Zoeken resetten
Zuid-Oost Azië
  • The traveling biologists

Zuid-Oost Azië

October 2018 - July 2019 Meer informatie
+4
VolgenOverzichtOverzichtKalenderKalenderDelenDelenBucketlist
Nieuwste eerst
  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    2

    Okarito

    10 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ⛅ 19 °C

    Deze ochtend was het tijd om afscheid te nemen van de gletsjers. We deden nog een laatste wandeling naar een gletsjermeer. Het was er heel rustig, we kwamen bijna niemand tegen. Het meer was ook rustig en het gaf reflectie, maar er waren geen bergen om te weerspiegelen. Geen probleem wij genoten van de rust en stilte.

    Onze volgende stop was niet ver, maar een halfuurtje rijden. Van de bergen naar de kust. Okarito is een klein dorpje en met klein bedoelen we ook echt klein. Er wonen maar 30 mensen en in de winter nog minder. Er is geen winkel of café, maar wel een mooie camping aan het strand. We installeerden ons en daarna was het tijd voor een strandwandeling. Het zand had een grijze kleur en werd bijna zwart als het nat werd. Er lagen enorm veel aangespoelde takken en boomstronken. Een speciaal zicht. De zee was vrij ruig, maar voor de rest was het mooi weer. Er lagen zelfs enkele mensen te zonnebaden. Na de wandeling was het tijd voor wat ontspanning. Tat ruste een beetje en Steven zocht naar campings voor onze volgende stops. Daarna planden we de details van de rest van de reis nog wat.

    Na ons avondeten hadden we een activiteit waar we al effe naar uitkeken. We hadden een kiwi tour geboekt. In de okarito regio leeft de zeldzaamste kiwi van Nieuw-Zeeland. Hij is heel verlegen en praktisch onmogelijk om zelf te spotten. Ze zijn 's nachts actief en hebben een heel goed gehoor en reukvermogen. We moesten dus muisstil zijn en mochten geen zaklampen gebruiken. We waren in totaal met 10, gids inclusief. Onze gids was wel wat speciaal, maar super enthousiast en gemotiveerd. Hij benadrukte dat we veel geduld moesten hebben. We reden met de auto naar een plek in de buurt. Hier moesten we nog een halfuurtje stappen en ondertussen ons "stil stappen" oefenen. Onze gids had een transmitter mee waarmee hij de vogels kon lokaliseren. Onze taak was stil zijn en geduld hebben. Af en toe hoorden we een kiwi bezig in de bosjes. We hoorden ook hun kreet. Heel speciaal en totaal niet vogelachtig. Het mannetje is veel hoger als het vrouwtje, ook wel grappig. Uiteindelijk kwam er een toch wel dichtbij volgens de transmitter. We hoorden hem ook duidelijk wroeten in de bosjes. Het was ondertussen pikkedonker dus we zagen absoluut niets tot dat de gids zijn licht aandeed. Dit was een rood licht zodat de vogels niet schrokken. Hij scheen en zagen we daar een lange snavel en hoofdje van een kiwi, inderdaad! Maar hij was verlegen en ging terug dieper de bosjes in. We vloekten in ons hoofd, maar waren ook al ontzettend blij. Nog een tijdje wachten en naar de geluiden luisteren. Plots leek hij terug heel dicht. Het licht ging aan en daar was hij de kiwi. Een ongelofelijk speciaal beestje. Een super lange bek op een klein hoofdje met kleine kraaloogjes, dan een vrij lange nek en een dik lijf. Tat was ook verbaasd hoe groot hij was. We zagen hem zijn gangetje gaan en toen verdween hij terug in de bosjes. Ons geduld was beloond geweest. We waren rond 7u vertrokken en lagen pas na 12u in ons bed. We hadden toch enkele uren moeten wachten, maar hij was het waard!    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger

    Arthur's pass

    11 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ☁️ 17 °C

    Deze ochtend stonden we wat later op, zodat we toch wat uitgerust waren. Onze eerste stop was Ross. Dit is een goudmijnersdorpje. Tot op vandaag zijn de mijnen nog actief. Je kan ook zelf een pannetje huren om goud te gaan zoeken. Dit hebben we aan ons laten voorbij gaan. Dit was voornamelijk een stop omdat we ons afvalwater een keer moesten lozen en hier was een dumpstation. Groot woord, eigenlijk gewoon een kraantje en een deksel boven een pijpleiding. We hadden hierover eigenlijk geen uitleg gekregen. Er was een soort flexibele buis aanwezig, maar deze was zo versleten dat ze niet meer paste op de afvoerbuis. Het plan was dat Steven de buis dan maar handmatig op zijn plaats ging houden. Dit ging niet echt vlot. We besloten om het anders aan te pakken en gewoon een emmer te gebruiken. Dit was toch al wat minder smossen. Zo zie je, er zijn ook mindere kantjes aan het campervan leven.

    In Ross was er ook het Empire hotel. Dit is 100 jaar oud en is geschilderd in geel en groen. Een heel leuk gebouw en er was een bar, maar die was nog niet open spijtig genoeg.

    Voor onze lunch reden verder naar Hokitika. Een stadje aan de kust, dat ook wel gezellig was. We installeerden ons aan sunsetpoint. Een landtong aan het strand. Het was midden op de dag dus was er natuurlijk geen sunset, maar het was wel een mooie locatie. Er stond ook een herdenkingsmonument voor de verschillende schepen die vergaan zijn voor de kust.

    We reden verder en passeerden langs de glowworm dell. Hier was niet veel te zien omdat het midden in de dag was. Spijtig wel want het was blijkbaar wel de moeite.

    Hierna reden we terug het binnenland in. De bergen werden weer dramatisch en prachtig. We reden naar Arthur's Pass en vroegen wat info over wandelingen. We kozen een van een uur doorheen een berkenbos. Het bos was wel wat anders dan bij ons, hier is mos koning. Op deze wandeling waren het vooral de kleine dingen die de show stalen. Zo zagen we leuke paddestoelen en een soort vleesetende plant, zonnedauw. Het was een leuke wandeling en het eindigde bij een rivier, hierna was het terug keren. Toen we bijna aan de parking waren zagen we een leuk vogeltje. Een Southern Island Robin, een soort roodborstje, maar hier is hij volledig grijs met witte borst. We hadden deze al een paar keer gezien en ze zijn echt wel leuk. Deze was helemaal niet verlegen. Hij kwam op Tat haar schoen zitten en prutste wat aan haar veters en broek. Het was echt zo grappig om te zien.

