zijn: de cockpit (v Woudenberg/Hensen) en de cabine (Arends). Ook qua gewichtsverdeling, muzieksmaak en lekkere broodjes blijkt dat het beste te werken.
Dan gedrag. Dat ligt een stuk ingewikkelder. Je leert elkaar kennen. In werkelijk alle opzichten, dag en nacht, bij licht en in het donker, in voor en tegenspoed. Ook leer je (de één wat meer dan de ander) zodoende jezelf kennen en ook dat geeft dan weer dynamiek en te denken. En omdat Sylvia Witteman hiermee veel lezers aan zich bindt, ga ik ook onze volgers hierin meenemen. Mijn handen jeuken want inspiratie te over. Maar gezien de gevoeligheid ten opzichte van het groepsproces (immers: van Woudenberg en Arends lezen dit ook) en de wens om toch vooral vandaag in zo veel mogelijk harmonie de Noordkaap te halen kies ik ervoor dat wat verderop op de route te doen Maar weet (ter geruststelling): de koets heeft - met de kennis van nu - geen beerput.

De tocht vandaag ging door de diepvries van Europa: een eindeloze hoeveelheid adembenemende vergezichten met (hele hoge!) bepoedersuikerde berg(ketens), fjorden en ook leuk: veel pontjes. En dat allemaal in groepsrally-verband inclusief lunch en diner (rendier smaakt een tikkie naar doorleefd hert) met onze Belgisch/Nederlandse Porsche-vrienden. Na een nachtelijke jacht op het Noorderlicht eindelijk heerlijk onder de wol.

Vandaag naar het op het vaste land van Europa hoogstgelegen/meest noordelijk gelegen (bereikbare) punt: de Noordkaap. We gaan het zien.Read more