Sardinia: Olbia/Madrid

In Olbia kunnen we zo goed als gratis aan steiger in de stad liggen. Sommige schippers gaan wel door het proces van

1. Een stempeltje van €16 kopen bij een tabaks winkeltje
2. Naar de Guardia Finanza lopen en je stempel laten zien
3. Vragend aangekeken worden over wat je komt doen
4. Een formulier krijgen en deze thuis moeten invullen en mailen

en andere ook weer niet. Wij besluiten eerst niet mee te doen aan deze Italiaanse poppenkast maar uiteindelijk kopen we toch maar een stempeltje. We mogen wel 2 nachten blijven liggen.

Maandagochtend heel vroeg vertrekt Bart naar het vliegveld. Voor de deal van The Bridge moet er iemand naar Madrid om de locatie voor het evenement te bekijken. En Bart kan, dus Bart gaat. Schandalig en als een echte zakenman gaat hij op een dag heen en weer en ziet dus niet zo veel van Madrid. Maar het is ook bijna 40 graden daar en in Olbia, dus je bent ook liever op het water dan in een stad. Ik leg die dag meer dan tien kilometer af met de benenwagen.

Eerst om benzine te scoren voor de dinghy en daarna op zoek naar een wat grotere gastank (we zitten nu opgescheept, pun intended, met gasflesjes nog uit Portugal en Spanje), eventuele reserve onderdelen die te vinden zijn en boodschappen te doen. Van de ene kant van de stad loop ik naar de andere kant van de stad. De route van Google Maps is wat optimistisch wat betreft het gebruik van autowegen als voetpad dus ik maak wat meer kilometers dan gepland. De route is helaas richting het industriële gebied dus niet zo mooi maar wel over een met zonnepanelen overdekt fietspad voor een groot deel. Dus dat is wel wel weer lekker.

Terug in Olbia trakteer ik mezelf, weer eens uren later dan ik had bedacht, op een prachtig ijsje: perzik rozenblaadjes en mirto bessen. Om 22uur moet ik dan misschien toch ook maar eens gaan koken en als ik net in bed lig is er Bart er opeens alweer!

De volgende dag proberen we een vislijn uit de huls om de schroefas te krijgen. Tijdens een onoplettend moment van onszelf en de visser op de kade is zijn vislijn in de schroef gekomen... Het water is hier bijna net zo donker als in Nederland dus het is erg slecht te zien. We zien dan ook geen vislijn zitten. We krijgen de tip om de schroefas een stukje naar buiten te duwen en het dan opnieuw te proberen. Als we de motor starten horen we niet meer het schrapende geluid, succes!!

Bart heeft ondertussen contact gemaakt met onze Duitse buren van onze leeftijd. Omdat het zo warm is in de stad besluiten we om een uur of 20u toch nog uit te varen omdat we nog een nacht van 30 graden niet zo zien zitten. Dus varen we voor de vierde keer het kanaal door en komen we eigenlijk nét te laat aan op de ankerplek. De zon is onder dus we moeten het anker, qua zeegras, op de gok uitgooien. De volgende ochtend komen we er achter dat we goed gegokt hebben. Dat is toch altijd wel lekker 😀Leer más