    'S avonds wouden we op een gratis camping gaan staan. Hij was wel wat verder dan gedacht en volledig in de middel of nowhere. We reden door een vallei en het zicht was zooo mooi. Echt wel de verdere rit waard. De plek zelf is klein, er staat nog een andere camper. Er is een toilet, maar super veel irritante en bloeddorstige beestjes.    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    2

    Arthur's Pass - dag 2

    12 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ☁️ 15 °C

    De weg terug deze ochtend duurde wat langer dan we ons herinnerde. Het eerste deel was nog altijd wondermooi, zeker met de opkomende zon. Daarna kwamen we op de hoofdweg en hier waren wegenwerken. We hebben toch vrij lang voor rode lichten mogen staan, ongeveer een halfuur extra. Gelukkig konden we ons bezighouden met het mooie uitzicht.

    Terug in het dorpje besloten we natuurlijk om een wandeling te doen. En welke betere wandeling te doen dan de Arthur's Pass wandeling wanneer je in Arthur's Pass verblijft! De wandeling duurde iets meer dan drie uur. Er waren delen door het bos en delen door open vlaktes met struikgewas, soms wat moerasachtig. Er was verscheidenheid aan vegetatie die ons verbaasde. Het was bergop en bergaf en we waren toch wel op toen we terug waren. Een van de stops was een gerestaureerd hutje van de "roadmen". Vroeger moesten deze mannen zorgen dat de baan open bleef. Dit betekende sneeuw ruimen, rotsblokken verplaatsen,.. Een zwaar werkje. Iedere werker had zijn deel van de weg en een bijhorend hutje. Nadat roadmen niet meer nodig waren, werd het hutje gebruikt door vakantiegangers en wandelaars. Alhoewel dat de wandeling zelf mooi was, was het einde wat teleurstellend. We dachten een mooi zicht te krijgen over de pass, maar het was gewoon een stop met uitleg. Er liep nog een deel van het pad door naar een meer en we dachten dat dit misschien een mooier afsluiter ging zijn. Maar we zijn niet tot aan het meer geraakt, want we waren afgeleid door iets onderweg. Een coole vogel natuurlijk, je kent ons toch al wel! Tat spotte hem eerst op een rots ietsje verder. Een mooie bruine vogel, die ongeveer zo groot was als een kip. Hij had wat weg van een waterral. Het bleek een weka te zijn. Een vogel die enkel in Nieuw-Zeeland voor komt en die niet kan vliegen. Wat fantastisch was, was dat hij naar ons toekwam. Hij kwam uit het struikgewas en op het padje. We konden hem echt goed bewonderen. Hij ging zijn gangetje en trok zich niet veel aan van ons. Later lazen we dat weka's heel nieuwsgierige vogels zijn en aangetrokken worden door mensen. Ze komen altijd eens kijken dat er niets te rapen valt. 😜

    Na de wandeling was het tijd voor lunch en wat rust. De parking waar we stonden was veel drukker geworden. We wouden nog een tweede wandeling doen vanuit hetzelfde vertrekpunt, maar er kwamen twee bussen toe. We besloten onze wandeling nog wat uit te stellen in de hoop dat de bussen maar een korte wandeling deden. Uiteindelijk besloten we toch te vertrekken. Er was nog wat volk op de weg, maar blijkbaar ging hun bus bijna vertrekken dus we waren snel alleen. De wandeling leidde naar een waterval. The devils punchbowl was de naam. Hij was de moeite.

    Hierna reden we naar een volgende camping. Onderweg zagen we twee lifters en we namen ze mee. Een jongen uit Zwitserland en een meisje uit Canada. Ze hadden 6 maanden op een katholieke school gezeten en waren nu wat aan het rondreizen. Hun twee vrienden waren al opgepikt en afgezet geweest. Na een halfuurtje zagen we hun vrienden staan en was het tijd om dag te zeggen. We reden door het stadje Springfield (the Simpson!) voor te tanken en daarna was onze camping aan de beurt. Google Maps stuurde ons langs een grindweg, want dit was de "kortste" weg.. Maar de camping was dik in orde en gratis. Na ons eten kregen we bezoek van een man die blijkbaar bijna de hele dag naast ons had gestaan op de parking. We hadden hem verschillende keren dag gezegd, maar herkenden hem niet meer, oeps. Hij had ook een Jucy camper, maar zijn gastank was leeg en hij moest morgen zijn camper binnen brengen. Hij vroeg of hij onze gas mocht lenen, geen probleem. Maar blijkbaar was onze gasfles dichtgedraaid met een speciale schroef en was het onmogelijk om hem los te krijgen zonder het juiste gereedschap. We stelden hem voor om gewoon onze keuken te gebruiken, maar hij wou het eerst nog eens aan zijn buur vragen. Na enkele minuten was hij toch terug omdat de gasfles van zijn buurman niet paste. Dus lieten we hem in onze keuken koken, hij nam wel zijn eigen spullen mee. Het was een Fransman die drie weken was rond getrokken. Zijn vrouw ging meekomen, maar ze kon helaas niet last minute. Ook was hij een Duitse fietser tegengekomen die hij drie dagen een lift had gegeven tot aan de top van Mt Cook.    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    25

    Kaikoura

    13 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ⛅ 23 °C

    Vandaag was voornamelijk rijden. We deden een eerste stop om inkopen te doen. Daarna reden we door naar Gore bay. Ondertussen was het al middag en dus aten we lunch aan een uitkijkpunt. We hadden zoveel honger dat we het uitkijkpunt uitstelden tot na de lunch. Deze streek stond bekend voor zijn kliffen. Ze werden ook wel cathedral cliffs genoemd omdat ze wel iets weghebben van de binnenkant van een kathedraal. Het was een cool zicht en de zee op de achtergrond was machtig blauw. Toen we verder reden zagen we dat er picnic tafels stonden aan de zee. Super mooi zicht, maar het was te laat.

    We reden verder tot kaikoura, onze eindbestemming. Het laatste deel van de weg reden we langs de kust. De zee was zo mooi blauw en in de verte spotte Steven dolfijnen! Het waren er een heleboel en ze sprongen zelfs uit het water. Helaas konden we ons nergens aan de kant zetten... We stonden wel in de fille voor de wegenwerken dus konden we nog wat kijken. Kaikoura staat bekend voor zijn zeedieren. Je kan hier heel het jaar door walvissen en dolfijnen spotten. Dat is dan ook het plan voor morgen. We hebben een boottocht geboekt in de ochtend met als doel walvissen te spotten.

