Salina: Santa Marina Salina ⚓

We gaan door naar ons volgende Eolische Eiland: Salina. Salina staat bekend om een aantal dingen, Malvasía wijn, blijkbaar de film Il Postino (the Postman) en je zult er zelf niet snel op komen, maar kappertjes! Onze standplaats om dit eiland te ontdekken wordt Santa Marina. Het zomerseizoen is nog steeds in volle gang dus de baai ligt al zo goed als vol. Zeker in het stuk dichtbij het haventje. Wij zien een grote lege plek en besluiten daar heen te varen. Vanaf de boot kunnen we moeilijk zien of de bodem bestaat uit zand of rotsen. Dus spring ik in mijn snorkeloutfit in het water en dirigeer Bart, die dus in zijn eentje de Nimrod voor anker legt, naar een mooi plekje: niet te diep en zand in plaats van rotsen. Als we later gaan snorkelen komen we er achter dat wij zo'n beetje het beste liggen. De boten dichter bij de haven liggen allemaal of in Donia of tussen rotsen. Achja, zelf weten. Op de een of andere manier arriveren de grote catamarans allemaal rond de schemering. En aangezien er bij ons nog plek is liggen we elke avond dat we hier liggen steeds omringd door catamarans s avonds. De gasten gaan dan nog snel even zwemmen, douchen en worden dan allemaal naar het land gevaren. Vervolgens worden we dan rond een uur of 23u door elkaar geschut doordat alle gasten weer opgehaald dienen te worden.

Vanuit hier neem ik ook het pontje, of nouja de TGV variant van pontjes, naar het vaste eiland, Milazzo op Sicilië. Ik ga de reparatie onderdelen voor ons grootzeil halen die bij een ophaal punt zijn bezorgd. Bart duikt ondertussen letterlijk en figuurlijk de boot in om de elektrische bedrading nog eens goed na te lopen en uit te tekenen. Ik zou mooi op tijd om 12 uur aankomen in Milazzo, aangezien om 13u het ophaalpunt sluit om te mangiare🍝🍕. Maar we zijn natuurlijk in Italië. Veerpont 1 vertrekt al een kwartier later dan gepland. Vervolgens moeten we op Lipari overstappen. En in plaats van dat de mensen die uit veerpont 1 stappen, meteen op veerpont 2 over kunnen stappen, die aan de andere kant van dezelfde steiger ligt, moet iedereen achteraan aansluiten. Vervolgens beginnen ze rond de geplande vertrektijd pas met kaartjes scannen. Drie kwartier na de eigenlijke vertrektijd worden de trossen losgegooid. Piano piano. Er is niets aan te doen en we zijn nou eenmaal niet in Nederland. Het voordeel is wel dat we vervolgens met zo'n 31 knopen in plaats van 4,5 of 6 op een goede dag naar de overkant snellen.

Om 12:45 stap ik van de pont, Bart dript volgens de foto's en berichten ondertussen van het zweet van zijn verdiensten, en ik snel mij naar het ophaalpunt. Om 12:55 sta ik op de stoep van het ophaalpunt, dicht. Er staan twee nummers op de deur, na wat gedoe met landcodes, Italiaans en Bulgaars, gaat uiteindelijk één van de twee nummers over. Geen gehoor. Bart is ondertussen al op de hoogte en belt me bezweet op. We besluiten om nog een keer te bellen en anders moet ik het vanmiddag nog maar een keer proberen en een pont later boeken. Als ik weer bel wordt er opgenomen! In een mix van Italiaans, Engels en gebrabbel komt de mevrouw aan de andere kant van de lijn te weten dat ik NU voor de deur sta en ik dat ze er over tien minuutjes zal zijn!

