Muskegon County

's Morgens werd nog duidelijker in welke vaag hotelletje we terecht waren gekomen. Zodra de buurman de douche aanzet of de toilet doorspoelt, klinkt het bij ons alsof er een vliegtuig op het geasfalteerde binnenplaatsje opstijgt.

Het hele hotel lijkt te zijn gekocht door iemand die dacht: dat knap ik wel even op. Maar gaandeweg tot de ontdekking kwam dat hout, spijkers, wasbakjes en verf best duur zijn, dus toen alles maar half heeft gedaan.

We steken 's morgens de straat over en lopen 500 meter van het hotel af. Daar zit The Homestead Bakery. Zo'n typisch Amerikaans eettentje, op een afgelegen stukje parkeerplaats in een pandje waar Saul (Better Call Saul) zijn kantoor zou kunnen hebben. Binnen staan in de ruimte een paar formica tafeltjes met glimmende ijzeren randen. Om de tafels een 4-tal goed stapelbare stoelen met skai-bekleding. Achterin een glazen counter met zoetigheid en brood.

In de tweede ruimte zijn 15 typische booth's geplaatst. Heel leuk (not) in twee kleuren bruin, skai-leer. We zitten nog niet of onze mokken worden al volgeschonken met slappe koffie uit een kan. Twee jampotten vol ijs met water en een rietje. De menukaart is gestencild op dun blauw papier. Standaard repertoire: ontbijt-burrito, eggs (op vele manieren), hashbrowns, wafel met stroop en fruit, wafel met gefrituurde kip en stroop, cinnamonroll. De koffie wordt, net als het water, eindeloos aangevuld.

We rijden langs de oostkustlijn van Lake Michigan naar het Noorden. We kiezen de kleinere backroads. Links af en toe het zicht op het Lake en rechts een voortdurend wisselend landschap: bossen, akkers met mais, moerasgebieden, zandduinen. Mooie victoriaanse huisjes en donkerrode afgebladderde boerenschuren. En om de 20 kilometer een leuk klein sfeervol havenstadje. Het begin van de dag is het verhaal van de gemiste kansen. Eerste stopje zou in Shelby zijn. Een kersenboer zou daar een doolhof van lavendel hebben staan met in het midden een enorme kruidentuin. En het is de bloeitijd van de lavendel. Wat een mazzel....ware het niet dat alle lavendel dit jaar is afgestorven. Dus wat restte was een landschap met zielig hoopjes grond. Dan maar door naar Penwater. Leuk stadje, met naar verluid een heel mooie vuurtoren...naar verluid....want de mist is inmiddels zo dik dat de vuurtoren onzichtbaar is geworden....gelukkig heeft Ludington ook een vuurtoren....en Manistee. We eindigen onze rit langs de kust in Frankfort.

De dorpjes zijn allemaal mooi onderhouden, met grappig winkels, lekker koffiezaakjes, een mooi oud bioscoopje en in de regel nog wel een kapperszaakje uit 1960. Op zich lijken ze allemaal wat op elkaar, maar ook allemaal net anders genoeg om er even doorheen te struinen. Het waren allemaal redelijk welvarende haventjes omdat het gebied zo rijk aan bomen is en er dus veel houthandel was.

En het aantal Nederlandse namen is opvallend hoog. Niet zo raar als je weet dat grote groepen Nederlandse gelovigen hier zijn neergestreken.

Tot nog toe valt ons op dat het sfeertje in Noord Michigan lekker losjes is. Mensen lijken redelijk relaxed, hangen een beetje rond, drinken koffie, kletsen veel met elkaar.

Van Frankfort rijden we terug naar Traverse City. Dit is onze laatste dag in dit gebied en morgen trekken we weg uit dit deel en gaan langzaam naar de Upper-Peninsula. Robbie blijft hier bij vrienden. Vandaag was ze al met een clubje vriendinnen een dagje  "Miss Som" doen. Die heeft het huis dus nu vol met jonge kwebbelende dames.

Op het vliegveld moeten we onze huurauto voor de komende weken halen. Afgelopen week waren Joel en Susan van ons ruilhuis zo lief om hun Honda Accord aan ons uit te lenen, maar vanaf morgen moeten we het met een eigen wagen doen. Bij de balie op het vliegveld hebben we binnen 5 minuten de sleutels. Een blauwe Dodge zei de ietwat corpulente (met gevoel voor understatement geschreven) baliemedewerker. We hebben een Mitsubishi Mirage besteld. Kleiner is er niet. We zijn immers maar met z'n tweeën en de huurprijzen gaan deze dagen door het dak.

Dus wij zoeken op de parkeerplaats naar een kleine Dodge. We zien niets wat er op lijkt. Totdat ik op de sleutel op openen druk en de lampen van een enorme Amerikaanse muscle car,  the Dodge Challenger aan flitsen. We schieten allebei heel hard in de lach. Die enorme race-pooier-trumpisten-aso-trailertrash-hoeren-bak is van ons. We gaan er in zitten en schieten nog een keer in de lach. Beetje Dukes of Hazzard voelen we ons. Maar wel heeeeeel Amerikaans. Nu nog een zandpad vinden en daar met achterlating van veel gravel en dust overheen scheuren........

Voor ons laatste avondmaal in TC gaan we bij onze "overburen" Old Mission Taverne eten. Grappige zaak. De eigenlijke taverne is niet zo groot. Maar in het weekend zetten ze vanwege de drukte gewoon tafeltjes in de naastgelegen kunstgalerij. Dus tussen de honderden matige kunstwerken eten wij ons  bord vol spareribs gelakt met spicy rub en (hoe kan het ook anders) kersen. Zoals vaak in Amerika....lekker...maar net iets te veel.

Nu het huis schoon maken en koffers pakken voor het volgende deel van de trip.

Tot morgenOkumaya devam et