    In de namiddag wandelden we nog rond in het stadje en genoten we van een craft beer op een terrasje. Het was super mooi weer. Tat bestelde een mischevious kea en Steven een Mcleads pale ale. Ze smaakten die Niew-zeelandse biertjes.    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger

    Kaikoura - dag 2

    14 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ⛅ 15 °C

    Vandaag was een fantastisch dagje. Deze ochtend gingen we mee met een whale watch cruise. Er zijn namelijk het hele jaar door sperm whales/potvissen te zien in Kaikoura. Er passeren ook een hele resem andere soorten walvissen, maar daarvoor was het nu niet de juiste periode. De zee was heel wild, waarschijnlijk de wildste die we al gehad hadden. Ze hadden gewaarschuwd voor zeeziekte. Normaal hebben we nooit geen last, maar nu voelden we het toch ook. Maar gelukkig was het niet al te erg. Al vrij snel bereikten we de plek waar andere boten ook aan het wachten waren. Via een hydrofoon konden ze horen of er een walvis in de buurt was. Niet lang daarna kwam er een boven in de verte. Snel met de boot daarheen. We zagen hem vrij goed. Dat is te zeggen, het deel van de walvis dat boven water komt. Dus zijn rug met spuitgat en een deel van zijn rugvin. Het was al een indrukwekkend zicht. Onze gids waarschuwde ons wanneer hij bijna ging onderduiken. Dit was een speciaal moment, want dan komt zijn staart boven het water. Het was echt een machtig zicht en super goed zichtbaar, maar helaas veel te snel voorbij. Hierna vaarden we verder naar een volgende plek. Dit was toevallig een plek waar verschillende albatrossen en giant petrels aan het rusten waren. Het zijn zo'n prachtige vogels. Maar er was een walvis gespot dus vaarden we snel naar die spot. Helaas was hij al terug ondergedoken. Onze tijd zat er bijna op en dus vaarden we naar een plek waar een groep dolfijnen was gespot. Het waren voornamelijk common dolfins. Deze zijn hier eigenlijk niet zo veel voorkomend dus toch wel speciaal. De dieren waren zo mooi. Echt onbeschrijfelijk. Ze kwamen langs de boot zwemmen en we konden ze echt super goed zien. Ze gingen weg en kwamen terug, sprongen uit het water, zwommen zij aan zij. Zo leuk om te zien!

    'S middags gingen we iets eten bij het terrasje dat we gisteren iets waren gaan drinken. We dronken terug elk een craft bier. Steven nam fish & chips en Tat een fishburger. Het was heel lekker en de eerste keer dat we in Nieuw-Zeeland een echte maaltijd zijn gaan eten. We hebben tot nu toe altijd mooi in onze camper gekookt. 😁

    Hierna was het tijd voor de volgende activiteit. Kajakken met zeehonden. We hadden er al een paar gespot vanop de boot, dus dat was al tof. Het was enkel wij, de gids en een Australisch meisje. In totaal dus twee kajakken. Het waren handsfree kajakken waarbij je moest trappen. Echt wel tof eigenlijk. We spotten twee kleine blauwe pinguïns. Mega super leuk, want we hadden er nog geen gezien en het is ook speciaal om ze in het water te zien. Een was snel terug weg, maar de andere was zich rustig aan het wassen. We bleven hem even bewonderen. Wat verder spotten we er nog twee die boven kwamen in de verte maar al snel terug weg waren. Daarna kajakten we door tot aan de zeehonden kolonie. Er lagen er veel te zonnebaden en eentje was in het water. Toen we verder peddelden kwam hij met ons spelen. Hij zwom onder en naast de kajaks, blies bellen, kwam naar ons toe,.. Wat een geweldige ervaring!    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    2

    Picton

    15 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ 🌙 17 °C

    Hallo iedereen, alles is oké met ons. Wij zitten niet in de buurt van Christchurch. We zijn natuurlijk wel geschrokken van het nieuws. We proberen onszelf en jullie op de hoogte te houden.

    Spijtig genoeg was het vandaag tijd om afscheid te nemen van Kaikoura. Er viel hier nog veel te beleven, maar helaas zou dan ook onze portefeuille leeg geraken. En er valt nog zoveel te ontdekken.

    Onze eindbestemming vandaag was Picton. Dit is een stadje in het Noorden van het Zuidelijke eiland. Hier vertrekt de ferry naar het Noordelijk eiland, maar dat doen we pas overmorgen.

    Het was een eind rijden en de wegenwerken deden er geen goed aan. 'S middags stopten we aan een meer om te lunchen. Hierna reden we verder naar Havelock. Deze stad is de mosselhoofdstad van Nieuw-Zeeland. We reden er enkel door omdat vanaf hier de Queen Charlottes drive begint. Dit is een van de mooiste scenische routes in Nieuw-Zeeland hadden we gelezen. Het is een kronkelige weg die de kust volgt van Charlotte Sound. Dit is een soort baai die heel veel armen heeft. Hij is deel van de Marlborough Sounds. Dit zijn eigenlijk valleien van bergketens die in de zee zijn gezakt. Heel mooi om te zien wel. Maar de route stelde wat teleur. Het struikgewas en de bomen waren zo hoog gegroeid dat je 99% van de tijd niets van de baai zag. Zelfs een uitkijkpunt waar we speciaal voor waren gestopt gaf geen geweldig zicht, zelfs na 10 min klimmen. Af en toe kregen we wel een deftige glimp en dan begrepen we de hype een beetje. Maar uiteindelijk waren we wel blij toen we in Picton waren.

    Nadat we onze camper hadden afgezet op een camping besloten we het stadje wat te verkennen. Het was niet groot zo bleek, maar wel gezellig. Er was een gezellige promenade aan het water. We besloten om een terrasje te doen en besloten ons een portie mosselen als aperitief te bestellen. Het waren de bekende groene mosselen van Havelock. Heel groot, maar ook heel lekker, al moet je er wel iets langer op bijten. We bestelden er elk ook een biertje bij, maar Het moest eerst haar identiteitskaart tonen voor ze een kreeg. 😅 Hierna was het toch wel tijd om terug te keren en zelf aan ons avondeten te beginnen.    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    21

    Vines & wines

    16 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ☁️ 20 °C

    Deze ochtend stonden we met volle goesting op, want we hadden een wijntour geboekt. Marlborough is de regio waar er het meeste wijn wordt geproduceerd in Nieuw-Zeeland. Wat makkelijk is, de wijngaarden liggen allemaal dicht bij elkaar, dus je kan er makkelijk meerdere bezoeken. We hadden een hele dag geboekt met een lunch in een wijngaard. We stonden te wachten aan de ingang van onze camping. 9u30 kwamen ze ons oppikken. We wachten en wachten en na vijf keer de confirmatie mail te checken en herchecken besloot Tat te bellen. Een vriendelijke mevrouw nam op, ze ging direct checken met de bestuurder van het busje. Maar zo bleek, door een fout in het systeem, was onze boeking niet doorgegeven aan de bestuurder. Dus deze wist niet dat hij ons moest komen oppikken. Ondertussen waren ze al aan hun bestemming, dus gingen ze niet terug komen. Wij natuurlijk zwaar aan het balen. Maar ze konden ons wel nog meenemen met de tour in de namiddag. Beter dan niks besloten we dus. 12u20 was de nieuwe afspraak. Het was al 10u ondertussen dus veel tijd hadden we niet, want we moesten gegeten hebben voor de pickup. We besloten terug naar het stadje te stappen. Heel op ons gemakje genoten we van de omgeving. We liepen richting de haven en over een brugje. Net op het einde spotte Steven een grote stingray in het water. Dat was een leuke verrassing, een troostprijs. We wandelden verder langs het water en zagen verschillende zeesterren langs de kant. Sommige hadden nauwelijks armen terwijl andere er wel 15 hadden. Na deze korte wandeling was het al tijd om terug te keren. We aten boterhammen aan onze campervan. Zeker niet slecht, maar toch wat saai nadat we een lunch in een wijngaard hadden verwacht.

