South Brent

BBC weather zapowiada na dziś chmury, deszcz, słońce i wiatr 75km/h. Na szczęście zgadzają się tylko pierwsze trzy, ale rzeczywiście występują równocześnie (po lewej stronie ścieżki pada, po prawej słońce zza chmur), dlatego dla urozmaicenia przez cały długi spacer gonimy tęczę. Deszcz też na szczęście wyszalał się wczoraj i dziś popaduje tak tylko dla porządku. Na szczęście, bo połowie drużyny mimo intensywnego suszenia nie wyschły spodnie i buty, więc korzystają z ekwipunku B, średnio chroniącego przed żywiołami.
Po przeglądnięciu map i tras polecanych przez strony internetowe i aplikacje, decydujemy się na trasę z Shiply Bridge do tamy, rezerwuaru i potem powrót przez wrzosowiska i tory. Jak się okazuje, nie my jedni. Jeśli Brytyjczyków nie wystraszył wczorajszy deszcz, to dzisiejsze tęcze tylko zachęcają do zabrania psów, dzieci, hulajnóg, sąsiadów i babć, i właśnie najlepiej do Shiply Bridge. Z tego powodu na parkingu miejsc brakuje względnie wcześnie, i kilkanaście aut krąży wypatrując miejsca do uwieszenia się, o które w Dartmoor, gdzie drogi są szerokości jednego auta, wyjątkowo trudno. Ruszamy na łowy i my, ale zaparkować udaje się dopiero w South Brent, jakieś 3 km w linii prostej, i 10 po serpentynach, od planowanego początku wycieczki. Na szczęście w linii prostej prowadzą szlaki, w dodatku wyjątkowo urokliwe, i nad rwąca rzeczką, nie narzekamy więc zanadto na niespodziewaną zmianę planów porannych. Już po godzinie jesteśmy z powrotem na pierwotnym parkingu, i ruszamy, zupełnie niespodziewanie, wygodną alejką do tamy. Miały być bezdroża, jest spacer po parku, ale park przepiękny, wśród rododendronów (które nota bene zaczynają puszczać pąki, aż trudno sobie wyobrazić jak muszą rewelacyjnie wyglądać kiedy wszystkie naraz zakwitną na wiosnę), omszałych powyginanych drzew i, nieustannie, rwącego strumienia. W dodatku nieustannie towarzyszy nam, a jakże, tęcza, brakuje tylko jednorożców. Są za to konie i źrebaki, więc nie można za bardzo kręcić nosem.
Tama robi spore wrażenie, do tego na jeziorze kłębią się fale, i wyjątkowo widowiskowo wypływają przez tamę do wąwozu poniżej.
Duch w narodzie trochę podupadł, więc nie decydujemy się okrążać rezerwuaru, ale zachęceni przyjazna pogodą, dla urozmaicenia wycieczki, i uhonorowania wcześniejszych planów, drogę powrotną wytyczamy wśród wrzosowisk, przez Brent Fore Hill, BallGate i Corrington Ball. Torów tym razem nie ma, ale bagno i podmokły teren dostarczają wystarczających wrażeń na zakończenie dnia.Les mer