Als ze aankomt lachen we vriendelijk, bedank ik haar alvast en verteld ze me vervolgens dat ze me gisteren heeft geprobeerd te bellen. Wij hebben geen telefoontjes gehad en als we op de doos kijken zien we dat de +31 landcode op de een of andere manier niet is meegenomen bij het telefoonnummer. Dan zegt ze "you are a hockey champion!", ze heeft mijn naam gegoogled en moet op wat Northwestern tijd foto's zijn gestuit dus ik vertel dat dat al heel lang geleden is. Tevreden vertrek met onze reparatie onderdelen richting supermarkt. Volgeladen bestel ik nog een Siciliaanse granite pistachio voor onderweg en ga dan weer in de rij staan voor de TGV, uh pont. 2,5 uur later staat Bart me op de kade op te wachten. Onderweg naar huis gaan we nog langs de Nederlandse (ex) vertrekkers boot Lento y Contento, die heeft social 🦋Bart in mijn afwezigheid alweer gespot. Stefan, Janneke en kleine Juul en Tiemen waren eigenlijk van plan om deze avond weer richting Sicilië te varen omdat hun vakantie er helaas alweer op zit. Maar we hebben het zo gezellig met elkaar dat we samen pizza's aan boord eten en ze hun vertrek en daarmee vakantie nog een dagje rekken 😉

Op dag drie nemen we de bus om naar de andere kant van het eiland te gaan. Tenminste, dat zijn we van plan. Op de een of andere manier lijkt op het moment dat wij een keer 2 minuten te laat zijn deze Italiaanse buschauffeur te hebben besloten om wel op tijd te vertrekken. Nouja, dan vermaken wij ons in de tijd dat we moeten wachten met een wandeling door het dorpje en een brioche en granite (pistachio voor Bart en Peche voor mij dit keer) in de schaduw. De bus brengt ons ondertussen tot Malfa. Daar moeten we overstappen op een kleiner busje omdat de straten te smal zijn. Deze buschauffeur neemt het vervolgens weer niet zo nauw met de regeltjes, heerlijk. Kaartjes controleren of kopen is niet nodig, een meisje dat naar boven aan het zwoegen is wordt opgepikt en hij stopt onderweg, volledig te begrijpen, om wat water te kopen.

De rit is prachtig, met het uitzicht op zee, de wijnvelden en het groen. Salina is namelijk het groenste eiland van de eilandengroep. We stappen uit bij Polara. Het is nog een flinke wandeling naar beneden, zeker als ik denk een shortcut gevonden te hebben, die na elke bocht toch nog een stukje verder neem om te kijken of we bij het strand uitkomen om vervolgens erachter te komen dat het dood loopt, dus ik weer omhoog om Bart te laten weten dat het hier niets wordt. Dus volgen we de bordjes met daarop Spiaggia en de scooters naar het echt pad, verder ben ik niet eigenwijs🐐 We komen aan bij boothuisjes en droogdokjes die gebruikt worden als strand. De baai ligt heeeelemaal vol met boten en bootjes van alle formaten. De baai is ook prachtig, met hoge scherpe kliffen en weer prachtig helder blauw water. Maar van onze Engelse vrienden hebben we gehoord dat er constant swell staat vandaar dat wij met de bus zijn. Na een heerlijke verfrissende duik zwoegen we weer omhoog. We delen een panini met Salina kappertjes onder een boom in de schaduw en worden vervolgens als enige weer door het kleine busje meegenomen. Deze buschauffeuse vindt dat ze onderweg prima haar e-sigaretje kan roken 🤣

Op onze overstap plaats nemen we nog even een pauze in Malfa. Maar we komen weer eens tussen 13u en 15u aan dus alles is zo goed als dicht... We vinden nog één leuk terrasje waar we stoppen voor een colaatje en arancini. Dat zijn gefrituurde risotto balletjes met verschillende soorten vulling. We krijgen niet de smaken die we besteld hebben maar ze zijn wel lekker! Ik denk dat we daarna nog alle tijd hebben om nog van het uitzicht te genieten maar Bart heeft haast om naar de bus te gaan. Die blijkt, zoals Bart wel wist, al over 10 minuten te vertrekken en we moeten nog omhoog lopen. Onderweg vinden we nog wat kappertjes planten! De onrijpe vruchtjes ruiken al overduidelijk naar kappertjes. Eenmaal bij de bushalte aangekomen moeten we nog zeker een half uur wachten. Ach, wat hadden we anders verwacht. Weer thuis gaat Bart nog water en diesel tanken en even denken we dat we de Alize nog op bezoek krijgen maar dat komt toch niet uit.

De volgende ochtend ga ik nog vers brood halen en ruil ik twee boeken in het openbare boekenkastje om voor twee nieuwe boeken. Met de voorraden weer aangevuld zijn we klaar voor een volgende ankerplek!Read more