    Eindelijk was het tijd om ons op te pikken. Een grote vriendelijke kerel stapte uit het busje en begroette ons. We waren de eersten om opgepikt te worden. Hierna pikten we nog zes mensen op. We waren dus een beperkt groepje, leuk! De eerste wijnkelder was heel gezellig. Het proeven was letterlijk in de kelder. Er was ook een repetitieruimte voor een bandje. We proefden 6 wijnen in totaal. De wijnerij was vooral bekend voor riesling en hiervan proefden we er twee, zeker niet slecht, niet zo zoet als verwacht. We proefden ook een sauvignon Blanc, de meest geproduceerde soort in deze regio. Deze smaakte Tat vooral.

    De volgende wijnkelder was Giesen. Een vrij bekende en grote wijnmaker. Vooral de rode wijnen waren uitstekend, maar vrij duur. De uitleg was goed, maar de sfeer iets formeler.

    De derde kelder was Forest, onze favoriet. Super mooi gelegen. Eerst kregen we nog wat uitleg tussen de wijngaarden over het groei- en oogstproces van de drijven. Hierna volgde het proeven. De mevrouw die uitleg gaf, pam, was echt fantastisch. Ze gaf voldoende uitleg, maar ook altijd tips voor gerechten om er mee te maken. Haar uitleg was zo gedetailleerd dat we er honger van kregen. De wijnen vielen natuurlijk ook in de smaak.

    De namiddag was al goed gevorderd en het was tijd voor de laatste kelder. Hier zat nog een vorige groep en een meisje was wat aangeschoten en heel luid. We waren toch wat blij toen ze vertrokken. Al kunnen we het niet kwalijk nemen dat je wat beschonken bent op het einde van de toer, want je proeft op ieder plek zeker vijf wijnen. In onze groep was iedereen ook al wat luider en socialer geworden. Deze wijnkelder was ook gezellig en met lekkere wijnen, maar deze was onze minst favoriet. Misschien ook omdat het de laatste was, moeilijk te zeggen.

    Hierna volgde de trip naar huis. We werden tot aan de deur van onze campervan afgezet. Vanaf dan was het onze beurt. Het koken van ons diner kon beginnen.    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    5

    Van Zuid naar Noord

    17 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ☁️ 18 °C

    Nieuw-Zeeland is opgedeeld in twee eilanden, namelijk het Zuidelijk en het Noordelijk eiland. De voorbije weken hebben we het Zuidelijk eiland verkend en dat was prachtig! Maar vandaag was het tijd om afscheid te nemen. We namen namelijk de ferry naar het Noordelijke eiland. Rond 9u vertrok de boot, maar we moesten er al om 8u zijn. Het ging allemaal vlot, maar we moesten ook veel wachten. We moesten in een rijvak gaan staan met allemaal andere campervans en mobile homes. Daarna mochten we een stuk doorrijden tot aan de boot. Dan terug wachten. Daarna mochten we op de boot rijden. De grote voertuigen moesten nog een verdieping naar omhoog rijden. Het leek wat op een parkeergarage. We moesten de handrem van onze campervan opzetten, maar we hadden deze nog niet gevonden. Gelukkig waren er mensen om te helpen. Het was een beetje een raar systeem waarbij je aan een hendel moest trekken. Maar bon alles was in orde en we mochten onze campervan achterlaten en naar de passagierslounge gaan. Hier was het al vrij druk en we wouden eerst een koffietje bestellen. Een beetje verkeerd gedacht, want hierdoor waren bijna alle plaatsen bezet. We zochten en zochten, maar nergens bleken er nog twee plaatsen bij elkaar vrij. Maar toen zag Steven een tafel waar precies nog plaats was. Er zat al een mevrouw en deze bleek onze buur te zijn vanop de camping. Er waren nog twee plaatsen vrij aan hun tafeltje en we waren meer dan welkom. Ze kwamen uit Canada en hadden hetzelfde type Jucy campervan als ons gehuurd. Het waren heel vriendelijke mensen.

    De tocht duurde in totaal drie uur en ging heel vlot. Je voelde praktisch niet dat je aan het varen was. De eindbestemming was Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. We besloten om de stad zelf over te slaan, omdat we niet veel zin hadden om met onze campervan in druk verkeer te zitten en te zoeken naar parking. In plaats daarvan gingen we naar een soort reservaat net buiten de stad. Zealandia heette het reservaat en het was eigenlijk een zeer groot gebied dat afgebakend was met hekken. Dit om predators buiten te houden. In deze locatie hadden ze bedreigde soorten terug geïntroduceerd en zonder vijanden deden deze het heel goed. Meestal gebeurd dit op eilanden omdat deze makkelijk predatorvrij te houden zijn. Maar Zealandia bewijst dat het ook op het vaste land kan.

    Maar first things first, eten! Het was ondertussen middag en we hadden reuzenhonger. Zo'n honger dat we geen zin hadden in boterhammen en een burger zijn gaan eten in het cafeetje dat er bij hoorde. Het was een beetje chaos maar de burgers waren lekker.

    Het park/ reservaat was beter als verwacht. Het was druk in het begin, maar hoe verder we wandelden hoe rustiger het werd. We zagen tuatara, een hagedissensoort die ook wel een levend fossiel wordt genoemd. Het zijn precies kleine draken. Er was een deel met een extra omheining waar we er verschillende zagen, maar we zagen ze ook buiten de omheining in het "wild".

    Verder zagen we ook Kaka's aan een voedertafel. Echt leuk om deze vogels bezig te zien en het zijn ook prachtige vogels. Ze hebben we weg van Kea's maar ze zijn kleiner en meer bordeauachtig van kleur.

    Bij een volgende voedertafel zagen we een soort parkieten. Heel bedreigd op het vaste land, maar hier konden we ze goed bewonderen.

    Verder zagen we ook tui's die uit volle borst zongen, saddlebacks, Robins, .. en cave weta's, dit zijn vrij grote krekels die in grotten leven.

    Om ons bezoek af te sluiten zagen we Takahe, de grote waterhoen die we in de bird sanctuary van Te Anau hadden gezien. Hier waren de vogels vrij en ze waren helemaal niet bang. Zo'n coole beesten met echt mooie veren. We bleven nogal vrij lang staan, want het park ging bijna sluiten.

