Sicilia: Montagne di Sabbia ⚓

We zeilen weer! Na twee weken is er eindelijk wind en die gaan we meteen gebruiken. Het kapotte karretje van het grootzeil is weer gemaakt, dat ging zowaar in één keer goed. Dit is een unicum voor boot klusjes. Helaas betekent ons vertrek richting Sicilië wel dat we, in elk geval nu, niet naar Stromboli gaan. Het Eolische Eiland waar je vooral s nachts de vulkaan kan zien spuwen. Helaas, maar er is wind komende dagen dus die willen we benutten.

We hebben een heerlijke zeiltocht. De eerste drie kwartier hebben we Perky nog even nodig, maar daarna kunnen we alles zeilen. In eerste instantie is het plan om naar Milazzo te varen en dan morgen naar Scilla. We zijn namelijk onderweg naar de straat van Messina . Al snel besluiten we dat het zeilen wel heel lekker gaat dus dat we proberen om toch nog iets verder westwaards te gaan. Dat besluiten nemen we nog een aantal keer waardoor we op een gegeven moment besluiten om één keer door te varen naar Scilla. De 6-9 knopen blijft zo'n 60 graden binnenkomen dus we gaan ook wel heel lekker. Maar, Scilla is nog wel ver en de wind begint er een beetje uit te lakken langzamerhand hoe dichter we bij de kust komen.

Dan vinden we een ankerplek waar we volgens de anker app een hele goede nacht zouden moeten hebben. En dat verbaasd ons want het is een ankerplek midden op zee aan de noordelijke kust van Sicilië. Met midden op zee bedoel ik dat je niet in een baaitje ligt of achter een landtong oid, maar "gewoon" voor het strand je anker dropt. Wel liggen we achter een grote duin en kunnen we ons anker droppen op een ondiepe zand plek. Dat ziet er veelbelovend uit dus we besluiten hiervoor te gaan. Vlak voordat de zon ondergaat liggen we. Niet veel later begint de wind te blazen vanaf en via het duin over ons heen met zo'n 22 knopen. Als de wind zo opsteekt is het altijd even afwachten hoe het anker en de boot reageren, maar ook deze keer ligt de Nimrod onze boot die ons thuis is als een huis. We hebben een hele goede nacht terwijl we ons op weinig slaap hadden ingesteld.

De volgende ochtend is het water te mooi om niet eerst te gaan zwemmen. In mijn bikinibroekje spring ik er in. Ik was van plan om alleen een paar rondjes om de boot te doen, maar word dan toch gelokt door het strand en het duin. Het is natuurlijk weer verder zwemmen dan gedacht maar toch loop ik op een gegeven moment als een soort zeemeermin zo voelt het, aangespoeld vanaf zee, het strand op. Het is nog heel rustig en er zijn slechts een paar mensen op het strand. Die lopen resoluut een stuk verder her strand af dus ik ben benieuwd wat daar te vinden is. Een iets meer beschut stukje strand zo blijkt, niet heel bijzonder voor mijn verwende smaak. Ik besluit terug te lopen. Er komt een man met tegemoet lopen en die zit al wel heel erg te staren. Ik besluit met een boog om hem heen te gaan en het onaangeraakte egale duin een stuk te beklimmen. Als ik me omdraai ligt dat mannetje half verscholen achter een rots aan zijn 🍆 te trekken terwijl ie af en toe mijn kant op kijkt. Ik kijk boos terug en loop naar beneden, het was zo'n heerlijke ochtend. Het erge is nog dat het een naturista strand is...

Snel zwem ik terug naar de boot en doe Bart mijn verhaal. Ik laat mijn ochtend niet door m verpesten en geniet er van om mooie video's van de Nimrod te maken op deze bijzondere ankerplek met de GoPro. Als ook Bart zijn ochtend zwempartij heeft gehad vertrekken we van deze ankerplek en zetten we koers naar Scilla.Read more