University of the Algarve

Alweer een avontuur beleefd, maar dan één die ik liever overgeslagen had.
12 december smiddags rond 15.00 uur zat ik in de bus van Margot, daarmee zouden we even naar de winkel.
Opeens kon ik niet meer normaal praten, de woorden die ik wilde zeggen kwamen er opeens heel anders uit. Ik hoorde dat het verkeerd was en probeerde te corrigeren maar dan werd het weer iets anders, heel gek.
Dit was echt niet goed. We gingen bij een huisartsenpost langs en de dokter nam het gelukkig serieus en zei dat we naar het ziekenhuis in Faro moesten. Hij vroeg of we vervoer hadden en daar gingen we. Het was meer dan een uur rijden naar Faro en het was ook nog spitsuur. Tijdens de rit ging het praten toch opeens weer beter en ik zei tegen Margot dat we wel weer terug komen gaan. Gelukkig wilde ze daar niets van horen en zei dat het niet niks was en dat het nagekeken moest worden.
Eerst naar het staatsziekenhuis want daar had die dokter contact mee gehad. Maar bij binnenkomst in dat gebouw met kapotte donkere plavuizen waar het naar kots stonk had ik het idee dat ik in een horrorfilm beland was. Margot belde met de verzekering en we konden naar een prive hospital in Faro. Wat een verademing, licht en schoon en niet het idee dat je er iets op zou lopen wat je nog niet had.
Intussen was mijn spraak al bijna weer terug en ik dacht dat het niet zo ernstig was.
Toen vroegen ze of ik een scan of een MRI wilde. Nou dacht ik als het dan toch moet kijk dan maar goed, laten we maar een MRI doen. Wederom moest Margot bellen met de verzekering want ze wilden van te voren goedkeuring voor de MRI. Vandaag hoorde ik dat zo'n MRI 11.000 euro kost 🥵 Wat een gekke gewaarwording in zo'n MRI zeg, ik heb de hele tijd mijn ogen dichtgehouden omdat ik bang was om in paniek te raken als ik ze opendeed. Ik weet dus ook niet of ik er eerst met mijn benen of mijn hoofd in ging. Het zou een kwartiertje duren, ik kreeg een koptelefoon op om het lawaai te reduceren. Het eraan overgeven ging wonderwel goed, iedere keer weer even opnieuw instellen op het geluid als het veranderde, wat waren dat een lange 15 minuten.
Nu lig ik al twee nachtjes in het ziekenhuis en het gaat goed, het praten is zoals het was. Het blijkt dat mijn bloeddruk veel te hoog is en zo ook mijn cholesterol en in mijn linker halsslagader heb ik plaqua.
Alles is prima te behandelen met medicatie gelukkig. Morgen of overmorgen mag ik weer naar mijn Octobus 😃
Ik ben best wel geschrokken maar ook blij dat het niets anders in mijn hoofd was zoals een tumor oid.
En wat ben ik blij dat Margot er was, ik had zelf niet goed kunnen praten. En als ik alleen geweest was had ik het misschien niet eens gemerkt? Ik praat niet de hele tijd hardop tegen mezelf.
Margot was echt mijn beschermengel ❤️
Misschien morgen geen berichtje, ligt eraan of er nieuws is, tot later!Read more