    Wellington zelf had geen leuke campings dus besloten we wat verder te rijden. Er was een gratis camping langs een vaargeul. We hadden geluk en vonden nog een plaatsje naast een sympathieke oude man. Het was er heel mooi, maar wel wat winderig. Maar we gaan zeker niet klagen van ons gratis plekje.    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger

    Tongariro National Park

    18 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ⛅ 18 °C

    Vandaag was het voornamelijk rijden met enkele tussenstops om inkopen te doen en te plassen.

    Het was even wennen een twee of drievaksautostrade. ( Steven hield hier niet van omdat het hem deed denken aan België 😜) Je merkt duidelijk dat Wellington de hoofdstad is. Gelukkig duurde de grote autostrade niet zo lang en kwamen we terug op een baan met twee rijbanen omringd door weilanden. Terug in ons vertrouwde omgeving zullen we maar zeggen.

    Om te lunchen stopten we aan een picnic locatie, een van de weinige. Hier zijn er minder plekken dan in het zuidelijke eiland. Misschien is dat ook omdat we niet de ‘scenic route’ nemen hier. Daarna reden we door naar onze camping voor de komende twee nachten. Morgen doen we namelijk een dagtrek door drie vulkanen. Het is naar het schijnt prachtig, dus wij kijken er naar uit. 😊    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    1

    Tongariro alpine crossing

    19 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ⛅ 20 °C

    Tien voor zes kwam de shuttle voor naar het nationaal park te gaan. Snel een glas fruitsap en een koekje als ontbijt. Checken en dubbelchecken dat we alles mee hebben. Stapschoenen aandoen en daar was de shuttle bus al. Nog wat mensen oppikken en dan naar het park. Het was nog volledig donker toen we om 6u30 toekwamen aan Tongariro National Park. We hadden een pillamp mee dus geen probleem en al snel begonnen we het pad te zien. Langzaam kwam de zon op en zagen we in welk landschap we aan het lopen waren. Het waren verschillende soorten planten die maar maximum tot aan onze enkels reikten. Er was een vreemd soort wit mos tussen dat eerst in de schemer op sneeuw/zand leek. En in de verte zagen we al wat bergen. Ze hadden een mooie dag voorspeld, maar er hingen toch wat wolken. Deze klaarden gelukkig op toen de zon volledig zichtbaar was.

    Het eerste deel van het pad was vrij vlak. Er liepen beekjes naast ons en soms kleurden deze volledig oranje. Al snel kregen we een prachtig zicht van Mount Ngauruhoe. Bij Lord of the Rings fans beter bekend als Mount Doom, de vulkaan waar Frodo de ring moet ingooien. Het was een indrukwekkend zicht, met zijn 2287 meter. We liepen een hele tijd aan zijn zij.

    Er waren verschillende publieke toiletten langs het pad. Dit was nodig, want dit is zowat de populairste dagwandeling in Nieuw-Zeeland. Er waren altijd mensen in de buurt, soms in de verte, maar vaak ook vlak voor en achter ons. Dit nam een beetje van de magie weg, maar we genoten nog altijd met volle teugen. De toiletten waren ook een handige stop, want er stond op hoelang je al bezig was en hoe ver je nog moest gaan. Er was ook een hoogteprofiel zodat je kon zien hoeveel je nog moest klimmen. En er was toch wel veel klimmen. Bij de eerste bergop was het toch vaak pauzeren. We besloten ook even te stoppen om een boterham te eten. Op dat moment dachten we dat we bijna aan de top waren, maar dat bleek niet waar spijtig genoeg. Nog wat klimmen en we bereikte een plateau. Deze had wat weg van de far west, echt wel een grappig zicht. Maar het klimmen was nog niet voorbij. Er volgde nog een beklimming van de red crater. Heel stijl met losse kiezelondergrond. Onze kuitjes zagen af, maar het zicht vanboven was GEWELDIG! We zagen de vulkaan, maar ook de krater van deze uitgedoofde vulkaan en zoals uit de naam al bleek, was een groot gedeelte van het gesteente rood. We zagen ook waterdamp ontsnappen uit spleten in de grond. Een goeie indicatie dat deze regio nog steeds actief is. In de verte zagen we ook enkele meren. Deze hadden een fel blauwe/groene kleur. Heel mooi in het woeste landschap. We voelden ons bijna niet meer op aarde, het leek eerder op Mars of een andere planeet.

    We dachten dat omhoog gaan moeilijk was, maar de bergaf was toch ook wel een uitdaging. Het was zo stijl en niks van grip, enkel losse stenen. Het was letterlijk naar beneden schuiven. Toen we naar beneden gingen werd de geur van rotte eieren sterker. De geur kwam van het zwavelgas dat uit de spleten opsteeg, nog een teken van activiteit. Toen we beneden waren konden we langs de meren wandelen. We besloten om nog een boterham te eten langs de rand van het grootste meer. De smaak was wel wat minder door de rotte eieren geur.

    We vervolgden onze wandeling en wandelden langs de overige meren naar het laatste meer. Dit was ook het grootste meer, echt indrukwekkend. Gelukkig was dit ook de laatste stevige bergop en we waren in de helft van de wandeling. We hadden steeds op ons gemak gestapt en heel veel gestopt voor foto's. Maar we hadden nog steeds tijd genoeg om de laatste shuttle naar huis te halen. Dit was ook wel vrij normaal, want we hadden onszelf echt enorm veel reserve gegeven.

    Het landschap veranderde in het tweede deel van de wandeling. Het was meer alpiene vegetatie. Nog steeds heel mooi, maar iets minder indrukwekkend. We hadden de vulkanen nu achter ons gelaten. Maar we zagen nog steeds waterdamp in de verte. Het pad was langs een helling en we zagen het onder ons slingeren door het landschap. Het was nog een heel eind naar beneden, maar we stopten minder en het ging snel vooruit. Na een tijdje kregen we wel last van onze knieën, vooral op de steile stukken. Maar niks aan te doen buiten af en toe eens rusten. Sommige mensen liepen de steile stukken, zodat ze minder last hadden, maar wij wisten dat dat niks voor ons was.

    We zagen het landschap langzaam veranderen. Zo werden de struiken bomen en uiteindelijk waren we echt in het bos aan het wandelen. Er was een uitkijk naar een kleine waterval en niet veel later het bordje van 19km. Dit betekende dat de wandeling bijna gedaan was. We hechte er niet teveel belang aan en gingen voort op ons gemak. Plotseling stonden we aan de parking. We keken op ons uur en blijkbaar hadden we net een shuttle busje gemist. In totaal hadden we 8 uur over de wandeling gedaan. Niet slecht vonden we zelf. We zochten een bankje en dan was het een uurtje wachten op de volgende bus, wel wat balen, maar de tijd ging nog snel voorbij.

