Er was een lift op de pont

Na de megapizza bij de bowlingbaan hoefden we nog maar een klein stukje naar de pont te fietsen, maar mijn benen voelden zwaar. Heel zwaar... Ik maakte me wat zorgen over de laatste 400 meterklim naar de camping te komen waar we een cabin hadden geboekt. En ook maakte ik me zorgen om de pleistervoorraad. Die was bijna op namelijk, terwijl de wond op mijn hiel nog steeds open was en er veel troep uit kwam. Hoe zou ik de volgende etappe nog kunnen volbrengen en wat moest ik met die wond als de pleisters op waren?

Eenmaal gearriveerd bij de veerstoep (waar we de boot net misten) voelde ik de zon branden en ik kon weinig meer uitbrengen. Toen we de pont op konden, de fiets daar hadden geparkeerd en naar het zonnedek waren gegaan was ik helemaal op. Mijn tank was leeg. Ik zat daar op zo'n bankje en het brein was gewoon even... uitgeschakeld. Matthijs' brein daarentegen was nog scherp, want wie zag hij daar tussen wal en schip langsvliegen: een zeearend! Ik kon alleen maar kijken en misschien nog een "cool!" uitbrengen. Maar de rest van de overtocht is een beetje aan me voorbijgegaan.Läs mer