Looc River

Na ons eerste nachtje op het nieuwe eiland Cebu hadden we vandaag alweer een vol programma voor de boeg. We hadden ons opgegeven voor een dagje “canyoneering”. Ik wist eerlijk gezegd niet zo goed wat ik ervan kon verwachten, maar deze activiteit stond hoog op de verlanglijst van de heer Wegerif.

Ik heb het net even opgezocht op Google “wat is
canyoneering” en ik ben het eens met de omschrijving:

“Canyoning is een sport waarbij men de loop van een rivier door een kloof volgt. Om de rivier te volgen is het daarbij nodig te wandelen, af te klimmen, te springen, te zwemmen en te abseilen.”

We aten ons ontbijt. En om 9:15 kwam daar een schattig klein blauw busje aangereden volgeladen met toeristen om ons op te halen. Mijn eerste gedachte was: hopelijk hoeven we niet te lang in dit busje te zitten.

1 uur en 25 minuten later bereikte we onze bestemming.

Genoeg tijd om alle aanwezigen in de bus volledig doorgrond te hebben. Je zat namelijk ook zo lekker tegenover elkaar én schouder aan schouder. Verder was er niks te doen.

Korte samenvatting. Met nadruk op kort want ik kan je nog veel meer info geven.

1 stel uit Duitsland. Meid jaar of 28 en zeer luidruchtig. Constant praten. Zingen. En snakte naar een glimpje aandacht. Ze riep heel hard dat ze single was en een gebroken hart had. Terwijl haar (ex) vriend naast haar zat. Relatiestatus: “gecompliceerd”.

Het volgende stel kwam ook uit Duitsland. Een Aziatisch meisje (25 jaar) met echt een poppen gezichtje. Heel knap. Met een man (35+ jaar). Volgens Rens status: gold digger. De meid that is.

Daarnaast een stel uit Japan. Ieder stukje huid was bedekt met kleding. Een enorme angst voor huidverkleuring. Toch vreemd dat je dan dit soort landen kiest als vakantiebestemming.

En het laatste stel. De leukste uit de bus. Had je gewoon weinig last van. Ik mocht ze gelijk wel. En wat bleek: Nederlandse jongen uit Amsterdam. Heeee MAATJES!

Aangekomen bij de locatie kregen we een zwemvest aan en helm op. En daar begon onze tocht. Rens en ik liepen voorop samen met één van de tourguides.

Na 20 minuten lopen kwamen we aan bij de rivier. Daar begon onze tocht. Een van de tour guides deed nog even een korte check of iedereen er klaar voor was en adviseerde een Franse man om z’n horloge af te doen. Waarop hij zei: “komt wel goed”. Ik keek zelf ook nog even naar m’n eigen Apple Watch en dacht hetzelfde: ach komt goed en daar heb je een reisverzekering voor toch…

We liepen door de rivier, klommen over rotsen, sprongen van klifjes en we gingen zo’n 1000x samen op de foto. Niet per sé omdat we dat zelf wilde, maar we hadden geen keuze. De tour guide stond erop: “Come come, nice picture”. Oke oke. 1,2,3 say cheese!

En toen was daar het hoogtepunt van de tour. Een jump van zo’n 10 meter hoogte. Je kon kiezen uit iets lager en HEEEEL HOOG. Rens koos natuurlijk meteen voor het hoogste segment. Tja dan ik ook.

Rens sprong. Dat ging goed. Oké nu ik:

Terwijl ik in de lucht hing dacht ik een split second aan “oh misschien niet zo handig met een dubbele hernia” maar aan het einde van die gedachte plonsde ik al het water in.

Wow wat een klap. Ik was wel even gedesoriënteerd.

Toen begon het wachten op de rest van de groep. Niet iedereen sprong zo naïef snel als ons. En hier en daar hadden sommige nog wat aanmoediging nodig.

Op het moment dat we eindelijk konden starten aan de terugtocht, want dit was de laatste etappe van de tocht werden we terug geroepen:

De Frans man was z’n Apple Watch kwijt. Z’n nonchalantheid was compleet ingewisseld voor stress. Shit hij is weg. Gelukkig had 1 van de tour guides duidelijk ervaring met eigenwijze toeristen. Hij pakte z’n duikbril en dook naar de DIEPE bodem. Ik maakte me meer zorgen om de jonge man dan om de Apple Watch. Maar na een paar minuten was die gevonden. En konden we door.

Weer langs dezelfde rivier. Nog een paar relatief kleine sprongetjes gemaakt. Tja alles viel in het niet bij die enorme klif.

De tocht had zo’n 3 uur in totaal geduurd toen we weer in het busje stapte. Halverwege was er een stop om te lunchen. Inmiddels was dat ook wel nodig om 14:30 uur want het humeur van de groep begon met de minuut te dalen.

Kippenpoot, 3 loempia’s, rijst en noodles. En als toetje mango.

En toen weer snel de bus in. Inmiddels kon ik de aandachtsmeid niet meer aan horen. Ze bleef elke keer 1 zin van een liedje zingen. Maar GODDANK werd het stel als eerste uit de bus gezet en uitgezwaaid.

Aangekomen bij ons stond daar gastvrouw “Lisa” ons al op te wachten. Beiden waren we een beetje vermoeid maar we hadden nog wel een paar vragen. Scootertje huren. En info over de tour naar de walvishaaien.

Lisa bleek een spraakwaterval te zijn. Wij hadden aan de eerste 3 zinnen al genoeg. Maar ze ging maar door. Rens werd steeds stiller en ik begon langzaam stappen naar achteren te nemen om aan te geven dat we weg wilde.

Na 20 minuten slaagde we succesvol in om het gesprek te beëindigen. En met resultaat: scooter zou er om 18:00 uur zijn en morgenochtend worden we om 4:00 uur !IN DE OCHTEND! opgehaald door de tour met walvishaaien.

Uitgeput drinken we een cola’tje in de zon. En om 18 uur stapte we op de scooter na het stadje Moalboal. We aten een heerlijke maaltijd bij een grill restaurant en liepen een stukje verder voor een ijsje. Snow ice. Heerlijk luchtig en fluffy.

Nu liggen we op bed en gaan we zo de ogen voor een paar uurtjes sluiten want morgen 3:30 gaat de wekker.

Ps: zie video voor een klein verslagje met beeldenRead more