    Op de camping was het douchen en relaxen. En als beloning hadden we de jacuzzi van de camping gehuurd. Dit was gratis, je moest gewoon een uur reserveren. Een halfuur genoten we van de jets en bubbels die onze stijve spieren masseerden. Mmm, dat deed deugd!    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    3

    Taupo

    20 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ⛅ 19 °C

    Vandaag stonden we met toch wat zware en stijve benen op. We voelden dat we gisteren goed gestapt hadden. Na een ontbijtje, trokken we weer verder. Dit keer richting het grootste meer van Nieuw-Zeeland, lake Taupo, maar we reden er enkel voorbij. Onze echte bestemming was de thermale natuurgebieden in de buurt ervan.

    We begonnen na de lunch met een natuurlijke warmwaterbron die uitmondt in een rivier. Het was in een park in Taupo en iedereen mag er gratis gebruik van maken. Toch was er niet zoveel volk en konden we toch genieten. De verschillende temperaturen in het water, zowel richting de rivier als richting de bodem, voelde wat grappig aan. Het was wat raar om zo de verschillen te voelen als je door het water bewoog. Of van kou aan de tenen tot warm aan de rug. Na een halfuurtje hielden we het voor bekeken. Er stonden ons nog andere dingen te doen.

    We reden verder naar een geothermaal park, Orakei Korako, maar stopten even om de Huka falls te zien. Die laatste is eigenlijk een stroomversnelling. Wel indrukwekkend om te zien hoeveel massa water erdoor gaat. Dan verder naar Orakei Korako. Hier nam je een bootje om aan de overkant van de rivier te geraken, waar een zelfgeleide wandeling begon. We zagen hotsprings, een geiser (jammer genoeg niet zien uitbarsten), mudpools, silica tables en veel damp dat uit grond kwam. Af en toe roken we die ‘heerlijke’ zwavelgeur voorbij komen. Het is iets dat je niet echt gewoon wordt. 😅 Er was ook een thermale grot. Niet zo indrukwekkend op zich, maar wel vrij speciaal. Er bestaan er namelijk maar twee in de hele wereld en deze was er een van.

    Na onze wandeling besloten we af te koelen met een ijsje. Het was een prachtige, warme dag vandaag met veel zon. Maar het thermale gebied was toch nog warmer dan ergens ander. Je voelt dus blijkbaar de hitte uit de grond opstijgen.

    Tijd om onze camping op te zoeken. We waren nog niet klaar met uitrusten van gisteren. Dus was het top dat onze camping thermale baden heeft. Deze baden worden elke dag gevuld met warm en mineraal rijk water uit de bodem. Als kampeerders mogen wij hier gebruik van maken. We genoten dus nog van enkele warme baden en onze beenspieren vonden het fantastisch. 😄    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    232

    Rotorua

    21 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ☀️ 24 °C

    Vandaag draaide bijna alles om ontspannen in de wellness. We begonnen deze ochtend nog voor het ontbijt met wat baden in de thermische baden van onze camping. Heerlijk! We konden ook een kleine wandeling doen langsheen de rivier waarvan het water gebruikt werd in de baden. Het water was 98 graden warm bij de bron. Dit was ook de grootste warmwaterbron in Nieuw-Zeeland. Interessant om te zien.

    Dan was het tijd om het vuile water uit de camper te laten. Kleine tussenstop dus op weg naar het Redwood forest. Hier staan reuzenbomen zoals sequoia’s. We maakten een wandelingen tussen de boomtoppen waarvoor het park bekend staat. We vonden het leuk maar niet superspeciaal. We lunchten lekker gezellig op een picknicktafel in het bos. Het is wat anders dan de kust in het zuiden maar even gezellig.

    Op naar Hell’s Gate, zo genoemd door een oude atheïst die het een wonderlijke plek vond en zo de spot dreef met zijn gelovige vrienden die zeiden dat hij naar de hel zou gaan. De naam doet al vermoeden dat het niet zo’n aangename plek is. Wel, ja en nee. Het is een geothermaal gebied waar we een wandeling in maakten. We zagen vele mudpools alsook gassen uit de grond komen en zwavelmeren. Dit is dus niet een ideaal gebied om te leven. Toch leven er algen en bacteriën in en rond deze hete poelen. Voor ons heel leuk om door te wandelen, ook al was de geur niet altijd even aangenaam. Maar het kan ook heel aangenaam zijn! Zo genoten wij van een modderbad en zwavelbaden. Het modderbad heeft vele voordelen voor de huid, bacteriën verwijderen en regeneratie bevorderend enzo. Maar toegegeven, het is gewoon ook heel leuk om als een klein kind met modder te spelen en er in te rollen. 😄 De zwavelbaden zijn warme waterbaden met een geurtje aan. Ook heel ontspannend en goed boor de huid.

    Na een ontspannende dag reden we door naar onze camping. Deze is gelegen aan een rivier, dus weer een mooi uitzicht om onze avond te spenderen. Tat maakte lekkere curry en Steven genoot ervan. 😊    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger

    Hobbiton & Waitomo

    22 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ⛅ 20 °C

    Iets waar we al heel lang naar uitkeken was ons bezoek aan Hobbiton. Dit is een van de sets die gebruikt is geweest in de Lord Of The Rings en The Hobbit films. Meer bepaald het dorp waar de hobbits wonen. Dit is een zeer populaire bestemming voor vele toeristen. Zelfs mensen die de films niet hebben gezien. Het is dan ook uniek dat een hele set blijft staan terwijl het de gewoonte is dat die onmiddellijk wordt afgebroken. Deze set dus niet. Het is een exterior set wat wil zeggen dat het enkel façades zijn en daarachter is er niets. Het was indrukwekkend om te zien. We hebben met volle teugen genoten.

    De toer begon met een korte busrit van de parking naar de set in de weilanden. Dan wandelden we rond door hobbiton met uitleg over welke scènes waar en hoe zijn opgenomen, alsook hoe alles werd opgebouwd. We hadden een leuke en enthousiaste gids. We zagen 'huizen' van bekende personages zoals Bilbo, Frodo en Sam. We kregen de kans om te poseren voor een foto in een huisje waar de deur openging. De meeste deuren blijven toe of gaan zelfs niet open. Op het einde van de toer kregen we een drankje aangeboden in de Green Dragon, de pub van Hobbiton. Hier hebben ze de hele studioset vanbinnen nagebouwd zodat je het gevoel krijgt om echt in de pub te zitten van in de films. Zalig! Dat is hoe we de hele ervaring kunnen omschrijven.

