Vardehaugen

Op de Tindevegen was ik toch zo heerlijk aan het fietsen. Vanaf de eerste top, waar ineens toch wat toeristen geparkeerd stonden voor kiekjes van het mooie uitzicht, via weer zo'n lange afdaling waar je stiekem net iets te hard gaat, tot bijna op de tweede top. Het was wat bewolkt geworden maar de omgeving bleef mooi, ondanks de grote elektriciteitsmasten die ineens in het landschap waren verschenen. Maar precies op een stukje asfalt waar gewaarschuwd was voor het stijgingspercentage, stak plots een dermate koude en loeiharde wind op dat ik ineens niet meer vooruit kwam. Ik moest zelfs een klein stukje lopen om de bocht door te komen. Matthijs stond daar stil en had zijn telelens in zijn handen. Wat had hij gezien? Hij dacht dat er rendieren liepen. Was niet zo. Bleken wandelaars. Jammerrrrr. Maar een goed moment om even afgestapt te zijn, want ineens begon het te spetteren en nu konden we meteen onze regenjasjes pakken en raincovers over de rugzakken doen.

Even verderop was een slagboom (vegbom) bij een tolhuisje (bomstasjon) en voor het eerst deze vakantie moesten we een barrière slechten. Fietsers mogen overal gratis komen maar deze slagboom was wel dicht. Ik besloot er onderdoor te gaan, mijn fiets diagonaal houdend en mijn rugtas alsnog tegen de boom denderend, Matthijs koos iets eleganter voor de smalle doorgang langs de slagboom. Achter ons was intussen een auto komen te staan. Béétje gênant.

Daarna volgde nóg een geweldige afdaling en ineens regende het keihard. Maar zo snel als de regen was begonnen, zo snel was het ook weer voorbij. Bovenaan een verzameling haarspeldbochten scheen de zon alweer. Oké, nog maar een fotootje dan!Read more