Donder en bliksem

Up, up, up we went. Steeds vaker moest ik afstappen om de steile hellingen met grind en kuilen te overbruggen. Matthijs is daar echt beter in, die stoomtreint gewoon door - en wacht altijd op mij bij een nieuwe bocht of slimme parkeerplaats. Maar op den duur trok ik het echt niet meer. "Kunnen we niet hier al eens kijken naar een geschikte plek voor de tent," suggereerde ik voorzichtig. Ik wist dat Matthijs eigenlijk door wilde maar ik kon gewoon echt niet meer. Hij ging akkoord. Als het maar buiten het gezichtsveld van het pad zou zijn en met uitzicht op de Snøhetta. Het was ook een beetje gaan spetteren dus we moesten sowieso de regenjasjes weer uit de fietstassen plukken. We legden daarna de fietsen voorzichtig op de grond naast het pad en gingen te voet verder. Eens kijken of er een vlak stukje grond te vinden was voor de tent.

Achter het heuveltje was het wél heel mooi ineens. Nergens een vlak stukje te bekennen maar wél schitterende klauterrotsen vol kleurrijke korstmossen en weer van die sneeuwplakkaten naast een wildstromende stroom water (eigenlijk geen beek meer te noemen, eerder een rivier). Intussen betrok de lucht verder en ineens hoorden we donder en zagen we een bliksemflits in het dal. Ik telde tot de volgende donderslag... gelukkig was het onweer ver weg van ons. Immers, ik ben daar doorgaans niet zo dol op (hè Karlien). Maar op deze afstand was het wel een spannende en vooral fotogenieke ervaring. De regen die wel daar maar niet hier viel, en de wild stromende rivier nabij maakten het helemaal af. Wat een natuurgeweld! Dus: camera's uit de rugtas en aan het werk.Read more