    Dan was het tijd om door te rijden. We lunchten langs de kant van de weg bij een picnic plek en reden door. Steven werd wat moe dus stopten we voor een koffie in Waitomo. Deze plek staat bekend voor grotten vol met glowworms. Wij vonden dat dit echter wat overprijst was, dus besloten we in een nabije gelegen bos glimwormen te gaan kijken. Er moest er wel nog gewacht worden tot het donker was. Geen probleem. We wandelden eerst al eens in het daglicht door het bos. Het was al een mooie omgeving zonder de glimwormen. We liepen onder rotsbogen door, langs rotswanden en we konden zelfs in een grot kijken. Na de wandelingen rustten we wat uit en zochten nog wat dingen op voor de komende dagen. Eten maken en het begon al te schemeren. We besloten om de wandeling opnieuw te maken en hoopten al wat glimwormen te zien. Maar dat was niet het geval. Toen we terug in de grot kwamen, zagen we al wat glimwormen. Na deze te bewonderen, was het buiten al donker geworden. Nu zagen we al wat meer glimwormen. We blijven het een mooi schouwspel vinden. We wandelden terug en aan een brug zaten er een honderdtal langs de rotswanden. Prachtig! We bleven wat hangen om foto's te maken, maar onze rust duurde niet lang. Daar waren de eerste andere bewonderaars die met felle lichten toekwamen en foto's deden mislukken. Met wat geduld werden er nog wat foto's genomen. Maar meer en meer mensen kwamen toe dus besloten we terug te keren naar de camper. We hadden nog een tijd te rijden naar de volgende camping.    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    22

    State Highway 1

    23 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ⛅ 22 °C

    Vandaag leek het alsof het rijden voor altijd ging blijven doorgaan. We hebben het meeste aantal kilometers afgelegd van heel onze reis. We vertrokken iets buiten Waitomo en ons einddoel was Tutukaka, een dorp langs de kust, meer als 350 km.

    Toen we deze ochtend opstonden zagen we niks, want er was superveel mist. We wisten dat we bij een meer stonden, maar we hadden het nog niet gezien, want het was volledig donker toen we toekwamen. Na ons ontbijt gingen we het dan maar zoeken in de mist. Spijtig genoeg bleef het meer vrijwel onzichtbaar door al het riet dat er rond groeide. Maar niet getreurd, het was een leuk wandelpad en het was blijkbaar ook geliefd bij vogels. We zagen maar liefst vijf ijsvogels, een soort geelgors, putters, een soort parkiet en nog wat andere soorten. Toch wel een leuke start van de dag.

    Hierna was het tijd om te beginnen rijden. Na een uurtje stopten we aan een kleine supermarkt voor nog wat inkopen. Daarna reden we verder richting Auckland. De vele banen op Google Maps verraden al dat het een druk gebied was. Het was ook heel uitgestrekt, niet enkel de stad, maar het hele gebied er rond is druk. Er volgden dus wat frustraties zoals fille, gewoon druk verkeer, niet goed aangeduide afslagen, enz.. Steven werd er serieus van op de zenuwen. Als rustplek voor te lunchen had Tat de botanische tuin in gedachten. Deze was gratis en lag nog ver genoeg uit het stadscentrum. Blijkbaar was deze veel groter dan gedacht en was de parking enorm. Er waren geen picnic bankjes in de buurt, dus aten we in de campervan. We gingen naar het hoofdgebouw om naar het toilet te gaan, maar er was geen tijd om te gaan wandelen spijtig genoeg.

    Verder rijden door Auckland, niet onze favoriete stad momenteel. In de auto alleszins toch veel te druk. Maar gelukkig ging ook het drukke gedeelte voorbij. We stopten aan een uitkijkpunt langs de kust. We hadden een leuk zicht over het Peninsula waar we naartoe reden. Nu was het de laatste rechte lijn tot aan onze eindbestemming.

    De camping was gezellig en niet al te druk, de plaatsen waren vrij groot en er was een mooie keuken. Er valt niet zoveel te beleven in Tutukaka en dat wist de bazin maar al te goed. Ze vroeg direct of we hier waren voor te duiken. En dat is inderdaad de reden waarom we helemaal tot hier zijn gereden. De Poor Knights eilanden zijn enkel vanuit hier te bereiken. Dit is een van de mooiste duikplekken in de wereld volgens duiklegende Jacques Cousteau. We waren oorspronkelijk niet van plan om zo Noordelijk te trekken, maar toen we dit hoorden, konden we het niet laten. Morgen zitten we dus terug op de boot, op naar een nieuw avontuur!

    We gingen nog snel langs de duikshop om wat papieren in te vullen en daarna genoten we van een aperitiefje in de zon. Op de camping aten we nog wat verder tijdens de voorbereidingen van ons avondeten en we kregen gezelschap van enkele nieuwsgierige eenden 🦆    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    42

    The Poor Knights Islands

    24 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ☁️ 20 °C

    Vandaag was de dag! We stonden op met mooi weer en goeie moed. We gingen van Middle Earth naar Middle Arch. 😄

    We gingen naar de duikshop en kregen een vriendelijke welkom. Onze attributen om te duiken werden met ons overlopen en in een zak gestopt om mee te nemen op de boot. Dit werd allemaal voor ons vervoerd en opgesteld. Handig!

    Na een korte veiligheidsbriefing van de skipper, vertrokken we naar The Poor Knights Islands. Het was een halfuur varen. We kregen een briefing van onze instructeur en plots stopten die met praten. Hij had dolfijnen gespot dus werd de skipper aangespoord om erheen te varen. Het was een hele grote groep dolfijnen (common dolphins) en er waren verschillende kleintjes bij. Ze zwommen met de boot mee en soms sprongen ze mooi uit het water. Iedereen op de boot bewonderde hen. Een ideale start van de dag. 😊

    Eens aangekomen aan de eerste duiksite, kregen we nog wat uitleg over de duiksite. De Poor Knights Islands zijn een overblijfsel van een supervulkaan. Deze ligt nu bijna helemaal onderwater, buiten deze eilanden. Ze zijn ver genoeg van het vaste land om nooit overspoeld geweest te zijn door invasieve predatoren. Er is een grote natuurlijke populatie van Tuatara's, de hagedissen die we gezien hebben in Wellington. Deze delen blijkbaar hun hol met een soort zeevogel, bullet shearwater. En deze broedt enkel op deze eilanden. Onderwater is er ook een heleboel te zien, maar dat zagen we wat later met onze eigen ogen. We wrongen ons in onze wetsuit ( twee lagen deze keer, want het is koud water). Helemaal enthousiast stapten we in het water. Want dat hoort zo met een grote stap. 😄 Maar ons gezelschap, twee meisjes van Hong Kong, konden blijkbaar niet zo goed duiken. Een verdween plots op elk mogelijk moment (lees tien keer) naar de oppervlakte en de ander zwom simpelweg weg achter elk dier om een foto te maken. Heel frustrerend vooral voor Steven en ook wel voor de instructeur. Steven werd zo gefrustreerd van al dat wachten, want wij moesten elke keer blijven wachten totdat de instructeur de verdwenen ziel had terug gebracht, dat hij snel door zijn zuurstof ging en op het einde met de instructeur zuurstof moest delen om safe te zitten. Geen zorgen, hij had nog genoeg. Het was uit voorzorg. Maar we hebben toch heel veel vissen en nudibranchs (lees kleurrijke zeeslakken) gezien. We hebben er ook van genoten. We zagen onder andere ook een grote stingray. Heel fijn! En er was een onderwater grot met een luchtbel vanboven. We kwamen met ons hoofd boven water, maar zaten nog steeds 8 meter onder de zeespiegel.

    Van al dat zwemmen in het koude water krijg je honger. We hadden een lunch bij besteld met onze duik en deze smaakte wel alsook de soep en thee die gratis aan boord te verkrijgen waren. Onze duikinstructeur verontschuldigde zich dat we niet ver gezwommen waren tijdens de eerste duik en dat het vooral wachten was. Fijne kerel, een Belg trouwens en helemaal zijn schuld niet. Hij zorgde ervoor dat we voor onze tweede duik bij een andere groep konden aansluiten.

    Voor de tweede duik gaf de skipper nog wat uitleg over de geschiedenis van de eilanden. Vroeger waren deze bewoond door een Maori stam. Zij waren de eerste stam die varkens hadden, dankzij kapitein Cook. Zij ruilden die met andere stammen voor andere goederen. Er was een ander stamhoofd die ook wou ruilen, maar hij werd heel brutaal weggestuurd. Zijn eer was geschonden en vijf jaar wachtte hij op wraak. Nog een ander stamhoofd wou enkel dorpen gaan plunderen en vroeg hulp aan de stam van de Poor Knights eilanden. Zij konden dit niet weigeren en dus lieten ze hun stam onbeschermd achter. Het beledigde stamhoofd kwam dit te weten en vermoordde iedereen op het eiland met de hulp van zijn mannen. Toen het stamhoofd van de Poor Knights eilanden terug kwam plaatste hij een tapu, een vloek over de eilanden. Sindsdien heeft niemand nog op de eilanden gewoond en je mag de eilanden enkel betreden als je toestemming krijgt van de stam en het doc.

    Maar tijd voor die tweede duik! We zwommen eerst langs een wand. Hier zagen we hele grote nudibranches en een clown nudibranch die eitjes had gelegd. Hierna zwommen we door een "archway". Dit is een opening in de wand. Dit was echt waanzinnig. Er zwommen echt zoveel vissen rond dat je er bijna tegen botste. Onder ons zwommen shorttail stingrays, familie van de mantarays. Deze waren ook best groot en zo mooi om te zien dat Tat vergat te zwemmen en naar beneden begon te zinken. Niet diep natuurlijk, maar de instructeur deed teken om omhoog te komen. Halverwege keerden we terug en zwommen we terug langs de wand. Steven had weer pech en was vroeger door zijn zuurstof dan de rest. Hij mocht vroeger naar boven gaan terwijl Tat en de rest nog wat onderwater bleven.

    Het duiken was weeral voorbij, maar de dag nog niet. We verkenden de rest van de Poor Knights met de boot. We bezochten de grootste onderwater grot ter wereld. Best indrukwekkend. We passeerden bij de duikplek die Jacques Cousteau bezocht en als 7e rangschikte in zijn top 10 van duikplekken. We zagen ook de hoogste archway van het zuidelijk halfrond. Coole plek dus! Op de terugweg werden we nog een tweede keer verwend met dolfijnen. Blijft elke keer zo leuk!

    Terug op het land vulden we onze logboeken in en genoten we van een ijsje. Op de camping ging het genieten verder met wat aperitieven.    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    12

    Goat Island & East Coast

    26 maart 2019, Nieuw-Zeeland ⋅ ☀️ 21 °C

    Nadat we waren gaan duiken was het tijd om stilletjes aan terug af te zakken naar Auckland. We hebben natuurlijk nog tijd genoeg en hebben nog enkele dagen om te vullen. Gelukkig is er nog veel te zien. Onze planning liep tot eergisteren, dus de volgende dagen zien we wel waar het lot ons brengt.

    Gisteren reden we langs de oostkust naar beneden. We stopten in Matakana om te lunchen. Een heel gezellig dorpje met verschillende wijnkelders in de buurt. We wouden dan ook gaan lunchen in een wijngaard, maar de vrouw van de infodienst informeerde ons dat de meeste gesloten waren op maandag. Daar hadden we niet aan gedacht. 😜 Gelukkig was er een gezellige resto in het dorp zelf die ook vrij veel lokale wijnen aanbood. We genoten van een lekkere maaltijd langs het water en de wijn die smaakte ook.

    Hierna reden we verder naar Goat Island Marine Reserve. Dit was het eerste beschermd onderwater gebied. Hierdoor is de biodiversiteit vrij groot in dit gebied. We besloten om te gaan snorkelen, want het was mooi weer. Dit betekende echter niet dat het water warm was. Dus moesten we ons weer in een wetsuit wurmen. Maar liever dat dan kou hebben. Het water was ook behoorlijk fris toen we er in gingen. Het was ook vrij helder. We zagen verschillende soorten vissen, maar het was niet zo spectaculair als bij het duiken. We zwommen over kelp en zagen allemaal slakjes er van eten. Maar het meest indrukwekkende was een shorttail stingray die wegzwom en een eagle ray die op de bodem half verscholen lag. Echt prachtig die roggen. We gingen tweemaal het water in en daarna hielden we het voor gezien. We reden verder naar een gezellige camping iets verder.

    Vandaag was echt een rustig dagje. Lekker uitslapen en dan op het gemakje de kust nog wat afgereden. ' S middags hadden we een mooi plekje om te picknicken. Daarna gingen we wat wandelen.

    We hebben besloten dat dit onze laatste blogpost zal worden. We willen de laatste dagen volop genieten. Niet getreurd jullie zien ons snel genoeg terug! Tot de volgende    Meer informatie

  • The traveling biologistsZuid-Oost AziëReiziger
    2

    Home sweet home

    28 maart 2019, België ⋅ ⛅ 10 °C

    Hallo iedereen, zoals de meesten nu al weten zijn wij terug thuis in België. We hebben jullie eigenlijk allemaal liggen gehad, want we zijn van donderdag al thuis! Zo hebben we ouders, vrienden en familie kunnen verrassen 😁 Onze laatste dag in Nieuw-Zeeland zijn we Auckland gaan bezoeken. Een vrij grote, maar toch rustige stad. Het was een leuke afsluiter. Onze reis naar huis was lang, ongeveer 30 uur met het bagage inchecken en de tussenstop in Bangkok bij. Maar alles is goed verlopen. En we waren natuurlijk blij om iedereen terug te zien. Voor degenen die we nog niet hebben gezien, tot binnenkort!Meer informatie

    Het einde van de reis
    28 maart 2019
  • 2025© FindPenguins
  • Home
  • Over ons
  • Groepstracking
  • Pers
  • Voorwaarden
  • Privacy & Cookies
  • Helpcentrum
  • Afdruk